Πολεμικά βιντεοπαιχνίδια: Το παιδί φιλτράρει την εικόνα Media violence and children

Πως το αίμα γίνεται εικονοστοιχείο (pixel)

Τα παιδιά και οι έφηβοι που βλέπουν πολεμικά βιντεοπαιχνίδια κατ’ εξακολούθηση τείνουν να απομονώνουν τον πόλεμο από τα γενεσιουργά αίτιά του.

Media violence and children: a complete guide for parents and professionals 

Στο ζήτημα της σχέσης των παιδιών και των εφήβων με την εικόνα έχουμε δύο αντικρουόμενες προσεγγίσεις. 

Σύμφωνα με την πρώτη, όταν τα παιδιά βλέπουν εικόνες βίας εκείνο που κυριαρχεί είναι το στοιχείο του μιμητισμού, γι’ αυτό και τείνουν να μιμούνται στην πραγματική ζωή τους αυτά που βλέπουν. Γίνονται βίαια και αναπτύσσουν συχνά μια επιθετικότητα που τη στρέφουν ακόμη και εναντίον του εαυτού τους. Θυμάται κανένας την ιστορία του παιδιού που είδε στη γνωστή ταινία τον Μπάτμαν να πηδάει από το παράθυρο – και πήδησε και αυτό.

Σύμφωνα με τη δεύτερη προσέγγιση, που είναι και πλησιέστερη στη δική μου άποψη, το να λέμε ότι απλώς οι σκηνές βίας οδηγούν στη βία είναι μια άποψη αρκετά μηχανιστική. Το παιδί διαθέτει και μηχανισμούς μέσω των οποίων μπορεί να φιλτράρει την εικόνα, όπως εδώ και πολλά χρόνια έχει αποδείξει η ψυχανάλυση. Υπάρχουν και πολλοί άλλοι παράγοντες που λειτουργούν ως λυτρωτικοί μηχανισμοί. Η επίδραση επομένως δεν είναι άμεση και το να βλέπει κάποιος βιντεοπαιχνίδια από μόνο του δεν οδηγεί στη βία. 

Επί του προκειμένου λειτουργούν και άλλοι παράγοντες: 

η οικογένεια, η κοινωνία, το σχολείο. Αυτό όμως δεν πρέπει να μας κάνει να παραγνωρίζουμε τη μακροχρόνια επίδραση των πολεμικών βιντεοπαιχνιδιών η οποία οδηγεί στη γενικότερη εξοικείωση με το φαινόμενο της βίας.  

Τα παιδιά και οι έφηβοι που βλέπουν πολεμικά βιντεοπαιχνίδια κατ’ εξακολούθηση τείνουν να απομονώνουν τον πόλεμο από τα γενεσιουργά αίτιά του. Αδυνατίζουν επίσης και οι μηχανισμοί άμυνας που διαθέτουν. Αυτό βεβαίως συμβαίνει και στους ενηλίκους.

Η εξοικείωση με τη βία οδηγεί στην παραίτηση της αναζήτησης των αιτίων που την προκαλούν. Τα βιντεοπαιχνίδια αυτά επιπλέον δίνουν στους παίκτες την αίσθηση ότι είναι οι δημιουργοί και οι παραγωγοί του παιχνιδιού ενώ φυσικά συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο – πράγμα επίσης εξαιρετικά επικίνδυνο.

ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ ΚΟΡΩΝΑΙΟΥ - Αναπληρώτρια Καθηγήτρια της Κοινωνιολογίας στο Πάντειο Πανεπιστήμιο.

Το Βήμα, 09/03/2008