Μάθημα αγάπης απο ένα δίχρονο αγοράκι!

Θα σας διηγηθώ μια ιστορία που έγινε στις καλοκαιρινές μας διακοπές και που με γέμισε με περηφάνια για το γιο μου αλλά και αγανάκτηση για τους ανθρώπους γύρω μας...

" νινί γαβ μαμα 'λαιει"

Είναι πρωί και με το 2,5 χρονών γιο μου κάνουμε βόλτα με το ποδηλατάκι του και βρισκόμαστε έξω από το δημοτικό σχολείο του χωριού.. Ξαφνικά προσπαθεί να κατέβει από το ποδήλατο και μου λέει " Μαμά 'λαιει, μαμά 'λαιει".... Δείχνει το μικρό του χεράκι μέσα στα χόρτα και συνεχίζει να φωνάζει "πάμε μαμά πάμε"..
Έχει δίκιο! Ακούγεται ένα μικρό σιωπηλό κλάμα.. μα που το άκουσε αναρωτιέμαι.. ψάχνω στα χόρτα και βρίσκω κουλουριασμένο ένα μικρό σκυλάκι κάποιων εβδομάδων να κλαίει, ταλαιπωρημένο, μέσα στον ήλιο, αδύναμο...
Ο Δημήτρης ανοίγει διάπλατα τα μάτια του, σαν να ανακάλυψε το μεγαλύτερο θησαυρό και μου λέει " νινί γαβ μαμα 'λαιει" και θέλει να το αγκαλιάσει.. Κοιτάμε γύρω μας , είμαστε στο πιο κεντρικό σημείο του χωριού, δίπλα σε δημόσιες υπηρεσίες, καφενεία, σχολεία και ιατρεία, εκατοντάδες άνθρωποι περνούν από αυτό το σημείο καθημερινά, αλλά κανείς δεν δίνει σημασία..
Φωνάζω έναν κύριο με στολή, αλλά μου λέει ότι είναι βιαστικός...
 Έναν άλλο ηλικιωμένο κύριο μέσα από το δημαρχείο αλλά αποστομωτικά μου λέει :
- Η μάνα του το παράτησε εσύ θα το σώσεις; Μα είμαι και εγώ μάνα του λέω και με κοιτάει απορημένος.. Με παραπέμπει στον πρόεδρο που με κοιτάει σαν ούφο και υπόσχεται να κάνει κάτι αλλά χωρίς να κουνηθεί από την δερμάτινη καρέκλα του..
Φεύγω θυμωμένη και απευθύνομαι σε μια καταστηματάρχη της γειτονιάς, είναι γυναίκα και μάνα, δεν μπορεί κάτι θα ξέρει παραπάνω.. :
- Υπάρχει κάποιος να μαζεύει τα αδέσποτα, είναι ένα κουταβάκι εδώ έξω, ξέρετε κάποιον να θέλει σκυλάκι;
- Τι να τα κάνουμε κυρία μου τα ζώα, μας γεμίζουν ψύλλους τις αυλές, κανένας δεν ενδιαφέρεται.... Εσείς τι είστε; Φιλόζωη; μου λέει εκνευρισμένη..
Ο Δημήτρης περιμένει στο ποδηλατάκι του απορημένος, δεν καταλαβαίνει γιατί μιλάει η μαμά με τόσους ανθρώπους, γιατί φωνάζει..
Μου τραβάει το χέρι, σαν να καταλαβαίνει, και μου λέει " Έλα μαμά, πάμε", πλησιάζει το κουτάβι, παίρνει το παγουρίνο του με το γάλα και προσπαθεί να το βάλει στο στόμα του κουταβιού...
"Μαμά νινί γάλα" μου λέει... Και τότε βουρκώνω, δυο χρονών παιδί και προσπαθεί να ταΐσει ένα κουτάβι και κανείς γύρω δεν δίνει δεκάρα..
-Πάμε Δημήτρη να φέρουμε γάλα στο σκυλάκι του λέω και πετάει από την χαρά του, ο φούρνος είναι στα 100 μέτρα και η φουρνάρισσα καλή γυναίκα, φτωχή και σπλαχνική, την ξέρω από παιδί...
Κυρά Τούλα, το και το της λέω, δώσε μου γάλα και 2 κεσεδάκια για να ταΐσω το κουτάβι και άσε με να κάνω ένα τηλέφωνο..
Γυρνώντας πίσω, ο Δημήτρης μου λέει, " μαμά γαβ 'πίτι" θέλοντας να το πάρουμε σπίτι.... Άντε τώρα να εξηγήσεις σε ένα δίχρονο γιατί δεν μπορείς να το πάρεις στο διαμέρισμα και στο ότι η πολυκατοικία μας απαγορεύει τα ζώα.... Άλλο και αυτό το αλλόκοτο..
Ο κτηνίατρος έχει φτάσει, ευτυχώς είναι φίλος μου.. Υπόσχεται να το φροντίσει εκείνος μέχρι να βρεθεί μια οικογένεια να το πάρει.
- " Μπαι μπαι νινι γαβ ,  Μίμης "πάει" (Ο Δημήτρης σ' αγαπάει) είπε ο γιος μου και βυθίστηκε στην αγκαλιά μου...
Πόσο θα θέλαμε να το είχαμε κάνει μέρος της οικογένειας μας σκέφτηκα..
- Να ' σαι καλότυχο του είπα όταν το είδα για τελευταία φορά..
Αναρωτιέμαι ολόκληρη τουριστική Χαλκιδική δεν έχει ένα φορέα για τα αδέσποτα; Τι εικόνα δίνουμε στους τουρίστες; Τι εικόνα δίνουμε στα παιδιά μας;
 
από mamafromgreece