Σε έναν κόσμο ζει και αργοπεθαίνει...

Ανοίγω τα μάτια μου, ήδη έχω ξυπνήσει, ο ήλιος έχει πλημμυρίσει με φως το δωμάτιο μου. Έτοιμάζομαι γρήγορα, τρώω κάτι πρόχειρο, ντύνομαι και χαιρετώ τους ανθρώπους μου. Βγαίνω έξω από την κατοικία, ξαφνικά νιώθω μια ψύχρα, νιώθω να με καρφώνουν διάφορα βλέμματα άνθρωπων αγνώστων που ποτέ δεν γνώρισα και μίλησα. 

Περπατώ γρήγορα και σταθερά, δεν αλλάζω θέση, προχωρώ με σκυμμένο κεφάλι, σκέφτομαι και δεν τολμώ να μιλήσω δυνατά. Μια φορά το έκανα να μιλήσω για οτιδήποτε δυνατά και μόνο δεν με έφαγαν με τα βλέμματα τους. Ίσως μερικές φορές ένα βλέμμα πονάει πιο πολύ από μία λέξη ή κίνηση. Με ένα βλέμμα μπορείς να τα δηλώσεις όλα, από τα μικρότερα ως τα μεγαλύτερα. Με ένα βλέμμα μπορείς να κάνεις κάτι μαγικό. Έτσι συνεχίζω κάθε μέρα, πηγαίνω στις δουλειές μου, προχωρώ βιαστικά. Ίδια μονοτονία, ίδιο μοτίβο συνεχώς. Πως να αλλάξεις, πως όταν είσαι αναγκασμένος να ζεις κλεισμένος και φυλακισμένος μέσα στο ίδιο σου εαυτό.

Αυτό το έγραψα για να καταλάβουν μερικοί ''έξυνπνοι'' πώς νοιώθουν μερικοί συνανθρωποί μας πολλές φορές.
 

Σκύψε, δώσε ένα χέρι βοηθείας και μην διστάζεις. Πάντα υπάρχει ανταμοιβή και να ξέρεις δεν είναι υλική αλλά πνευματική.

  
Γράφει ο Σπύρος Τάγκας