Της ΣΟΦΙΑΣ ΝΕΤΑΤρώγοντας μαζί με τους γονείς στο σπίτι δίνεται η ευκαιρία στα παιδιά να παρακολουθήσουν τους μεγαλύτερους ώστε να αντιγράψουν τη δική τους, πιο ώριμη συμπεριφορά. Οι καλοί τρόποι που μαθαίνουν τα παιδιά από τους μεγάλους έχουν αποτέλεσμα να σέβονται τους συνδαιτυμόνες τους. Φυσικά, δεν μπορεί να περιμένει κανείς ότι από την πρώτη στιγμή που τα παιδιά θα καθίσουν στο οικογενειακό τραπέζι ως δια μαγείας θα φερθούν σαν ώριμοι ενήλικες.
Αλλά το καθημερινό τραπέζι είναι μια ευκαιρία να μιλήσουμε με τα παιδιά, να τα διορθώσουμε εάν πρέπει, να τα διδάξουμε από πολύ απλά πράγματα, όπως το να μην τρώνε με τα χέρια και πώς να κρατάνε το πιρούνι, μέχρι πώς να συμμετέχουν σε μια συζήτηση και πώς να ακούνε τον άλλο. Πώς να κάνουν διάλογο, δηλαδή.
Παράλληλα, τρώγοντας μαζί με τους γονείς τα παιδιά εξοικειώνονται με μια ποικιλία τροφών. Στο τραπέζι δεν εμφανίζονται μόνο «παιδικές» τροφές, αλλά και πιο «ενήλικες» γεύσεις προκειμένου να καλύπτονται οι γευστικές απαιτήσεις όλης της οικογένειας. Ετσι, σιγά σιγά τα παιδιά δοκιμάζουν νέες συνταγές και αποκτούν γευστικές εμπειρίες.
Είναι αξιοσημείωτο ότι έρευνες δείχνουν πως τα παιδιά που τρώνε συχνά στο οικογενειακό τραπέζι τρέφονται με 30% περισσότερα λαχανικά και έχουν λιγότερες πιθανότητες να είναι υπέρβαρα. Κι αυτό, γιατί με το σπιτικό φαγητό οι γονείς είναι σε θέση να επιλέγουν τα υλικά που θα χρησιμοποιήσουν και να ελέγχουν έτσι την ποιότητα της διατροφής της οικογένειας.
Άρα, εκτός από καλούς τρόπους, στο οικογενειακό τραπέζι «χτίζονται» και σωστές συνήθειες διατροφής. Είναι, παράλληλα, μια «ασπίδα προστασίας» απέναντι σε διατροφικές διαταραχές, καθώς τρώγοντας όλοι μαζί οι γονείς βλέπουν τι και πόσο τρώνε τα παιδιά, ενώ έχουν την ευκαιρία να συζητήσουν τις ανησυχίες, τους προβληματισμούς τους.
Όσο πολυάσχολοι κι αν είμαστε, λοιπόν, αξίζει να βρούμε τον χρόνο να τρώμε με την οικογένειά μας τουλάχιστον τρεις φορές την εβδομάδα. Όχι μόνο επειδή θα έχουμε εκπαιδεύσει τα παιδιά μας για το γιορτινό τραπέζι και θα ακούσουμε τα «μπράβο» συγγενών και φίλων. Αλλά κυρίως επειδή θα τα έχουμε οπλίσει με υγιεινές διατροφικές συνήθειες για τη ζωή τους.
ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 03/03/2009
![](https://blogger.googleusercontent.com/img/b/r29vz2xl/avvxsehdwdo32relji6egodftnoxefh0ohiniptpaggpi6slbps1axnjjsupo7v6o38yjy13eeqarthx_15eztyeqjzvf7dgs96uv7pnsuu26efnetjdlw8rhaxvkg9ckccpgnux8uugk110isjw2_tr9unvefedjimc9nhnwrckdvmi0gqrj-faummvmhtg5pv1/s1600/hamomilaki.viber.png")
Posts
Αντίστοιχο ρόλο 'παίζουν' και οι δάσκαλοι των ολοήμερων δημοτικών σχολείων , που επιβλέπουν την ώρα του φαγητού πώς και τι τρώνε οι μαθητές τους, που δεν μπορούν εκείνη τη στιγμή να φάνε με την οικογένειά τους λόγω ανάγκης. Οφείλουν να τους ενημερώνουν για τις καλές συνήθειες συμπεριφοράς πάνω στο τραπέζι!!
ReplyDeleteΣυμφωνώ απόλυτα για το ρόλο του ’’τραπεζιού’’ στη χώρα μας. Γύρισα τον κόσμο, αλλά αυτό δεν το είδα πουθενά. Σε λίγα μέρη η οικογένεια έχει τόπο συνάντησης καθημερινό, ανθρώπινο, τόπο εσωτερικής αναζήτησης και κοινωνικοποίησης. Γι αυτό ας το διατηρήσουμε όσο μπορούμε. Δεν μετανοιώνω που άφησα πολλές φορές τα μεσημεριανά μου καθήκοντα για να καθίσω στο τραπέζι με τα παιδιά, να βρεθώ μαζί τους, να μου πουν τα νέα της ημέρας, κι ύστερα να τρέξω πίσω στα καθήκοντα βιαστική. Η επικοινωνία είναι κάτι που χάνεται. Ας τη διατηρήσουμε όσο μπορούμε ζωντανή!
ReplyDeleteΈχετε δίκαιο Κώστα και Μαίρη και τα δυο σημεία που βάζετε είναι ιδιαίτερα σημαντικά.
ReplyDeleteΝα είστε καλά.