Σε πλήρη εγκατάλειψη το ιστορικό Σούλι! Το «κακο-Σούλι» ή το «Αθάνατο Σούλι»;;

Σε κακό χάλι το Κούγκι, το αμφιθέατρο και άλλοι χώροι
Αν και θα μπορούσε να ήταν πόλος έλξης τουριστών

Σε εγκατάλειψη, και μάλιστα πλήρη, βρίσκεται το ιστορικό Σούλι.

Η περιοχή που θα μπορούσε να αποτελέσει σημείο έλξης μεγάλου αριθμού τουριστών από την Ελλάδα και το εξωτερικό, αργοσβήνει. Και μαζί της πεθαίνει σιγά-σιγά και η ένδοξη ιστορία της.

Όπως λένε εκδρομείς που ανηφόρισαν πρόσφατα στα ηρωικά βουνά, στο Κούγκι και στο αμφιθέατρο που υπάρχει εκεί, οι χώροι είναι γεμάτοι σκουπίδια, σχισμένα σημαιάκια, αλλά και λινάτσες, όλα υπολείμματα από τον εορτασμό του Μαΐου, αν και από τότε έχουν περάσει 8 περίπου μήνες.

Επίσης οι επιγραφές στις πινακίδες, που θυμίζουν στους προσκυνητές τα κατορθώματα των αθάνατων Σουλιωτών, με δυσκολία διαβάζονται.

Δεν είναι μόνο αυτά. «Στο ηρωικό Κούγκι το κοντάρι της Ελληνικής σημαίας είναι σκουριασμένο και σαπισμένο».

Όπως επισημαίνει στο διαδίκτυο ο Σ. Νικάνορας «δεν υπάρχουν κάποιοι να συντηρήσουν και να αναδείξουν τον τόπο αυτό; Κάποιοι με ευαισθησία εθνική για το «κακό-Σούλι»; Ακόμη οι τοίχοι είναι γεμάτοι με συνθήματα πολιτικά, αλλά κυρίως ποδοσφαιρικών ομάδων.  Έτσι το ονόμαζαν οι Τούρκοι, έτσι πλέον πρέπει να το ονομάζουμε και εμείς. Εκτός, αν κάποιοι θελήσουν και το κρατήσουν ψηλά ως «αθάνατο Σούλι». Όπως έμεινε στην ιστορία. Θα βρεθούν, όμως;».

Ίσως είναι κάπως υπερβολικά τα γραφόμενα, ωστόσο καταγράφουν την σημερινή πραγματικότητα.

Μιλάμε για κρίση του τουριστικού προϊόντος στην Ήπειρο, τη στιγμή που αφήνουμε αναξιοποίητα σπουδαία μνημεία.

Η επίσκεψη στο ιστορικό Σούλι και τα μνημεία του, ταξιδεύουν τον επισκέπτη σε άλλες εποχές.

Η εγκατάλειψη είναι οφθαλμοφανής, αλλά ας επιμένουμε να δίνουμε ζωή σε τέτοιους τόπους, διακηρύσσοντας  ότι αξίζουν καλύτερη τύχη...

Πηγή

Το «κακό-Σούλι» ή το «Αθάνατο Σούλι»;;

Επισκέφθηκα τελευταίως τους ηρωικούς τόπους του Σουλίου. Η ψυχή μου αναβαπτίστηκαν πράγματι εθνικά. Από καιρό επιθυμούσα να επισκεφθώ τους ένδοξους και αιματοβαμμένους εκείνους τόπους, αλλά δεν μου δινόταν η ευκαιρία. Όταν ο Θεός έδωσε και παρουσιάστηκε ο χρόνος αλλά και η δυνατότητα μέσω κάποιου καλού φίλου από την περιοχή, το επισκέφθηκα. Η χαρά μου απερίγραπτη. Πατούσα τους τόπους που πατούσαν οι γίγαντες εκείνοι, στην ψυχή και στο σώμα, Σουλιώτες. Οι μόνιμοι εφιάλτες του Αλί-Πασά. Ανέβαινα με το αυτοκίνητο τα κακοτράχαλα εκείνα βουνά. Σκεπτόμουν και θαύμαζα…

