Οι δουλειές στο σπίτι και τα χαμομηλάκια μας

Από τη στιγμή που θα περπατήσει ένα παιδί, μπορεί να κάνει δουλειές στο σπίτι, ανάλογα πάντα με την ηλικία και την ανάπτυξή του. Λίγοι γονείς το συνειδητοποιούν αυτό αλλά η συνεισφορά του παιδιού στο σπίτι είναι σημαντική για την αυτοπεποίθησή του, την αίσθηση αξίας και την ανάπτυξη της υπευθυνότητας.
 

Μία μαμά έμαθε στο δίχρονο αγοράκι της να μαζεύει τα άπλυτά του. Το παιδί έχει μάθει ότι κάθε φορά που βγάζει τα ρούχα του για να κάνει μπάνιο, πρέπει να τα βάζει στο καλάθι. 

Η μαμά του για να το ενθαρρύνει και να κάνει τη διαδικασία πιο διασκεδαστική, του πήρε ένα καλάθι-ρινόκερο, οπόταν κάθε φορά ταΐζει το ρινόκερο. Έτσι δεν μαζέυει τα ρούχα η μαμά από το πάτωμα ή το κρεβάτι. 
Επιπλέον, μπορούμε να βάλουμε τα παιδιά να βοηθήσουν στην κουζινα. Από το να ανακατέψουν τη ζύμη του κέικ (για τα πιο μικρά) μέχρι να γεμίσουν ή να αδειάσουν το πλυντήριο (τα πιο μεγάλα). 

Και βέβαια, η αναγνώριση τη συνεισφοράς είναι σημαντικό κίνητρο για να συνεχίσει το παιδί να ανταποκρίνεται στις υποχρεώσεις του. 

Μεγαλώνοντας θα μπορεί να βοηθά πιο ουσιαστικά και να διατηρεί τα πράγματά του και το δωμάτιό του σε κάλη κατάσταση. Προσοχή όμως: δεν ψάχνουμε το τέλειο.
Κανένα παιδικό δωμάτιο δεν είναι άψογα τακτοποιημένο, όπως άλλωστε συμβαίνει με τα δωμάτια των ενηλίκων. 

Σκοπός μας πρέπει να είναι να μάθει το παιδί να διαχειρίζεται τα πράγματά του, να σέβεται τα πράγματα και τον χώρο των άλλων, να βοηθά στην καλή κατάσταση των κοινόχρηστων χώρων και τελικά να αισθάνεται άξιο και υπεύθυνο.

Πριν μερικά χρόνια μία μαμά ήρθε να ζητήσει βοήθεια για να χειριστεί την αντιδραστικότητα του γιού της (8 ετών τότε). Το πρώτο παράδειγμα που ανέφερε ήταν ότι πριν λίγες μέρες το παιδί ζήτησε να τη βοηθήσει στο ξεσκόνισμα. 

Εκείνη δέχτηκε αλλά του έλεγε συνεχώς πώς να το κάνει μέχρι που στο τέλος το παιδί πέταξε το ξεσκονόπανο και έφυγε από το σαλόνι. Όταν κάποιος σου λέει συνέχεια ότι δεν κάνεις κάτι καλά, τότε γιατί να συνεχίσεις να το κάνεις; Αυτό δεν είναι αντιδραστικότητα, είναι απογοήτευση από τη μεριά του παιδιού.
 

Έπειτα, αφού η μαμά ξεσκόνισε της ζήτησε να βάλει τα πράγματα πίσω στα τραπεζάκια και τα ράφια. Τα τακτοποίησε όπως τα ήθελε εκείνος και όπως του άρεσαν. Η μαμά βλέποντας τα βάζα και τα τασάκια της διαφορετικά βαλμένα σκέφτηκε ότι το παιδί της ήταν επαναστάτης και ήθελε να πάει ενάντια στο κατεστημένο!!! Το μάλωσε για την πρωτοβουλία που πήρε (φυσικά η μαμά δεν το είδε σαν πρωτοβουλία αλλά σαν επανάσταση) και τα τα έβαλε ξανά όπως εκείνη τα είχε πριν. 

Το παιδί δεν ζήτησε να βοηθήσει ξανά. Όλα αυτά δεν είναι δείγματα αντιδραστικότητας. Είναι οι υπερβολές μιας μαμάς που θέλει το σπίτι της άψογο και δεν αφήνει στο παιδί χώρο να συνεισφέρει. 

 Κανένα παιδί δεν θα ξεσκονίσει τέλεια ή δεν θα στρώσει το κρεβάτι του όπως ακριβώς θα το θέλαμε. Όλα όμως τα παιδιά χαίρονται όταν αναγνωρίζουμε την προσπάθειά τους και θέλουν να προσπαθήσουν περισσότερο. Από ένα τέλεια στρωμένο κρεβάτι, μεγαλύτερη αξία έχει ένα χαρούμενο παιδί. Και αν σκέφετστε τι θα πει ο κόσμος, σας διαβεβαιώνω ότι μετά από λίγο καιρό, κανείς δεν θυμάται αν ήταν καλοσκουπισμένο το πάτωμα.
 

Αυτό που αφήνουν πίσω μας δεν είναι γυαλισμένα μάρμαρα αλλά συναισθηματικά υγιείς ανθρώπους. Και αυτό ξεκινάει ακόμα και από το καλάθι με τα άπλυτα.

 Αναρτήθηκε από Φανή στο trelamenoigoneis