To FBI τον θεωρεί ως έναν από τους πιο επικίνδυνους παιδεραστές
στα χρονικά - Διαβάστε σοκαριστικές λεπτομέρειες της ιστορίας του
δασκάλου που είχε διδάξει και στην Αθήνα.
Ήταν ένας από τους πιο αγαπημένους δασκάλους. Έτσι περιγράφουν τον
παιδεραστή δάσκαλο οι μαθητές του από τα σχολεία και των δέκα χωρών όπου
δίδαξε στην διάρκεια της καριέρας του, καθώς κατόρθωσε να κρατά καλά
κρυμμένη τη μυστική του ζωή.
Σήμερα το FBI τον θεωρεί έναν από τους πιο επικίνδυνους παιδόφιλους στα χρονικά.
Ήταν ο πρώτος που έφθανε το πρωί και ο τελευταίος που έφευγε το βράδυ, στα αμερικανικά σχολεία ανά τον κόσμο όπου δίδαξε, μεταξύ αυτών και στο αμερικανικό σχολείο της Αθήνας, τη διετία 1978-1980.
Συνόδευε τα παιδιά σε εκδρομές και τους έδινε κουλούρια και μπισκότα για να τα κεράσει... Κι εκεί κρυβόταν το μυστικό του παιδόφιλου δασκάλου, τα θύματα του οποίου ακόμα και σήμερα δεν γνωρίζουν τι πραγματικά έγινε: έκρυβε στα γλυκά ναρκωτικές ουσίες και στη συνέχεια βίαζε τα ανήλικα, χωρίς αυτά να έχουν συναίσθηση του τι είχε συμβεί!
Ο William Vahey αποκαλύφθηκε τελικά στο τέλος της καριέρας του, από ένα τυχαίο γεγονός: η καθαρίστρια του σπιτιού του στη Νικαράγουα, τον τελευταίο σταθμό του, βρήκε ένα στικάκι με φωτογραφικό υλικό που αποδείκνυε τι είχε κάνει σε αμέτρητα παιδιά ο δάσκαλος - τέρας.
Το 1969, ο Vahey συνελήφθη με την κατηγορία της σεξουαλικής κακοποίησης παιδιών. Τότε δίδασκε κολύμβηση σε ένα γυμνάσιο της Αμερικής, όταν η κατηγορία στην αστυνομία ήταν πως τσιμπούσε τα πέη οκτώ αγοριών, ηλικίας από 7 έως 9 ετών.
Το στοιχείο που συγκλονίζει ακόμα περισσότερο στην ιστορία αυτού του ανθρώπου είναι ότι πολλοί από τους πρώην μαθητές του στα δέκα σχολεία που δίδαξε στις τέσσερις ηπείρους της γης, δεν γνωρίζουν - και μάλλον δεν θα μάθουν ποτέ - αν έπεσαν θύματά του!
Ο πατέρας ενός πρώην μαθητή του στο Καράκας της Βενεζουέλας δηλώνει στο Associated Press: «Μάλλον δεν θα μάθουμε ποτέ τι έγινε, αλλά το παιδί μου δεν μπορεί να ξεχάσει ένα γεγονός: Έτρωγε τα μπισκότα, πάρα πολλά μπισκότα»...
Ο Vahey αυτοκτόνησε όταν ήρθε στο φως η ιστορία του, πριν προλάβει να λογοδοτήσει στις αρχές. Είχε μόνο παραδεχτεί τη δεύτερη, την κρυφή ζωή του.
Σήμερα το FBI τον θεωρεί έναν από τους πιο επικίνδυνους παιδόφιλους στα χρονικά.
Ήταν ο πρώτος που έφθανε το πρωί και ο τελευταίος που έφευγε το βράδυ, στα αμερικανικά σχολεία ανά τον κόσμο όπου δίδαξε, μεταξύ αυτών και στο αμερικανικό σχολείο της Αθήνας, τη διετία 1978-1980.
Συνόδευε τα παιδιά σε εκδρομές και τους έδινε κουλούρια και μπισκότα για να τα κεράσει... Κι εκεί κρυβόταν το μυστικό του παιδόφιλου δασκάλου, τα θύματα του οποίου ακόμα και σήμερα δεν γνωρίζουν τι πραγματικά έγινε: έκρυβε στα γλυκά ναρκωτικές ουσίες και στη συνέχεια βίαζε τα ανήλικα, χωρίς αυτά να έχουν συναίσθηση του τι είχε συμβεί!
