Ο ψυχάκιας …

Τα λόγια που θα διαβάσετε, γράφτηκαν για έναν καλό μου φίλο, για έναν καλό άνθρωπο, που πληγώνεται, αλλά δεν απογοητεύεται.

Ο κοινωνικός ιστός σε αποσύνθεση και η αποφορά της σαπίλας του μας πνίγει. Ψυχωτική και φοβική η κοινωνία που σκαρώσαμε.
Οι οικογένειες εργαστήρια παραγωγής παιδιών με ψυχολογικά προβλήματα.
Γεμάτα τα σχολειά με μοναχικά παιδιά.
Δεν είναι παιδιά, δεν παίζουν, χαζογελάνε.
Για, τράβα στο διάλειμμα, ενός δημοτικού σχολείου. Δεν θα δεις παιγνίδι ομαδικό, δεν θα δεις χαρά.
Οι βρισιές δίνουν και παίρνουν.
Βρισιές, αυτά δηλαδή που από μας ακούν τα παιδιά, οργή, ανταγωνισμός. Δεν ήταν έτσι οι αυλές των σχολείων μας, δεν ήταν.
Μικρομέγαλα τα κοριτσάκια, χωρίς παιδικότητα.
Φτιάχνουμε τα παιδιά μας σαν τα μούτρα μας.

Ψάχνουν, μέχρις ενός σημείου, μια αγκαλιά και με τις μέρες, με τους μήνες, με τα χρόνια, απομονώνονται και περνούν στην επίθεση.
Γεμάτες οι ψυχές τους με άγχος, με φοβίες.

Όσο για τα πρότυπα που προβάλλει η κοινωνία, τα καταντούν διχασμένες προσωπικότητες.
190.000 παιδιά με ψυχολογικά προβλήματα.
Αυτά είναι τα καταγεγραμμένα.

Επιθετικότητα, βία, αντικοινωνική συμπεριφορά, βρωμιά, λαμογιές, λουστραρισμένα τίποτα, αβέβαιο μέλλον, διατροφή, περιβάλλον, όλα αυτά πήραν την θέση της απειλητικής δαμόκλειας σπάθης πάνω από το μέλλον των παιδιών μας.

Εκατόν ενενήντα χιλιάδες παιδιά …
Σε μια άρρωστη κοινωνία που είναι έτοιμη να τα περιθωριοποιήσει χλευάζοντάς τα με τον όρο «ψυχάκιας».

Και ποιος είναι αυτός, που μπορεί με βεβαιότητα να πει, να βεβαιώσει τον εαυτό του, όχι εμένα, ότι είναι απόλυτα καλά, ότι είναι ισορροπημένο άτομο, μέσα στον ανισόρροπο κόσμο μας;
Σ’ έναν κόσμο, που εκπέμπει αντιφατικά μηνύματα, οι ίδιοι άνθρωποι, που με τα λόγια υποστηρίζουν την ζωή, την μάχονται με τις πράξεις τους.
Σε σένα, ισορροπημένε, σε σένα απευθυνόμαστε.

Ο φόβος στα σώψυχά μας, αυτός ο ανομολόγητος φόβος, μας κάνει να πετάμε στα μούτρα των άλλων, χαρακτηρισμούς του τύπου «ψυχάκιας» και … καθαρίζουμε.
Η έντονη, απρόκλητη επίθεση, κυρίως η λεκτική, εναντίον των άλλων, είναι επίθεση στον εαυτό μας.

Άλλα αντ’ άλλων. Η έμπρακτη αγάπη απούσα. Τα παιδιά κατανοούν τα πάντα. Έργα «φιλανθρωπίας» για το θεαθήναι.
Άνθρωποι γκλαμουράτοι, κούφιοι και άδειοι. Διασκεδαστές με βλέμμα καταθλιπτικό. Στο ίδιο πρόσωπο, στόμα που χαχανίζει και μάτια ψυχής που κλαίνε. Χαμόγελα σκοτεινά, μάτια άδεια. Το πηγαίο γέλιο, είδος σε ανεπάρκεια.

Ο παραλογισμός σε όλο του το μεγαλείο: Όλοι, όσοι χλευάζουν, έχουν την ψευδαίσθηση ότι ανήκουν στο υγιές μέρος της καταρρέουσας κοινωνίας.

Ποιος είμαι αλήθεια, ποιος;
Εγώ που κοιτάζομαι αυτάρεσκα στον καθρέφτη και καμαρώνω που δεν είμαι σαν τους άλλους …
Εγώ η γυναίκα, εγώ το δεσποινάριο που κάθε τόσο ομολογώ ότι πάω για shopping therapy, υποχείριο του άκρατου καταναλωτισμού, ποια στ’ αλήθεια είμαι;
Εγώ, ο επικριτικός είρωνας και σαρκαστικός δάσκαλος, πόσο μερίδιο ευθύνης μου αναλογεί;
Εγώ, ο γονιός, που το γέννησα, του καλύπτω τις ανάγκες του, αλλά δεν του διαθέτω τίποτα από τον πολύτιμο χρόνο μου, πόση ευθύνη έχω;
Εγώ ο κληρικός, που το απογοητεύω με τα ανόσια έργα μου, πώς τολμώ να το επικρίνω;
Εγώ, ο δικαστής …
Εγώ, ο πολιτικός …
Εγώ, … εγώ …
Ατέλειωτος ο κατάλογος των υπευθύνων.