Γονείς και Εκπαιδευτικοί κατά της βίας στην Εκπαίδευση -3

Δαρμός στο Σπίτι, Παρουσία στο Σχολείο
 
Οι περισσότεροι εκπαιδευτικοί θα σας πουν ότι τα παιδιά που παρουσιάζουν τα πιο σοβαρά προβλήματα συμπεριφοράς στο σχολείο είναι εκείνα τα οποία υπόκεινται κακή μεταχείριση περισσότερο στο σπίτι. Τα παιδιά που δέρνονται στο σπίτι έχουν συνηθίσει να αναμένουν ίδιου είδους μεταχείριση από μορφές εξουσίας εκτός σπιτιού. Για πολλά από αυτά τα παιδιά, η ζώνη μάχης επεκτείνεται από την ζωή τους στο σπίτι, στο σχολείο. Αυτό οδηγεί σε ακαδημαϊκή αποτυχία, αποβολή, συγκρούσεις με τις αρχές και τελικά ίσως και με το ποινικό σύστημα, για εγκληματική συμπεριφορά. Στην απόπειρά τους να σχηματίσουν μία ασπίδα απέναντι σε έναν κόσμο τον οποίο βλέπουν απαρηγόρητα εχθρικό, αυτά τα παιδιά φυσικά αναζητούν τη συντροφιά άλλων παιδιών με παρόμοια προβλήματα. «Οι γονείς μου και οι δάσκαλοι δεν με καταλαβαίνουν-οι φίλοι μου ναι,»λένε.
 

Και έχουν έναν καλό λόγο να το πιστεύουν αυτό. Αυτή είναι μία αιτία που αναπτύσσονται οι συμμορίες του δρόμου και είναι ιδιαίτερα ελκυστικές για τα παιδιά των οποίων η αυτοπεποίθηση έχει αφανιστεί από το δαρμό, χτυπήματα με βέργα, εξευτελισμό, προσβολές, απειλές, αμείλικτη κριτική, αναίτιους περιορισμούς και σωματική και συναισθηματική παραμέληση.
Δεν πρέπει να μας εκπλήσσει ότι πολλά παιδιά απορρίπτουν τον κόσμο των ενηλίκων στο βαθμό που πιστεύουν ότι τα έχει απορρίψει αυτός. Ούτε πρέπει να μας εκπλήσσει ότι οι έφηβοι, οι οποίοι κατά την παιδική τους ηλικία υπήρξαν θύματα βίας, θα χρησιμοποιήσουν βία αμέσως μόλις θα μπορέσουν.
 
Όπως συχνά συμβαίνει, η επιθετικότητα που καλλιεργούν πολλοί νέοι άνθρωποι πιστεύοντας ότι είναι ουσιαστική για την επιβίωσή τους, τους ωθεί στην αποτυχία ή στην καταστροφή. Οι συνωστισμένες φυλακές μας αποτελούν απόδειξη.Μερικοί δάσκαλοι εργάζονται ακούραστα για να διαχειριστούν την επιθετικότητα, την οποία παιδιά κυριαρχούμενα από βία διαθέτουν σε μεγάλο βαθμό και να ενσταλάξουν την εμπιστοσύνη την οποία αυτά τα παιδιά διαθέτουν σε τόσο μικρό βαθμό.
 
Αλλά αυτό είναι ένα πελώριο θέμα που απαιτεί ειδικές δεξιότητες και ένα επίπεδο αφοσίωσης το οποίο δεν κατέχουν όλοι οι δάσκαλοι ή δεν μπορούν να επικεντρωθούν σε αυτό για παρατεταμένες περιόδους. Η επίτευξή του απαιτεί μία σχετική καινοτομία στα δημόσια σχολικά συστήματα.Η σχολική αποβολή και η νεανική εγκληματικότητα θα έπαυαν να είναι μέγιστα εθνικά προβλήματα μόνο αν ήταν δυνατό να πείσουμε τους γονείς και τους άλλους φροντιστές να σταματήσουν να μεγαλώνουν τα παιδιά τους με τρόπους οι οποίοι εγγυημένα θα τα κάνουν αντικοινωνικά ή και αυτό-καταστροφικά. Με άλλα λόγια, να σταματήσουν να τα δέρνουν και να αρχίζουν να τα ανατρέφουν.

