Παιδιά σε ξύλινα κλουβιά ... Και θέλουμε να λεγόμαστε άνθρωποι ...

Τον σύγχρονο Καιάδα επιφυλάσσει η ελληνική πολιτεία για παιδιά με αναπηρίες που δεν έχουν δική τους οικογένεια να τα φροντίσει. Ετσι είναι δυνατό να χαρακτηριστούν ορισμένα τουλάχιστον από τα ιδρύματα όπου παιδιά κάθε ηλικίας αφήνονται να χάσουν τελικά κάθε αξιοπρέπεια και κάποιες φορές και τη ζωή τους με τη σφραγίδα του ίδιου του κράτους...

Στα κρατικά κέντρα περίθαλψης και χρόνιων παθήσεων, όπου κατά κανόνα φιλοξενούνται παιδιά -στις περισσότερες περιπτώσεις και μετά την ενηλικίωσή τους και εφ όρου ζωής- που πάσχουν από νοητική υστέρηση και σωματικές αναπηρίες. Δεν λείπουν άτομα που παρουσιάζουν διαταραχές του αυτιστικού φάσματος.

Η εξαιρετικά ελλιπής στελέχωση των ιδρυμάτων αυτών οδηγεί αναγκαστικά τους λιγοστούς ανθρώπους που απασχολούνται εκεί σε χρήση μεθόδων που μόνο σύγχρονες και ανθρώπινες δεν θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν.

Την εικόνα αυτή αποκαλύπτει ο Συνήγορος του Παιδιού, Γιώργος Μόσχος, ο οποίος πραγματοποίησε με συνεργάτες του από τον Συνήγορο του Παιδιού επίσκεψη στο Κέντρο Χρονίων Παθήσεων Παίδων Αθηνών στον Σκαραμαγκά και στο Κέντρο Περίθαλψης Παίδων Λεχαινών Ηλείας. Τους ειδικούς επιστήμονες της Ανεξάρτητης Αρχής συνόδευσε και η σύζυγος του Προέδρου της Δημοκρατίας, ψυχολόγος κυρία Μαίη Παπούλια, μεταφέροντας και το ενδιαφέρον του συζύγου της για το συγκεκριμένο ζήτημα.

Σύμφωνα με τον κ. Μόσχο, οι σοβαρότατες ελλείψεις σε εξειδικευμένο προσωπικό που παρουσιάζουν τα συγκεκριμένα κέντρα οδηγούν τους εργαζόμενους στο να υιοθετούν παρά τη θέλησή τους «σκληρά» μέτρα, προκειμένου να ελέγξουν την κατάσταση.  
Ορισμένες από τις πρακτικές αυτές που παραπέμπουν σε άλλες εποχές είναι το να δένονται στο κρεβάτι τους οι περιθαλπόμενοι, αλλά ακόμα και να περιορίζονται σε ξύλινα κουβούκλια ώστε να αποφεύγεται η πιθανότητα αυτοτραυματισμού τους. Πολύ κοινή είναι επίσης η χρήση κάμερας στους θαλάμους, καθώς το ελάχιστο νοσηλευτικό προσωπικό αδυνατεί να παρακολουθεί επαρκώς τους «φιλοξενούμενους».

Ενδεικτικό είναι ότι στο κέντρο των Λεχαινών εργάζονται 8 βοηθοί νοσηλευτές, από τους οποίους κανένας δεν είναι επιστημονικά εξειδικευμένος σε ΤΕΙ ή ΑΕΙ, οι οποίοι είναι επιφορτισμένοι να παρακολουθούν 77 νοσηλευόμενους ενώ, όπως επισημαίνει ο κ. Μόσχος, θα έπρεπε να αντιστοιχεί ένας νοσηλευτής σε κάθε έναν ή δύο φιλοξενούμενους. Την ίδια ώρα, κανένας φυσιοθεραπευτής δεν απασχολείται στο κέντρο, ενώ τις υπηρεσίες της προσφέρει μόνο μια εργοθεραπεύτρια.

Παρ όλα αυτά, στα χαρτιά εμφανίζονται 80 εργαζόμενοι στο ίδρυμα. Πρόκειται για 17 υπαλλήλους καθαριότητας, 4 φύλακες, 12 εργάτες, 2 υδραυλικούς, 2 ηλεκτρολόγους , 21 άτομα βοηθητικό προσωπικό και άλλους διοικητικούς υπαλλήλους. Σχεδόν ανύπαρκτη είναι η παρουσία επιστημονικού προσωπικού.

