Εγκυκλο-παιδικά: Αρχαίων γνωμικά για τη Βλακεία

 Γελά ο μωρός καν τι μη γελοίον ή.

Πιττακός ο Μυτιληναίος, 650-570 π.Χ., εκ των 7 σοφών της Αρχαίας Ελλάδας

Ανόητος νεοσσός εκών, δείκνυσι την εαυτού νεοσσιάν.

μτφρ: το ανόητο πουλάκι με τη θέλησή του δείχνει τη φωλιά του

Βυζαντινή Παροιμία

Αφυΐας σημείον το ενδιατρίβειν τις περί το σώμα.

Επίκτητος, 50 μ.Χ.-120 μ.Χ, Στωικός φιλόσοφος

μτφρ: είναι σημάδι βλακείας να ασχολείται πολύ κάποιος με το σώμα του

Νηπίοισιν ου λόγος, αλλά ξυμφορή γίνεται διδάσκαλος.

Δημόκριτος, 470-370 π.Χ., Αρχαίος Έλληνας φιλόσοφος

μτφρ: για τους ανόητους, δάσκαλος δεν είναι η λογική αλλά η συμφορά

Ανοήμονες βιούσι ού τερπόμενοι βιούν.

Δημόκριτος, 470-370 π.Χ., Αρχαίος Έλληνας φιλόσοφος

μτφρ: οι ανόητοι ζουν χωρίς να είναι ευχαριστημένοι που ζουν.

Μωραίνει Κύριος ον βούλεται απολέσαι.

Ευριπίδης, 480-406 π.Χ., Αρχαίος τραγικός

 
Ασύνετος όστις εν φόβω μεν ασθενής, λαβών δε μικρόν της τύχης φρονεί μέγα.

Ευριπίδης, 480-406 π.Χ., Αρχαίος τραγικός

απόδοση: είναι άμυαλος όποιος είναι ανήμπορος όταν φοβάται και όταν δε λίγο του χαμογελάσει η τύχη, παίρνει πολύ αέρα

Θεός κολάζει τους βλάκας.

Ξενοφών, 430-355 π.Χ., Αρχαίος Έλληνας ιστορικός

Βλαξ άνθρωπος επί παντί λόγω επτοήσθαι φιλεί.

Ηράκλειτος, 544-484 π.Χ., Ίων φιλόσοφος

μτφρ: ο βλάκας θέλει να πτοείται με το παραμικρό

Υπερήδεται άφρονι άφρων.

μτφρ: χαίρεται ο χαζός σε βάρος του χαζού

Βυζαντινή Παροιμία

gnomikologikon