Κάθε κοινωνία έχει τα παιδιά που της αξίζουν (2)

Τιμωρία για την αδιαφορία

Ποια είναι η ευθύνη της οικογένειας για την παιδική εγκληματικότητα;

Κάποιες οικογένειες αδιαφορούν για τη συμπεριφορά των παιδιών. Στην Αγγλία, αυτή η ανησυχητική κατάσταση οδήγησε σε προτάσεις για την καθιέρωση μιας νέας αξιόποινης πράξης, η οποία θα ονομάζεται «παράλειψη αποτροπής εγκλήματος από παιδιά».

Σύμφωνα με αυτόν τον νόμο θα τιμωρούνται γονείς ή κηδεμόνες των οποίων τα παιδιά, λόγω ανεπαρκούς επιμέλειας ή πλημμελούς επίβλεψης, τελούν εγκληματικές πράξεις.

Αν αποδειχθεί δηλαδή αμέλεια ή αδιαφορία των γονέων, θα υφίστανται οι ίδιοι κάποιες συνέπειες, έστω κι αν το παιδί δεν τιμωρείται.
Άλλες οικογένειες πάλι, λόγω κοινωνικοοικονομικών συνθηκών, αδυνατούν να ελέγξουν τη συμπεριφορά των παιδιών τους και χρήζουν υποστήριξης από τους αρμόδιους φορείς κοινωνικών υπηρεσιών.

Το σχολείο συνθλίβει με τις γνώσεις

Το σημερινό σχολείο τι ρόλο παίζει στη «διάπλαση των παίδων»;
Το σχολείο δίνει δυσανάλογη έμφαση στη μετάδοση γνώσεων κι όχι στη διαμόρφωση χαρακτήρων. Αντί να εμπνέει και να δίνει φτερά, συνθλίβει και καταθλίβει με τη συσσώρευση γνώσεων το παιδί.

Tι σχέση έχει το σχολείο με την καλλιέργεια της φαντασίας;
Eλάχιστη έως και αρνητική. Kαι όμως η καλλιέργεια της φαντασίας είναι απαραίτητη για την πρόοδο της κάθε κοινωνίας. Aς μην ξεχνάμε ότι το σημερινό φανταστικό ή παράλογο είναι η αυριανή επιστημονική ορθοδοξία.

Ένα σύμπαν γεμάτο «κόκκινους νάνους» και «μαύρες τρύπες» που καταπίνουν αστέρια είναι πιο κοντά στη φανταστική λογοτεχνία παρά στην κλασική φυσική. Στις «ιστορίες από το νησί των πυροτεχνημάτων» είχα περιγράψει το «χαμαιλεοντικό σακάκι» που αλλάζει χρώμα ανάλογα με το ποιος περνάει δίπλα του.

H έκπληξή μου ήταν μεγάλη όταν είδα μια διαφήμιση για ένα νέο θερμο-ύφασμα που αλλάζει χρώμα από κόκκινο σε βαθύ μπλε ανάλογα με τη θερμοκρασία του σώματος της γυναίκας που το φοράει.

Ας ελπίσουμε ότι την ίδια τύχη θα έχουν κι άλλες εφευρέσεις μου, όπως το ελαφρίδι (το αντίθετο από το βαρίδι - το βάζεις στη βαλίτσα σου για να την μεταφέρεις πιο εύκολα). Πρέπει να ξεπερνάμε την πραγματικότητα, όχι μόνο να την υπηρετούμε. H φαντασία προσφέρει στο παιδί τα όπλα να δημιουργήσει κάτι νέο.

  

OI MOPΦEΣ ΠAPABATIKOTHTAΣ

Τα παιδιά - θύτες συχνά είναι θύματα βίας και εκμετάλλευσης

Τι μορφές παίρνει η βίαιη συμπεριφορά των παιδιών;
Τα παιδιά μπορεί να βασανίζουν ζώα, ανυπεράσπιστους ή ηλικιωμένους και να το απολαμβάνουν. Κι ας μην ξεχνάμε ότι ένα μεγάλο ποσοστό ενδοοικογενειακών κακοποιήσεων τελείται από παιδιά με θύματα πάλι παιδιά.

Εκφοβισμοί και κακοποίηση συμβαίνουν επίσης καθημερινά σε σχολεία.

Τα μεγαλύτερα ή δυνατότερα παιδιά απειλούν και δυναστεύουν τα μικρότερα ή ασθενέστερα, τα οποία ούτε καν τολμούν πολλές φορές να ομολογήσουν το μαρτύριο. Υπάρχουν υποκουλτούρες παιδιών όπου η βία και η παραβατικότητα δεν θεωρούνται κηλίδες ενοχής και λόγοι ντροπής, αλλά τίτλοι τιμής και εύσημα κύρους, αποδοχής και ανόδου στις ηγετικές θέσεις της ομάδας.
Σε αυτές τις περιπτώσεις, η απειλή της ποινής δεν λειτουργεί αποτρεπτικά αλλά καθιστά ακόμη ελκυστικότερες τις απαγορευμένες συμπεριφορές επειδή, λόγω του συνεπαγόμενου κινδύνου, απαιτούν μεγαλύτερη τόλμη.
Είναι επίσης απαραίτητο να καταλάβουμε ότι τα παιδιά-θύτες είναι συχνά και τα ίδια θύματα αδιαφορίας, βίας εκμετάλλευσης και όσα βιώνουν στην οικογένεια τα επαναλαμβάνουν αργότερα σε ασθενέστερα άτομα στο δικό τους περιβάλλον.
Υπάρχουν πάντως και παρήγορες εξελίξεις, ακόμη και σε περιπτώσεις ακραίων μορφών βίας: οι δράστες -δύο 11χρονα αγόρια- στην υπόθεση του λιθοβολισμού και της δολοφονίας του μικρού James Bulger αφέθηκαν ύστερα από οχτώ χρόνια ελεύθεροι, επειδή κρίθηκε ότι δεν παρουσίαζαν πλέον κανέναν κίνδυνο για τους συνανθρώπους τους. Για να γίνει όμως αυτό, το αγγλικό κράτος επένδυσε 4.000.000 λίρες για εντατική ψυχολογική θεραπεία και αποκατάσταση αυτών των παιδιών.
Το συμπέρασμα είναι ότι μια και δεν έχουμε βολικούς Kαιάδες για να πετάμε τα προβληματικά παιδιά, πρέπει να επενδύουμε στην πρόληψη.

Διαφορετικά, αναγκαζόμαστε να πληρώνουμε πολλαπλάσια για τη θεραπεία και την αποκατάσταση. Αν όμως δεν κάνουμε ούτε αυτό, αν δηλαδή κλειδώνουμε κάπου τα βίαια παιδιά κι εκεί εξελίσσονται σε ενήλικα τέρατα, ας μη μας εκπλήσσει ο φόρος του αίματος τον οποίο θα αναγκαζόμαστε κάποια στιγμή να καταβάλουμε.

 

Συνέχεια από εδώ