Η μοναξιά, η κατάθλιψη και η έμπρακτη Αγάπη

Δεν έχω ενδιαφέροντα…, είμαι μόνος, μόνη….

Συμβαίνει σε πολλούς, αλλά λίγοι το παραδέχονται.

Είναι βίωμα καθημερινό, επώδυνο. 

Έχει γίνει για πολλούς τρόπος ζωής αβάσταγος.

Πρόκειται για τη μοναξιά, 

τη μοναξιά του πλήθους, 

τον προάγγελο της κατάθλιψης.

.

Από την εφηβική, τη νεανική ηλικία, άνθρωποι αισθάνονται μόνοι. 

Περνά η ζωή, μέσα στην καθημερινότητα και η χαρά είναι απούσα, μέχρι που το πρόβλημα αναδεικνύεται σε όλη του την έκταση όταν συμβεί επιπρόσθετα κάτι πολύ σοβαρό ή με την συνταξιοδότηση.

Αναμένουμε το πλήρωμα του χρόνου για να ξεκουραστούμε και να ασχοληθούμε μ’ αυτά που μας «αρέσουν». Χάνουμε το σήμερα, τη ζωή μας στο παρόν και στηρίζουμε, χτίζουμε τις ελπίδες μας στο απώτερο αύριο. Τότε θα ξεκουραστούμε, τότε θα απολαύσουμε. Αλήθεια τι, τι ακριβώς προσμένουμε;

Και έρχεται η συνταξιοδότηση και απομακρυνόμαστε από την ενεργό … υπηρεσία. Χαιρόμαστε που μετά τον κόπο τόσων χρόνων θα απολαύσουμε πλέον τους κόπους τόσων ετών.

Οι μέρες κυλούν, η ατζέντα με τα τηλέφωνα των «φίλων» εξαντλείται, τα μαγαζιά της περιοχής δεν ενδείκνυνται πλέον για το πορτοφόλι μας. Κάνουμε και όσα ταξίδια μπορούμε και σώνονται πια οι περιηγητικές μας ανησυχίες, είτε γιατί πια κανείς δεν θέλει να μας συνοδεύσει, είτε γιατί η μοναξιά σ’ αυτές τις μακρές βόλτες καραδοκεί.

.

Η κατάθλιψη πια είναι κοντά μας, δίπλα μας. Για να πούμε την αλήθεια, πάντα ήταν. Αισθανόμαστε ξοφλημένοι. Οι «φίλοι» εξαφανίζονται, τα λεφτά μειώνονται, άσε που δεν εξαγοράζεται και η χαρά με τα λεφτά --αυτό τώρα πια γίνεται τόσο μα τόσο ορατό ­­--, και αρχίζουμε να σκεφτόμαστε την ψυχανάλυση, την ψυχοθεραπεία.

Το πρόβλημα μεγάλο και αγγίζει πάμπολλους συνανθρώπους μας. Πλήθος οι μελέτες των ειδικών, πλήθος οι συμβουλές τους και τα συνταγολόγια γεμάτα από λίστες φαρμάκων.

.

Και μέσα στη μοναξιά και την κατάθλιψη, μια σκέψη βασανιστική έρχεται και ξανάρχεται. Ένα αναπάντητο ερώτημα:

Τι φταίει, τι έφταιξε τόσα χρόνια;

Πως τα καταφέραμε έτσι;

Το ξέραμε, το υποψιαζόμασταν, κάποια στιγμή θα ερχόταν η ανία, αλλά αποφεύγαμε να το συζητήσουμε με τον εαυτό μας. 

Η αυτοπεποίθησή μας στο ναδίρ. 

Η αυτοεκτίμησή μας κουρέλι.

Όσες αναζητήσεις και να κάνουμε, όσο και να προσπαθήσουμε, όταν τελειώσει η εξαγορασμένη απασχόλησή μας, η μοναξιά θα είναι εκεί.

.

Διάγνωση: Εμείς, εμείς οι ίδιοι, δεν αγαπάμε τον εαυτό μας. Ποτέ δεν τον αγαπήσαμε. Επειδή αισθανόμαστε ότι κανείς δεν μας αγαπάει.

Παιδιά, μόνα τους, έφηβοι απομονωμένοι, νέοι ερμητικά κλεισμένοι στον εαυτό τους.

.

Πίστεψε στον εαυτό σου, φωνάζουν οι γιατροί. Στάσου στα πόδια σου, μπορείς.

Ναι αυτή είναι η λύση, ναι. 

Να αγαπήσω εμένα, να με δεχτώ, να αποκτήσω θετικό αυτοσυναίσθημα, που θα μου προσφέρει την αυτοεκτίμηση.

Το πώς θα το πετύχω αυτό είναι το καίριο ερώτημα, που οδηγεί στη λύση.

Και η λύση έχει να κάνει με μας και είναι τόσο απλή, όπως εξάλλου είναι απλά και όλα τα σπουδαία πράγματα.

.

Η κοινωνική προσφορά.

Όμορφη φράση, που κάτι όμως της λείπει. Της λείπει η μαγική λέξη, η Αγάπη.

Κοινωνική προσφορά από Αγάπη και με Αγάπη.

Όχι σαν απλή απασχόληση, επειδή δεν έχω κάτι άλλο να κάνω.

Όχι για να ξεφύγω από την ανία της καθημερινότητας,

αλλά από Αγάπη στον πάσχοντα συνάνθρωπο.

Απλή η συνταγή. Εύκολα υλοποιήσιμη, ακόμα και για δοκιμαστική περίοδο.

Δώστε βοήθεια όπου μπορείτε.

Γίνετε χρήσιμοι.

Βοηθείστε.

Όπου μπορείτε, όσο μπορείτε.

Η ευγνωμοσύνη που θα εισπράξετε, και κυρίως η σιωπηλή ευγνωμοσύνη, 
θα σας καταξιώσει. 

Πρώτα απέναντι στον ίδιο τον εαυτό σας. 

Θα νιώσετε την, πώς να το πούμε, αυτο-καταξίωση. 

Θα νιώσετε χρήσιμοι, απαραίτητοι και τα υπόλοιπα είναι εύκολα.

Θα σας το πούμε αλλιώς.

Έχουμε να κάνουμε με την έμπρακτη αγάπη. 

Η αγάπη στην πράξη.

Δοκιμάστε το. 

Η κοινωνική προσφορά είναι εκεί και σας περιμένει,

μας περιμένει.