Δαρμός, Κάπνισμα, Αλκοόλ και Ναρκωτικά
Το να σε δείρουν είναι μια εμπειρία υποβιβασμού, εξευτελισμού. Το δαρμένο παιδί απορροφά όχι μόνο τα χτυπήματα, αλλά και το μήνυμα το οποίο μεταφέρουν: «Είσαι ανάξιος-α. Σε απορρίπτω!» Αυτό το μήνυμα επηρεάζει δυναμικά την αναπτυσσόμενη προσωπικότητα του παιδιού. Ενσταλάζει μίσος για τον εαυτό.Αργά ή γρήγορα κάθε παιδί εκτίθεται σε ουσίες που υπόσχονται άμεση ανακούφιση από αισθήματα αναξιότητας και απόρριψης. Παντού βρίσκονται άνθρωποι οι οποίοι βάζουν εσωτερικά στα σώματά τους διάφορα πράγματα ώστε να κάνουν τον εαυτό τους να αισθανθεί καλύτερα. Είναι δύσκολο να πειστεί ένα παιδί που υποφέρει ότι μία τέτοια ανακούφιση είναι μία ψευδαίσθηση, ότι δεν μπορεί κάποιος να ξαναχτίσει μία κατεστραμμένη αυτοπεποίθηση με κάτι που θα καταπιεί, θα εισπνεύσει ή θα κάνει ένεση, αλλά εύκολα θα τη θάψει πιο βαθιά υπό το βάρος νέων προβλημάτων.

Ο Δαρμός και η Εγκληματική Συμπεριφορά
Σε όλους είναι γνωστή η λίστα των κοινωνικών ασθενειών οι οποίες πιστεύεται πως αποτελούν τη ρίζα της βίαιης εγκληματικής συμπεριφοράς: φτώχεια, διάκριση, οικογενειακή κατάρρευση, ναρκωτικά, συμμορίες και εύκολη πρόσβαση σε θανατηφόρα όπλα. Και είναι ξεκάθαρο ότι κάθε στοιχείο της προαναφερόμενης λίστας συμβάλλει στη βία και στο έγκλημα. Ωστόσο, ένα συστατικό κλειδί σπάνια αναγνωρίζεται – ο δαρμός.
Το 1940, οι ερευνητές Sheldon και Eleanor Glueck ξεκίνησαν τη φημισμένη τους μελέτη σε αγόρια παραβάτες και μη παραβάτες. Ανακάλυψαν πως ορισμένες επιδράσεις κατά την πρώιμη παιδική ηλικία προκαλούν στα παιδιά την ανάπτυξη αντικοινωνικών, βίαιων συμπεριφορών. Έδειξαν ότι οι πρώτες ενδείξεις παραβατικότητας εμφανίζονται συχνά στα τρία- πολύ πριν τα παιδιά έρθουν σε επαφή με επιδράσεις εκτός σπιτιού.
 
Έδειξαν ότι οι γονείς που αποτυγχάνουν στην ήρεμη, ευγενική και υπομονετική μεταχείριση των παιδιών τους, αλλά στηρίζονται στη σωματική τιμωρία, τείνουν να παράγουν επιθετικά παιδιά. Όσο πιο νωρίς και πιο σοβαρή η κακομεταχείριση, τόσο χειρότερο το αποτέλεσμα.
 
Ανακάλυψαν επίσης ότι ο χαμηλότερος δείκτης αντικοινωνικής συμπεριφοράς συσχετίζεται πάντα με παιδιά που μεγάλωσαν από τη βρεφική τους ηλικία σε προσεχτικές, υποστηρικτικές, μη βίαιες και που δεν δέρνανε, οικογένειες.
 
Το μήνυμα εδώ για όλους τους γονείς που θέλουν το παιδί τους να μη δει ποτέ το εσωτερικό μίας φυλακής είναι απλό : ευγενική και υπομονετική καθοδήγηση – ποτέ να μη δείρετε.
 
Όλα τα μέρη:

1. Γονείς και Εκπαιδευτικοί κατά της βίας στην Εκπαίδευση -1
2. Γονείς και Εκπαιδευτικοί κατά της βίας στην Εκπαίδευση -2
3. Γονείς και Εκπαιδευτικοί κατά της βίας στην Εκπαίδευση -3
4. Γονείς και Εκπαιδευτικοί κατά της βίας στην Εκπαίδευση -4
5. Γονείς και Εκπαιδευτικοί κατά της βίας στην Εκπαίδευση -5
6. Γονείς και Εκπαιδευτικοί κατά της βίας στην Εκπαίδευση -6