70 χρόνια από τη σφαγή στο Δίστομο -- Butchering in Distomo

Ο σφαγέας του Διστόμου ζει ελεύθερος!

Σφαγμένα παιδιά στο Δίστομο.
Αυτό, δεν θεωρήθηκε έγκλημα πολέμου

Μια επίσκεψη στο μαρτυρικό Δίστομο, ακόμη και σήμερα, 70 χρόνια μετά το ολοκαύτωμα, συνοδεύεται από έντονη συναισθηματική φόρτιση.

«Εδώ πονά η σιωπή, πονάει κι η πέτρα κάθε δρόμου. Κι απ’ τη θυσία κι απ’ τη σκληρότητα του ανθρώπου» έγραψε γι’ αυτόν τον τόπο ο Γιάννης Ρίτσος.
Η οργή και η αγανάκτηση για τις φρικαλεότητες των γερμανικών στρατευμάτων κατοχής διαδέχονται τη θλίψη και τη στενοχώρια για τη συμφορά και τανάπαλιν.
Θαρρείς ότι οι αδικαίωτες ψυχές των 218 σφαγιασθέντων σε παρακολουθούν από την κορυφή του λόφου, όπου βρίσκεται το Μαυσωλείο.

Κι όταν ανέβεις εκεί για να αποτίσεις φόρο τιμής, συγκλονίζεσαι, συνειδητοποιώντας από τις πλάκες με τα ονόματα των αθώων θυμάτων ότι 47 είναι μικρά παιδιά και άλλες 91 γυναίκες!
Σκέφτεσαι τι είδους ανθρωπόμορφα τέρατα ήταν αυτά που σκότωσαν εν ψυχρώ βρέφη, παιδιά, τρίχρονα, τετράχρονα, και ο νους σου κυριεύεται – θέλοντας και μη - από συνειρμούς, για τα σημερινά βασανιστήρια, που υφίστανται οι Έλληνες από κάποιους απογόνους εκείνων των εγκληματιών πολέμου.
Στις ώρες που μείναμε στο Δίστομο μάς αφηγήθηκαν συνταρακτικές ιστορίες, καθώς είναι αρκετοί οι εν ζωή κάτοικοι που βίωσαν τη φρικτή εμπειρία.

Ακούσαμε για το κτήνος που σκότωσε την έγκυο και το αγέννητο παιδί της καρφώνοντας την ξιφολόγχη στην κοιλιά της!
Αλλά και για τους Αυστριακούς στρατιώτες, που γλίτωσαν πολλούς φτάνοντας στο σημείο να βάφουν με το αίμα ζώων τοίχους σπιτιών για να δείξουν στους ανωτέρους τους ότι πέρασαν και εκτέλεσαν το αποτρόπαιο έργο τους.

Ανείπωτη φρίκη
Με την ευκαιρία συμπλήρωσης 70 χρόνων από το ολοκαύτωμα, παραθέτουμε τα κεντρικά γεγονότα της σφαγής του Διστόμου, με βάση αποσπάσματα από το κείμενο του Διστομίτη Στάθη Σταθά:
«Στο πλαίσιο εκκαθαριστικών επιχειρήσεων εκείνο το φοβερό πρωινό της 10ης Ιουνίου 1944, μια φάλαγγα επτά αυτοκινήτων με Γερμανούς στρατιώτες ξεκίνησε από τη Λιβαδειά με κατεύθυνση προς το Δίστομο.
Από τον Καρακόλιθο και μετά σκορπούν τον θάνατο.
Σκοτώνουν πέντε και συλλαμβάνουν ως ομήρους 12 αγρότες, ενώ θέριζαν.
Στη διασταύρωση Διστόμου - Αράχοβας συναντιούνται με άλλα 60 αυτοκίνητα γεμάτα Γερμανούς στρατιώτες που έρχονταν από την Άμφισσα. Μπαίνουν στο Δίστομο.
Οι κάτοικοι είναι ανυποψίαστοι, βλέποντας όμως τους ομήρους ανησυχούν. Η φάλαγγα ήταν πρωτόφαντα μεγάλη.
Στη συνέχεια τοποθετούνται στα υψώματα γύρω από το χωριό φυλάκια για έλεγχο και εκφοβισμό, ενώ ανακοινώνουν ότι όποιος δεν κλειστεί στο σπίτι του και φύγει θα θεωρηθεί αντάρτης και θα εκτελείται επιτόπου.
Οι γερμανικές δυνάμεις συγκεντρώνουν πληροφορίες ότι στο κοντινό Στείρι κινούνται αντάρτες και ένα τμήμα της αυτοκινητοπομπής κατευθύνεται εκεί.
Λίγο πριν από το Στείρι πέφτουν σε ενέδρα των ανταρτών.
Ύστερα από σχετικά σύντομη μάχη με ακαθόριστες απώλειες εκατέρωθεν, η πομπή επιστρέφει στο Δίστομο, όπου εκπνέει ο βαθμοφόρος Τεό.
Έξαλλος ο επικεφαλής λοχαγός Λάουτενμπαχ, δίνει εντολή για επιχείρηση αντιποίνων. Κι εδώ αρχίζει η τραγωδία του Διστόμου.
Όσοι κάτοικοι δεν κατάφεραν να διαφύγουν νωρίτερα από το Διάσκελο, τη μόνη αφύλακτη διάβαση, κλείνονται έντρομοι στα σπίτια τους.
Τους έρημους δρόμους του χωριού διατρέχουν εξαγριωμένοι στρατιώτες με εφ' όπλου λόγχη.
Μπαίνουν στα σπίτια, σκοτώνουν, καίνε, σφάζουν ό,τι βρίσκουν στο διάβα τους.
Γέροι, γριές, γυναίκες ακόμα και βρέφη λίγων ημερών πέρασαν από τον ίδιο τρομακτικό γολγοθά. Ό,τι ζωντανό εξολοθρεύεται».

«Απαίσιοι ακούγονται οι θρήνοι και οι οιμωγές αυτών που ξεψυχούν. Νέοι Ηρώδεις οι εκπολιτιστές του Χίτλερ μακελεύουν τα παιδάκια του Διστόμου».
Σύμφωνα με τη συγκλονιστική καταγραφή του Στάθη Σταθά «στο Δίστομο έγιναν αυτά. Θα γίνονταν κι άλλα.
Μα ήρθε η νύχτα και οι δολοφόνοι φοβήθηκαν και έφυγαν. Τώρα στο χωριό απλώνεται η γαλήνη του νεκροταφείου για πολλή ώρα.

Μα σιγά σιγά ξύπνησε το Δίστομο.
Και τότε ακούστηκαν οι θρήνοι των παιδιών, που έρημα κλαίγαν τους γονείς τους, και οι γόοι των γερόντων.
Ακούγονταν ακόμη και κάποια παράξενα γέλια και τραγούδια αυτών που παραφρόνησαν, μπροστά στη φρίκη που έζησαν.
Μέσα στη νύχτα μικρά παιδιά πήραν τους σκοτεινούς δρόμους προσπαθώντας να φτάσουν στα κοντινά χωριά.
Ένα καραβάνι παιδιών που γύρευε ένα ανθρώπινο χέρι για να σκουπίσει τα δάκρυα από τα μουτράκια τους και να δώσει απάντηση στο ερώτημα: Γιατί τους σκότωσαν;»
realgr