Η φτώχεια οδηγεί στα χωριά SOS

Τον τελευταίο ενάμιση χρόνο το 70% των αιτημάτων στα Παιδικά Χωριά SOS αφορά οικογένειες που δεν μπορούν να ζήσουν τα παιδιά τους και μόλις το 30% τις υπόλοιπες περιπτώσεις. Στην τέταρτη θέση της ΕΕ η Ελλάδα ως προς την παιδική φτώχεια 

Το Παιδικό Χωριό SOS της Βάρης. «Το νέο φορολογικό νομοσχέδιο που καταργεί τις εκπτώσεις στις δωρεές κάνει μεγάλη ζημιά σε οργανισμούς σαν τα Παιδικά Χωριά SOS»

Ολοένα και περισσότεροι Έλληνες αδυνατούν να μεγαλώσουν τα παιδιά τους, καθώς βαθαίνει το φάσμα της φτώχειας και της εξαθλίωσης στη χώρα μας. 

Τα στοιχεία που αναφέρθηκαν στο περιθώριο του επιστημονικού συμποσίου «Όταν κινδυνεύουν τα παιδιά» -που οργάνωσαν τα Παιδικά Χωριά SOS στην Αθήνα, υπό την αιγίδα του Προέδρου της Δημοκρατίας- είναι ενδεικτικά ενός δυσοίωνου κλίματος που διαμορφώνεται στην ελληνική κοινωνία. «Συναντάμε ολοένα και χειρότερες συνθήκες φτώχειας κι εξαθλίωσης», αναφέρει ο κ. Γιώργος Πρωτόπαπας, γενικός διευθυντής Παιδικών Χωριών SOS Ελλάδας, και προσθέτει: «Τον τελευταίο ενάμιση χρόνο αντιμετωπίζουμε αιτήματα που αφορούν κατά 70% φτώχεια και κατά 30% περιστατικά κακοποίησης, χρήσης ναρκωτικών κ.ά. Πρόκειται για ανθρώπους που αδυνατούν να ζήσουν τα παιδιά τους. Παλιότερα, οι αιτήσεις λόγω δύσκολης οικονομικής κατάστασης δεν έφταναν ούτε στο 50%».

Ο ίδιος, ωστόσο, εκτιμά πως το... μεγάλο κύμα λόγω οικονομικής κρίσης δεν έχει κάνει ακόμη την εμφάνισή του. Δεν είναι τυχαίο πως η Ελλάδα βρίσκεται στην τέταρτη θέση της Ευρωπαϊκής Ένωσης ως προς την παιδική φτώχεια, με ποσοστό 22%, μετά τη Ρουμανία (32%), τη Βουλγαρία (30%) και την Ιταλία (26%), όταν ο μέσος όρος της ΕΕ είναι 19%. «Η επένδυση στην παιδική ηλικία είναι εξαιρετικά περιορισμένη στην πατρίδα μας. Οι ανάγκες των παιδιών δεν περιλαμβάνονται στο πρόγραμμα οικονομικής σταθερότητας», επεσήμανε ο επ. καθηγητής ΤΕΙ Αθηνών, Γαβριήλ Αμίτσης. Ενδεικτική είναι, επίσης, η υπερπροσφορά για μια θέση «Μητέρας SOS». Στην πρόσκληση ενδιαφέροντος που έγινε το περασμένο Πάσχα εμφανίστηκαν 500 υποψήφιες για μόλις 6 θέσεις. «Οι μισές βρίσκονταν σε απόγνωση εξεύρεσης εργασίας κάθε μορφής», εξηγεί ο κ. Πρωτόπαπας.

Ο Κώστας Μίχας έφυγε 22 ετών από το χωριό SOS. Σήμερα είναι 31, έχει σπουδάσει πληροφορική και εργάζεται στο αντικείμενό του.

Σημειώνεται πως η δουλειά μιας «Μητέρας SOS» δεν είναι εύκολη υπόθεση. Απαιτεί 24ωρη παρουσία 23 ημέρες τον μήνα στο Χωριό και συναισθηματική εμπλοκή με αρκετά παιδιά. Στα τρία χωριά που λειτουργούν σήμερα (Βάρη Αττικής, Θεσσαλονίκη και Αλεξανδρούπολη) φιλοξενούνται πάνω από 250 παιδιά. «Το νέο φορολογικό νομοσχέδιο που καταργεί τις εκπτώσεις στις δωρεές, εξαιρώντας όμως τα πολιτιστικά ιδρύματα, κάνει μεγάλη ζημιά σε οργανισμούς σαν τα Παιδικά Χωριά SOS, που εξαρτώνται καθ’ ολοκληρίαν από τις προσφορές ιδιωτών», καταλήγει ο κ. Πρωτόπαπας.

