Εγκυκλο-παιδικά: Αρχαίων γνωμικά για τη Βλακεία

 Γελᾶ ὁ μωρός κἄν τι μὴ γελοῖον ᾖ.

Πιττακός ο Μυτιληναίος, 650-570 π.Χ., εκ των 7 σοφών της Αρχαίας Ελλάδας

Ἀνόητος νεοσσὸς ἐκὼν, δείκνυσι τὴν ἑαυτοῦ νεοσσιάν.

μτφρ: το ανόητο πουλάκι με τη θέλησή του δείχνει τη φωλιά του

Βυζαντινή Παροιμία

Ἀφυΐας σημεῖον τὸ ἐνδιατρίβειν τις περὶ τὸ σῶμα.

Επίκτητος, 50 μ.Χ.-120 μ.Χ, Στωικός φιλόσοφος

μτφρ: είναι σημάδι βλακείας να ασχολείται πολύ κάποιος με το σώμα του

Νηπίοισιν οὐ λόγος, ἀλλά ξυμφορὴ γίνεται διδάσκαλος.

Δημόκριτος, 470-370 π.Χ., Αρχαίος Έλληνας φιλόσοφος

μτφρ: για τους ανόητους, δάσκαλος δεν είναι η λογική αλλά η συμφορά

Ἀνοήμονες βιοῦσι ού τερπόμενοι βιοῦν.

Δημόκριτος, 470-370 π.Χ., Αρχαίος Έλληνας φιλόσοφος

μτφρ: οι ανόητοι ζουν χωρίς να είναι ευχαριστημένοι που ζουν.

Μωραίνει Κύριος ὅν βούλεται ἀπολέσαι.

Ευριπίδης, 480-406 π.Χ., Αρχαίος τραγικός

 Ἀσύνετος ὁστις ἐν φόβῳ μὲν ἀσθενής, λαβών δὲ μικρὸν τῆς τύχης φρονεῖξ μέγα.

Ευριπίδης, 480-406 π.Χ., Αρχαίος τραγικός

απόδοση: είναι άμυαλος όποιος είναι ανήμπορος όταν φοβάται και όταν δε λίγο του χαμογελάσει η τύχη, παίρνει πολύ αέρα

Θεὸς κολάζει τοὺς βλάκας.

Ξενοφών, 430-355 π.Χ., Αρχαίος Έλληνας ιστορικός

Βλὰξ ἀνθρωπος ἐπί παντί λόγῳ ἐπτοῆσθαι φιλεῖ.

Ηράκλειτος, 544-484 π.Χ., Ίων φιλόσοφος

μτφρ: ο βλάκας θέλει να πτοείται με το παραμικρό

Ὑπερήδεται ἀφρονι ἀφρων.

μτφρ: χαίρεται ο χαζός σε βάρος του χαζού

Βυζαντινή Παροιμία

gnomikologikon