Το αποτέλεσμα είναι η μοίρα των παιδιών αυτών να προδιαγράφεται αρνητικά με την είσοδό τους στο κέντρο που κανονικά θα έπρεπε να τα προστατεύει. Οχι μόνο δεν τους δίνεται η δυνατότητα να βελτιώσουν την υγεία και τις δεξιότητές τους, αλλά βρίσκονται διαρκώς εκτεθειμένα σε ατυχήματα κάποτε θανατηφόρα.

Ο Συνήγορος του Παιδιού συνεχίζει τις επισκέψεις του σε αντίστοιχα κέντρα (10 συνολικά για παιδιά) προκειμένου να διατυπώσει σε πόρισμα τα συμπεράσματα και τις προτάσεις του για την επίλυση του σοβαρού κοινωνικού προβλήματος.

ΡΕΠΟΡΤΑΖ: ΑΡΓΥΡΩ ΛΥΤΡΑ

ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ
Γιώργος Μόσχος Συνήγορος του Παιδιού

Οι ευθύνες αφορούν και εμάς τους πολίτες
Θα πρέπει οπωσδήποτε παιδιά και ενήλικοι με τόσο σοβαρές παθήσεις να πάψουν να βρίσκονται στον κοινωνικό αποκλεισμό. Να μη διακινδυνεύεται η ζωή και η αξιοπρέπειά τους συνεχώς και να μην απουσιάζει η προσωπική φροντίδα για την κάλυψη των αναγκών τους.

Θα πρέπει οπωσδήποτε η χώρα μας να βρει τρόπους να φροντίζει περισσότερο και ιδιαίτερα τα άτομα με αναπηρίες και όχι να τα παραμελεί και να τα αποκρύπτει από την υπόλοιπη κοινωνία.

Οι εργαζόμενοι στα κέντρα περίθαλψης είναι άνθρωποι πολύ καλών προθέσεων που παλεύουν όσο μπορούν, αισθάνονται όμως και οι ίδιοι περιθωριοποιημένοι, έχουν χάσει το ηθικό τους εξαιτίας της εγκατάλειψης. Εκείνοι δίνουν τον αγώνα τους, το θέμα είναι τι κάνουμε εμείς που είμαστε απ έξω. Οι ευθύνες είναι διαχρονικές, πολιτικές αλλά και κοινωνικές. Αφορούν και όλους μας τους πολίτες.

Γιάννα Μαρνελάκη ψυχοπαιδαγωγός - σύμβουλος οικογένειας

Επιβάλλεται να κλείσουν τα άσυλα
Τα άσυλα τα δημιουργεί η αντίληψη της κοινωνίας ότι κάθε διαφορετικό άτομο πρέπει να περιθωριοποιείται, γιατί η ίδια δεν αντέχει να το πλησιάσει και να το βοηθήσει. Τα άσυλα δημιουργήθηκαν για να «διευκολύνουν» τόσο την κοινωνία και το σύστημα όσο και τις οικογένειες από τις οποίες προέρχονταν τα άτομα που βρίσκονται σε αυτά. Πολλές φορές η οικογένεια προκαλεί πρόσθετα προβλήματα ψυχικής υγείας στα άτομα που παρουσιάζουν νοητικές, σωματικές και αισθητηριακές αναπηρίες.

Ακόμα πιο τραγικές είναι οι περιπτώσεις ατόμων που καταλήγουν σε ψυχιατρικά άσυλα, ενώ ήταν «φυσιολογικά», διότι η οικογένεια ήταν ανίκανη να αντεπεξέλθει στον ρόλο της (γονείς φυλακισμένοι, παιδιά, εξαρτημένοι από ουσίες, ανάπηροι κ.ά. κοινωνικές δυσκολίες). Σήμερα, με τον αγώνα των αναπηρικών κινημάτων διεθνώς, την εξέλιξη της ψυχιατρικής, της φαρμακοθεραπείας, της ψυχοθεραπείας, άλλων εξειδικευμένων θεραπειών και της ειδικής αγωγής, μπορούν και επιβάλλεται να κλείσουν τα άσυλα.

πηγή: Έθνος