«Τα μωρά και οι αδύναμοι πνίγονται κατευθείαν....»

«Μάι! Μάι! Μάι!» ήταν η μόνη λέξη που ακουγόταν από τα χείλη μικρών παιδιών, προσφυγόπουλων που εκλιπαρούσαν για νερό, την πρώτη βραδιά του τραγικού ναυαγίου, όταν μεταφέρθηκαν στο Γενικό Νοσοκομείο Μυτιλήνης. Μόλις ξεδίψασαν, τα παιδιά φώναζαν «μαμ», αναζητώντας τις μαμάδες τους. 

Νοσηλεύτρια που επιθυμεί να διατηρήσει την ανωνυμία της και ο πρόεδρος του Συλλόγου Εργαζομένων του Γενικού Νοσοκομείου Μυτιλήνης Φώντας Αυγερινός μιλούν στην «Αυγή» και μεταφέρουν τραγικές εικόνες, αλλά και ιστορίες ανθρωπιάς και αλληλεγγύης, μέσα από το νοσηλευτικό ίδρυμα. 

Τα παιδιά που χάνονται στην εντατική κι εκείνα που καταφέρνουν να επιβιώσουν, αλλά και η αγωνία για επανένωση των γονιών με τα μωρά τους, είναι οι περιπτώσεις που «κοστίζουν» περισσότερο στους εργαζόμενους και υπογραμμίζουν το μέγεθος της ανθρωπιστικής κρίσης που συντελείται στις δύο πλευρές των θαλάσσιων συνόρων.

«Είχαμε 18 παιδιά από το ναυάγιο και κανέναν γονιό, αφού τα έβγαζαν κατευθείαν από τη θάλασσα μισοπνιγμένα και μας τα έφερναν», μας εξιστορεί νοσηλεύτρια του νοσοκομείου. «Εκείνη τη βραδιά, τα παιδιά διασωληνώθηκαν, αλλά τρία από αυτά κατέληξαν. Το ένα έπαθε ανακοπή, το επανέφεραν, αλλά είχε πιει πάρα πολύ νερό, πέθανε στα χέρια μας. Τη βραδιά του ναυαγίου, πάψαμε να είμαστε επαγγελματίες, γίναμε και μαμάδες για τα μωρά, δεν υπήρχε κανένα πάνω από 5 χρονών». 

Τα περισσότερα παιδιά μεταφέρονται στο νοσοκομείο κρυωμένα, με διάρροιες, βήχα, δύσπνοιες, δηλαδή συνηθισμένα νοσήματα της εποχής, επειδή κοιμούνται στους δρόμους κι έχουν υποστεί την ταλαιπωρία του ταξιδιού. «Αυτό που μου έχει κάνει τρομερή εντύπωση», μας λέει η νοσηλεύτρια, «είναι το πλήθος των τετραπληγικών και παραπληγικών παιδιών. Καταλαβαίνουμε ότι οι παθήσεις τους αποτελούν μετατραυματικές εμπειρίες, από την έκθεση στα αέρια που δέχθηκαν στις περιοχές τους».

Από το νοσοκομείο, κάθε παιδί φεύγει ντυμένο και με παπούτσια. «Τα πόδια τους με τη βροχή ήταν τόσο μουλιασμένα, που ήταν σκισμένα. Η συγχωρεμένη η μαμά μου έλεγε 'να έχεις την υγειά σου, να 'ν' τα πόδια σου ζεστά και η κεφαλή σου κρύα'». Κάθε μέρα, μέσα σε 5-10 λεπτά, μπορεί να βγουν 6 βάρκες με 40 άτομα η κάθε μία. 

«Τα μωρά και οι αδύναμοι πνίγονται κατευθείαν, όσοι σώζονται είναι χάριν εθελοντισμού. Αντί για ψάρια, ο κόσμος μαζεύει κόσμο. Με αυτούς τους ανθρώπους έχουμε γίνει ένα. Κάθε μέρα ξυπνάμε και λέμε τι θα γίνει, λίγο να ανέβουν τα μποφόρ τρομοκρατούμαστε, σκεφτόμαστε ότι θα πεθάνει πάλι κόσμος. Μας άλλαξαν τη ζωή μας, δεν ξέρω αν τελειώνοντας αυτό θα είμαστε τρελοί ή καλύτεροι άνθρωποι. Έχουμε αλλάξει. Μας έφεραν τα πάνω κάτω».

«Είμαι πολύ υπερήφανος που είμαι πρόεδρος σε αυτό το σωματείο και εκπροσωπώ τους συγκεκριμένους εργαζόμενους, είναι τιμή για εμένα», μας λέει ο Φώντας Αυγερινός. «Το προσωπικό του νοσοκομείου, ανεξαρτήτως αν είναι γιατροί, νοσηλευτές, ή διοικητικό προσωπικό, όταν σχολάνε ή πριν πιάσουν δουλειά, πάνε και προσφέρουν εθελοντική υπηρεσία στους χώρους που βρίσκονται οι πρόσφυγες. Ο σύλλογος, πριν ακόμη μεγαλώσει το κύμα, έχει προσφέρει 100 κουβέρτες, φαγητό, οι νοσηλεύτριες φτιάχνουν σαντουιτσάκια και τα πηγαίνουν στους πρόσφυγες».

Ελλείψεις σε αναλώσιμα και προσωπικό
Για τα προβλήματα που αντιμετωπίζει το νοσοκομείο, ο πρόεδρος επισημαίνει ότι το μεγαλύτερο είναι η υποχρηματοδότηση. Πρόκειται για νοσοκομείο που δέχεται μεγάλη..... 

................

η συνέχεια εδώ