«Ο Θάνατος του Εμποράκου» του Άρθουρ Μίλερ

Εξαιρετική παράσταση.

Το έργο πραγματεύεται την κρίση των αξιών. Μετά από 60 χρόνια, επίκαιρο όσο ποτέ.

Το αμερικάνικό όνειρο τζούφιο σε όλο του το μεγαλείο. Η έγνοια για τον πλουτισμό, την προβολή, χωρίς έρμα, αποδεικνύεται μέσα από το έργο, πως μόνο την καταστροφή μπορεί να φέρει. Ένας ολόκληρος λαός σήμερα, ο αμερικανικός, εξαπατημένος, απομονωμένος στον κλειστό του περίγυρο, χωρίς να παίρνει είδηση την οδύνη που προκαλεί στους λαούς του κόσμου, παραπαίει στη σκιά της φτώχειας, του φόβου και της παρακμής, όπως όλες οι μεγάλες αυτοκρατορίες που δεν νοιάστηκαν για τον πολιτισμό, τις αξίες, τα ιδανικά και κατέρρευσαν.

Ο Πατέρας του έργου, υπερφίαλος, υπερεκτιμώντας τις δυνατότητες του, γαλούχησε τα παιδιά του με γνώμονα το αμερικάνικο όνειρο. Έπλασε τον γιο του με σαθρά πρότυπα, του πρωταθλητή του ράγκμπι, του ήρωα της δημοσιότητας που δεν χρειάζεται να κουραστεί για να πετύχει και φυσικά απέτυχε. Όπως σήμερα, με τα ευκαιριακά πρότυπα της τηλεόρασης, τα μοντέλα, τις φτηνές απομιμήσεις, τους καιροσκοπισμούς, τις μάνες και τους πατεράδες που ζητάνε ένα καλό κοκτέιλ για να πετάξει στα ουράνια ο κανακάρης τους πιάνοντας το πρώτο έπαθλο και το μόνο που τελικά θα καταφέρει είναι η απόλυτη καταστροφή του.

Ο γιος, κακομαθημένος, κλεφτάκος, τεμπελάκος, καιροσκόπος ζει σε μια γυάλα, τυφλωμένος από ένα ψεύτικο κόσμο που έχτισε ο πατέρας του, η μάνα του, η κοινωνία, μέχρι που θα δει την αλήθεια κατάματα, όταν θα αντικρύσει τον ίνδαλμά του, τον πατέρα του να συνευρίσκεται με μια «φτηνή» γραμματέα.

Η μάνα, η τραγική φιγούρα, αυτή που όλα τα καταλαβαίνει και τα συγκαλύπτει. Υπερασπίζεται τον σύζυγό της, μέχρι τέλους, διώχνοντας τα ίδια της τα παιδιά και κερδίζοντας την απόλυτη μοναξιά.

Κι όλα αυτά, μέσα σε μια σκληρή πραγματικότητα, όπου επικρατεί ο νόμος της ζούγκλας, όπου αν δεν παράγεις δεν πληρώνεσαι, όπου αφού σε ξεζουμίσουν θα σε πετάξουν σαν άδειο σακί και κατά το συγγραφέα δεν έχεις πια άλλη λύση, παρά αυτή του αυτόχειρα.

Φίλοι μας,

Όλοι ξέρουμε τι πρέπει να κάνουμε. 

Όλοι. Το καλό είναι εγγενές μέσα μας. Στα γονίδια μας. 

Δεν είναι λύση η εύκολη, η πρόσκαιρη ανάδειξη. 

Πρέπει να χτίσουμε υπόβαθρο ουσίας. 

Να ξανακοιταχτούμε, να αναζητήσουμε τα χαμένα μας ιδανικά, τις αιώνιες αξίες, αυτές που μας δίδαξαν ο Σωκράτης, ο Πλάτωνας, ο Αριστοτέλης, ο Χριστός.

Όλοι ξέρουμε να τα ξεχωρίζουμε, 

ας το κάνουμε, 

το δώρο είναι μεγάλο. 

Η Χαρά.