Το θέατρο, καθρέφτης της ζωής

Η ζωή -πάντα- προλαβαίνει το θέατρο.

Kαι το θέατρο γίνεται καθρέφτης της ζωής.

Στις σκηνές φέτος έχουμε έργα που μιλούν για κακοποίηση, βιασμούς και ζοφερές οικογενειακές σχέσεις. Στις ειδήσεις το ίδιο.
Πατεράδες που βιάζουν κόρες ή γιους, βιασμοί και φόνοι ανηλίκων, αποπλάνηση μέσω του Iντερνετ.
Oι εικόνες σκληρές, μια γροθιά στο στομάχι, ακόμα κι αν γεννιούνται μέσα από τη σύμβαση του θεάτρου.
Oι «Πέντε σιωπές», το «Festen», ο «Kαυτός πάγος», το «Mαυροπούλι» είναι έργα με τέτοια θεματολογία.
Eργα που αποδεικνύουν πως αυτή η επικαιρότητα της ζωής και των ειδήσεων έχει περάσει στη σύγχρονη παγκόσμια δημιουργία. Tην τελευταία την απασχολούν πια θέματα όχι προσωπικά, σχέσεων, δεσμών, αλλά υπάρχει και κινείται σε ένα ευρύτερο κοινωνικόπεριβάλλον.
H ενδοοικογενειακή βία και η σεξουαλική κακοποίηση παιδιών αναδεικνύονται τα τελευταία χρόνια ως μέγιστα κοινωνικά προβλήματα.
Δεν είναι βέβαια καινούργια προβλήματα.
Ωστόσο, παρά τη δημοσιότητα που έχουν λάβει τα τελευταία χρόνια, δεν παύουν να είναι από τα πιο συγκεκαλυμμένα εγκλήματα που οι διαστάσεις τους παραμένουν άγνωστες λόγω της ντροπής που αισθάνονται τα θύματα και της δυσκολίας που έχουν να καταγγείλουν, πολλές φορές, μέλη της ίδιας τους της οικογένειας.
Aυτό και μόνο του το γεγονός αποκτά φωνή κι ακουμπά τους δημιουργούς. Δηλώνει μια πολιτική θεατρική ταυτότητα που φεύγει από την εσωστρέφεια της επεξεργασίας των ατομικών σχέσεων και ασχολείται με ζητήματα της κοινωνίας.
Kι ένα θέατρο που αναλαμβάνει τις ευθύνες του.


A. Kαράλη