Φθάνοντας προσκυνήσαμε τον αρχαίο και ιστορικό Ναό του Αγίου Δονάτου και πορευτήκαμε προς το αμφιθέατρο, όπου εκεί κάθε χρόνο τον Μάιο γίνεται η αναπαράσταση της ανατινάξεως του Κουγκίου. Προχωρήσαμε και στο Κούγκι, στην Αγία Παρασκευή. Αναμνήσεις ηρωικών κατορθωμάτων περνούσαν μπροστά μου, με τους Σουλιώτες να υπεραμύνονται τον τόπο τους και τον καλόγερο Σαμουήλ να ανεβαίνει στον ουρανό, ως διαχρονικό μετέωρο, ανατινάζοντας το Κούγκι με τους “πέντε νομάτους” αλλά και το μπουλούκι των Τούρκων που θέλησαν να το καταλάβουν . Προσευχηθήκαμε για τις ψυχές τους, ο Θεός να τις αναπαύσει και να τις κατατάξει «εν χώρα ζώντων και δικαίων». Όμως και μία πίκρα δοκίμασε η ψυχή μου. Σας τη μεταφέρω, μήπως κάποιοι αρμόδιοι ευαισθητοποιηθούν και βελτιώσουν την κατάσταση.

Αρχικά ανεβαίνοντας τις ανηφόρες και τις στροφές προς το Σούλι, φορτισμένος εθνικά, οι τοίχοι ένθεν κακείθεν του δρόμου με απογοήτευσαν. Ήταν γεμάτοι από συνθήματα, κυρίως, ομάδων ποδοσφαίρου, που η μία ομάδα έβριζε χυδαιότατα την άλλη. Ντράπηκα για την βεβήλωση των ιερών τόπων. Και σκέφθηκα : Γι’ αυτά θυσιάστηκαν οι Σουλιώτες και αγωνίσθηκαν ;

Φθάνοντας στο Σούλι, ο τόπος καθαρός από σκουπίδια, όμως τα συνθήματα συνεχίζονταν και στους κάδους των απορριμάτων !! Παραδίπλα, έξω από το Γραφείο της Κοινότητας περήφανες μας αντίκριζαν οι προτομές των Σουλιωτών Φώτου Τζαβέλα, Μάρκου Μπότσαρη και του Καλόγερου Σαμουήλ. Οι σύντομες επιγραφές και φράσεις τους για την γενναία απόφασή τους, μίλησαν στη καρδιά μου. Όμως οι δύο ελληνικές σημαίες που βρίσκονταν εκεί δεν ήταν και στην κατάσταση που θα έπρεπε. Χωρίς σταυρό στο κοντάρι και η μία σχισμένη από την πολυκαιρία. Τόσο δύσκολο ήταν να αντικατασταθούν; Που είναι η ελληνική περηφάνια και η μέχρι θανάτου υπεράσπιση της σημαίας; Δεν υπάρχει η ανάλογη ευαισθησία, δυστυχώς!

Στο ηρωικό Κούγκι υψώνεται ένα κοντάρι σκουριασμένο και απεριποίητο (άνευ σταυρού). Ευτυχώς η σημαία δεν είχε ξεσχιστεί ακόμα!

Αλλά και στο Κούγκι, όπως και στο αμφιθέατρο που ο κόσμος κάθεται για να δει την αναπαράσταση της ανατινάξεως του Κουγκίου η ίδια κατάσταση της αφροντισιάς και της κακομοιριάς. Γεμάτο σκουπίδια, σχισμένα σημαιάκια, αλλά και λινάτσες παρατημένες εκεί από τον Μάιο (η επίσκεψή μου έγινε τον Σεπτέμβριο). Μόνον αυτά; Στο ηρωικό Κούγκι υψώνεται ένα κοντάρι σκουριασμένο και απεριποίητο (άνευ σταυρού). Ευτυχώς η σημαία δεν είχε ξεσχιστεί ακόμα! 

Oι επιγραφές, που θυμίζουν στον προσκυνητή τα κατορθώματα των ηρωικώς πεσόντων, με δυσκολία διακρίνει κανείς τι γράφει.

 Η μπογιά και το χρώμα με τον καιρό έφυγε και δυστυχώς δεν βρέθηκε κάποιος να κάνει τις ανάλογες παρεμβάσεις. Και αναρωτήθηκα : Δεν υπάρχουν κάποιοι να συντηρήσουν και να αναδείξουν τον τόπο αυτό ; Κάποιοι με ευαισθησία εθνική για το “κακό-Σούλι”; Διότι έτσι πρέπει να ονομάζεται πλέον, όχι από τους Τούρκους μόνο, αλλά και από τους Έλληνες. Εκτός… και αν κάποιοι θελήσουν και το κρατήσουν ψηλά ως “αθάνατο Σούλι”. Όπως έμεινε στην ιστορία. Θα βρεθούν όμως;;

Σ. Νικάνωρ

Πηγή: Η ΘΕΣΠΡΩΤΙΑ ΣΤΗ ΝΕΑ ΕΠΟΧΗ