Το Σάββατο του Λαζάρου... κάποτε...

Το Σάββατο του Λαζάρου βρίσκεται πάντα μέσα στις ωραιότερες μέρες της άνοιξης και είναι ένας προάγγελος της μεγάλης γιορτής του Πάσχα. 
Η ανάσταση του Λαζάρου γιορτάζεται σε μία εποχή που υπάρχει έντονη βλάστηση στην γη από λουλούδια και την ζεσταίνει ένας χρυσός ήλιος. Τα παιδιά από την Παρασκευή κρατώντας ένα συμβολικό ομοίωμα του Λαζάρου και χτυπώντας κουδούνια ψάλλουν τα κάλαντα.

Ήρθε ο Λάζαρος, ήρθαν τα βάγια

ήρθε των βαγιών η εβδομάδα.

Ξύπνα Λάζαρε και μην κοιμάσαι,

ήρθε η μέρα σου και η χαρά σου.

— Πού ήσουν Λάζαρε ; Πού ήσουν κρυμμένος;

— Κάτω στους νεκρούς, στους πεθαμένους.

Δε μου φέρνετε λίγο νεράκι

πουν' το στόμα μου πικρό φαρμάκι ;

Δε μου φέρνετε λίγο λεμόνι

πουν' το στόμα μου σαν περιβόλι;

Οι προετοιμασίες στο χωριό αρχίζουν από το Σάββατο του Λαζάρου. Οι γυναίκες θα καθαρίσουν το σπιτικό τους, και θα πλύνουν τα χοντρόρουχα στη νεροτριβή . Τα παρτέρια και οι γλάστρες ξεχειλίζουν από τα χρώματα των λουλουδιών. Τα πάντα είναι φροντισμένα και λάμπουν από πάστρα.
Οι κήποι γύρω από τα σπίτια φρεσκοσπαρμένοι για να έχουν οι κάτοικοι το καλοκαίρι τα ζαρζαβατικά τους.
Τα μικρά κορίτσια από έξι έως δέκα ετών, που έχουν από την προηγούμενη μέρα στολίσει καλαθάκια με κισσό και αγριολούλουδα, θα πάνε από σπίτι σε σπίτι να πουν τα παρακάτω κάλαντα.: 

«Ήρθε ο Λάζαρος βαβάμ΄(γιαγιά) το καλαθάκι μ' θέλει αυγά, οι τσεπούλες μ' κουκουσούλες,τα χεράκια μου τα δυο θέλουν πενηνταρούλες».

 

prassia-eyrytanias