Την άνοιξη φοράω

Την άνοιξη κατάσαρκα φοράω.
Κόκκινες κλωστές να τις περάσω σε χέρι τρεμάμενο δεν έπλεξα.
Δεν έμπλεξα από φόβο τη ζωή με τις σκιές..

Δεν με τρομάζει το φως.
Έχω μέσα μου μπουμπούκια που λάμπουν ίδιοι ήλιοι.

Αστέρια γεμάτη την αγκαλιά μου έχω.

Και μιαν άνοιξη να με περιμένει...

Να μου δείχνει το δρόμο προς τα πάνω.

Μιαν αγάπη, σαν λευκό ανθό, έχω...

...που πλημμυρίζει τους ουρανούς με ανθισμένη βροχή.

Είναι όμως κι εκείνη η μέλισσα που ρουφάει
την κόκκινη γύρη του ασφόδελου,
φέρνοντας στο νου ένα άλλο, γεμάτο ασφόδελους λιβάδι...

…μέχρι στην ανθισμένη αμυγδαλιά πέρα μακριά να καρφωθεί το βλέμμα.
Τότε λέω, πως όλα θα πάνε καλά,
κι ας συννέφιασε για άλλη μια φορά.

Καλό μήνα να έχουμε!
Μ΄ένα χάρτινο καραβάκι...


sotos206