Ο William Vahey αποκαλύφθηκε τελικά στο τέλος της καριέρας του, από ένα τυχαίο γεγονός: η καθαρίστρια του σπιτιού του στη Νικαράγουα, τον τελευταίο σταθμό του, βρήκε ένα στικάκι με φωτογραφικό υλικό που αποδείκνυε τι είχε κάνει σε αμέτρητα παιδιά ο δάσκαλος - τέρας.
Το 1969, ο Vahey συνελήφθη με την κατηγορία της σεξουαλικής κακοποίησης παιδιών. Τότε δίδασκε κολύμβηση σε ένα γυμνάσιο της Αμερικής, όταν η κατηγορία στην αστυνομία ήταν πως τσιμπούσε τα πέη οκτώ αγοριών, ηλικίας από 7 έως 9 ετών.
Το στοιχείο που συγκλονίζει ακόμα περισσότερο στην ιστορία αυτού του ανθρώπου είναι ότι πολλοί από τους πρώην μαθητές του στα δέκα σχολεία που δίδαξε στις τέσσερις ηπείρους της γης, δεν γνωρίζουν - και μάλλον δεν θα μάθουν ποτέ - αν έπεσαν θύματά του!
Ο πατέρας ενός πρώην μαθητή του στο Καράκας της Βενεζουέλας δηλώνει στο Associated Press: «Μάλλον δεν θα μάθουμε ποτέ τι έγινε, αλλά το παιδί μου δεν μπορεί να ξεχάσει ένα γεγονός: Έτρωγε τα μπισκότα, πάρα πολλά μπισκότα»...
Ο Vahey αυτοκτόνησε όταν ήρθε στο φως η ιστορία του, πριν προλάβει να λογοδοτήσει στις αρχές. Είχε μόνο παραδεχτεί τη δεύτερη, την κρυφή ζωή του.
Στο σχολείο μας είχαμε έναν δάσκαλο που ήταν αρκετά διαταραγμένος. Δεν είχε κάνει ποτέ κάτι επιλήψιμο αλλά εμείς τα παιδιά δεν τον θέλαμε καθόλου, είχε κάτι πολύ περίεργο και το ψυχωτικό στο βλέμμα του. Το παράδοξο όμως ήταν πως όλοι οι γονείς τον έβλεπαν σαν μικρό Θεό. Ήταν πολύ δραστήριος άνθρωπος και μέσα σε όλα, αλλά κατά έναν περίεργο λόγο όλες αυτές οι δραστηριότητες αφορούσαν παιδιά. Χορωδίες, φεστιβάλ, εξωσχολικές δραστηριότητες. Θυμάμαι μάλιστα πόσο πολύ χαίρονταν οι δικοί μας όταν είχαμε απασχολήσεις με αυτόν τον άνθρωπο. Ήταν ίσως η νοοτροπία ακόμα της εποχής του 90 που θεωρούνταν πολύ σπουδαίο πράγμα να έχεις βγάλει πανεπιστήμιο και να είσαι δάσκαλος. Ποτέ όμως μα ποτέ δεν συνέβη κάτι, πέρα από αυτό το ανατριχιαστικό βλέμμα. Όταν τελειώσαμε το δημοτικό κανένα παιδάκι δεν ήθελε να του πει ούτε καλημέρα. Αργότερα οι επόμενοι γονείς που ίσως ήταν πιο έξυπνοι άρχισαν να δυσανασχετούν μαζί του και τότε ξεκίνησαν να τον διώχνουν από τα σχολεία. Δεν ακούστηκε όμως τίποτα. Αν έκανε ή δεν έκανε κάτι, παρά μόνο ότι δεν τον ήθελαν. Το πιο τρανταχτό που συνέβη ήταν πως αφότου τελείωσα το δημοτικό αποχώρισα από την χορωδία στην οποία ήταν τότε διευθυντής κι εκείνος θύμωσε τόσο πολύ που έπαιρνε συνέχεια τηλέφωνο στο σπίτι και με έψαχνε και έφτασε και σε σημείο να μιλήσει άσχημα και στη γιαγιά μου. Εκεί μετά την επιμονή του κατάλαβαν επιτέλους οι δικοί μου ότι κάτι ύποπτο είχε αυτός ο άνθρωπος αλλά δεν τον ανέφεραν στις αρχές. Η άγνοια της αποχής και η απουσία παιδείας θα έλεγα. Συνεπώς σαν γενικότερο συμπέρασμα είναι ότι η ενημέρωση είναι το Α και το Ω για να είναι πιο ετιμοπόλεμοι οι γονείς και να παίρνουν πρωτοβουλίες, να μάθουν να διαβάζουν τα σημάδια και να υπολογίζουν το ένστικτο των παιδιών.
ReplyDelete