ΜΕ ΛΕΝΕ ΦΛΥΑΡΟΥΛΑ

Έρχομαι από έναν μακρινό τόπο. Τόσο μακρινό από τον δικό σας και τόσο πιο παράξενο σε σχέση με τον δικό σας που μόνο με παρομοιώσεις μπορώ να σας τον περιγράψω.

Τα σπίτια μας μοιάζουν με τεράστια μανιτάρια. Έχουν μεγάλα παράθυρα με κόκκινες χαρούμενες κουρτίνες και ξύλινες καφέ πόρτες, που είναι πάντα ανοιχτές.

Δεν έχουμε δρόμους, ούτε αυτοκίνητα. Τα φτερά μας αν και πολύ λεπτά, είναι αρκετά δυνατά για να μας μεταφέρουν γρήγορα οπουδήποτε θέλουμε να πάμε. Μας αρέσει όμως, όπως και σε σας, να περπατάμε και να τρέχουμε εδώ κι εκεί χαρούμενοι, παίζοντας.

Ξέχασα να σας πω, πως είμαστε όλοι πάρα, μα πάρα πολύ μικροί, τόσο μικροί που δεν θα μας βλέπατε ακόμα κι αν ξέρατε ακριβώς που είμαστε. Τόσο μικροί είμαστε.

Είμαστε πλάσματα που θέλουμε να μαθαίνουμε συνεχώς. Δεν υπάρχει τίποτε σπουδαιότερο από το να μαθαίνει κανείς καινούργια πράγματα για τον εαυτό του και για όλα εκείνα που βρίσκονται γύρω του.

Δεν είμαστε σαν τις Νεράιδες που βρίσκεται στα παραμύθια σας. Μοιάζουμε λιγουλάκι μαζί τους μιας κι είμαστε τόσο μικρές, πετάμε, κι είμαστε μόνιμα χαμογελαστές και καλόκαρδες.

Αλλά δεν είμαστε καθόλου σοφές όπως οι Νεράιδες που ξέρουν πολλά πολλά πράγματα και πρέπει να τα μάθουμε μόνοι μας. Κι επειδή δεν είμαστε τόσο τυχεροί σαν εσάς που έχετε τόσο και τόσα βιβλία να διαβάσετε μαθαίνουμε κατ’ ευθείαν από σας.

Κάθε ένας από εμάς βρίσκει έναν άνθρωπο και τον ακολουθεί προσέχοντας να μην τον ενοχλεί καθόλου για να μάθει όσα περισσότερα πράγματα μπορεί μέσα στην μέρα.

Αργά το απόγευμα όταν όλοι σας μαζεύεστε στα σπίτια σας, γυρίζουμε κι εμείς στα δικά μας, καθόμαστε στην μεγάλη πλατεία του χωριού μας ανάμεσα στα μανιταρένια μας σπίτια κι ακούμε ο κάθε ένας την ιστορία του άλλου.

Κι επειδή οι μεγάλοι σας είναι συνήθως απασχολημένοι με το να δουλεύουν ή με το να προσέχουν εσάς τα πιο μικρά παιδιά προτιμάμε να κάνουμε παρέα σε σας. Τα παιδιά.

Άλλωστε μας έρχεται λίγο καλύτερα που δεν είστε τεράστιοι σαν τους γονείς σας και που δεν κάνετε τόσο μεγάλα βήματα κι έτσι μπορούμε να σας προλαβαίνουμε. Κυρίως όμως μας αρέσετε γιατί έχετε να μάθετε ακόμα τόσα πολλά, σαν κι εμάς.

Είστε τόσο τυχεροί που κάθε μέρα μαθαίνετε και κάτι καινούργιο.

Είστε επίσης πολύ τυχεροί που έχετε μεγάλους να σας προσέχουν και να σας μορφώνουν.

Εμείς βλέπετε δεν μεγαλώνουμε ποτέ και δεν έχουμε κανέναν να μας λύσει τις απορίες που μας δημιουργούνται, εκτός από εσάς τα παιδιά.

Ο καλύτερος τρόπος για να μάθεις τι είναι κάτι είναι να ρωτήσεις.

Γι αυτό σας παρακαλώ, επειδή θέλουμε να μάθουμε πολλά μην σταματάτε να ρωτάτε. Πάντα φυσικά πρέπει να ρωτάτε ευγενικά και να περιμένετε με υπομονή να σας απαντήσουν χωρίς να βιάζεστε.

Σκεφτείτε κι εμάς που δεν έχουμε κανέναν να ρωτήσουμε καμιά φορά. Είπα πολλά όμως για σήμερα και είναι ώρα να ξεκινήσω.

Θα πιω μια δροσοσταλίδα για πρωινό και θα φαω ένα κομματάκι από το χτεσινοβραδυνό βατόμουρο.

Ελπίζω το παιδί που με τις απορίες και τις ερωτήσεις του θα είναι σήμερα ο δάσκαλός μου να έχει φάει το δικό του πρωινό με την ίδια όρεξη.

Χρειαζόμαστε την δύναμη που μας δίνει ένα καλό πρωινό γι αυτό μην το ξεχνάτε ποτέ όσο κι αν βιάζεστε να βγείτε για να παίξετε στον ήλιο.

Θα σας έρχομαι εδώ κάθε τόσο για να με μαθαίνεται.



Δημήτρης Μπαλτάς