Ο Κώστας από χωριό SOS
«Σήμερα νιώθω δυνατός και σίγουρος για τον εαυτό μου»

«Νιώθω πια δυνατός και σίγουρος για τον εαυτό μου». Ο Κώστας Μίχας είναι 31 ετών, έχει σπουδάσει πληροφορική κι εργάζεται πάνω στο αντικείμενό του. Νοικιάζει διαμέρισμα στον Χολαργό, έχει σχέση και θέλει να κάνει οικογένεια. Πόσα παιδιά; «Δύο και βλέπουμε», απαντά χαμογελώντας. Ο Κώστας μεγάλωσε στο χωριό SOS της Βάρης. Μεταφέρθηκε εκεί 10 ετών μαζί με τρία αδέλφια του, δύο αγόρια κι ένα κορίτσι. Έφυγε από μία οικογένεια με έξι παιδιά συνολικά. Έβλεπε τους βιολογικούς του γονείς Χριστούγεννα, καλοκαίρια. Συνεχίζει να τους βλέπει. Όπως και τη μητέρα SOS, με την οποία επικοινωνεί τουλάχιστον μία φορά τη βδομάδα. «Είναι η μητέρα μου, με μεγάλωσε», λέει και συμπληρώνει: «Η εμπειρία μου στο χωριό έπαιξε τον σημαντικότερο ρόλο στη ζωή μου».

Όταν έφυγε από εκεί, στα 22 του, ένιωθε μόνο άγχος για τα οικονομικά, όχι φόβο. «Ήθελα να βγω στην κοινωνία, να αναλάβω τα ηνία της ζωής μου». Τον πρώτο καιρό συγκατοίκησε με την αδελφή του. Κράτησε επαφές με τα άλλα παιδιά από το χωριό. «Καλώς ή κακώς μεγαλώσαμε μαζί. Παίξαμε μαζί, περάσαμε μαζί την εφηβεία και στις δυσκολίες ο ένας στήριξε τον άλλο». Στους άλλους, δεν έχει πρόβλημα να πει πού μεγάλωσε. «Πρόσεχα πότε θα το πω και σε ποιον, χωρίς όμως να το κρύβω. Δεν είχα πρόβλημα να γνωρίσω καινούργιους ανθρώπους». 

Οι περισσότεροι, λέει, εκτίμησαν το ότι τα κατάφερε και βγήκε από αυτή την ιστορία. «Τώρα, μπορώ να ερμηνεύσω τι έγινε. Αλλά όταν είσαι παιδί και ξεριζώνεσαι από τη βιολογική σου οικογένεια, το βιώνεις σαν τραύμα»... Αυτό που τον σόκαρε ήταν ο αθέμιτος ανταγωνισμός στη δουλειά, «πως μπορεί να σε πατήσει ο άλλος για να ανέβει. Ισως ήθελα να είναι ο κόσμος ιδανικός». Τώρα όμως νιώθει αισιόδοξος. «Επειδή έχω περάσει όλα αυτά, θεωρώ ότι έχω τις σωστές βάσεις και μπορώ να τις δώσω στα δικά μου παιδιά»...

Η «ακτινογραφία»
6.000 παιδιά σε ιδρύματα

Στο επιστημονικό συμπόσιο αναφέρθηκε επίσης πως:

• Από τα 6.000 άτομα που ζουν σε ιδρύματα, το 30% είναι παιδιά και νέοι, που στερούνται εκπαίδευσης και βιώνουν επώδυνες εμπειρίες.
• 7,4 % των αγοριών και 3,2% των κοριτσιών παρουσιάζουν διαταραχή διαγωγής με μικρές ή μεγάλες πράξεις βίας, η οποία κατά κύριο λόγο οφείλεται σε βιώματα επιθετικότητας.
• Το 25-40% των παιδιών με διαταραχή διαγωγής θα αναπτύξουν αντικοινωνικότητα.

ΓΙΑΝΝΗΣ ΦΩΣΚΟΛΟΣ