«Νηνεμία» - Απόδραση από τη μοναξιά των εορτών

Είναι φορές που υπάρχουν,

-που πριν υπήρχαν πάντοτε-,

στρόβιλοι γύρω και μέσα μου.

Άνεμος φέρνει απόηχο,

αχνό

του μαύρου σύννεφου, που υπόκωφα και

απειλητικά

ακόμα βρυχάται πίσω από τοίχο

ανίερο

και σφαλιστά από μαύρο χέρι

ρολά,

του τότε, που σκυφτή, ολόσκυφτη

είχα τις λέξεις για τροφή, ανασεμιά και σωτηρίας

σανίδα.

Είναι φορές που παραδέρνω ναυαγός σε θάλασσα

μαύρη.

Φάρος φαντάζει, μα τόσο μακριά,

που το φως του δεν ανοίγει δρόμο

ελπίδας

κάθε στιγμή σε θέση άλλη, άπιαστο στίγμα

ασταθές

στου ορίζοντα τον ολοτρόγυρο

κύκλο,

χαμένη η ύπαρξή μου, κι ο νους βυθισμένος

παλεύει

να μη χαθεί ολότελα.

Ένα αεράκι υποπνέοντας μ’ έφερε

-εψές το βράδυ ήτανε θαρρώ-

σε λιμανάκι υπήνεμο.

Αγάπης λόγια τρυφερά μ’ οδήγησαν

στα καθάρια νερά του

και με γλυκό χειρόπιασμα

μ΄ έφεραν

σε λιβάδι γλυκοπράσινο, που δένει αδερφικά

με το φωτεινό τ’ ουρανού

το γαλάζιο.

Μέχρι πέρα απλώνεται κήπος

δεντρόσπαρτος,

από κάθε κλαδάκι κρέμεται αγαπημένος

στίχος

ντυμένος με κόκκινο βαθύ

-στο χρώμα του καρπού της βυσσινιάς-

εξώφυλλο,

κάτω από κάθε πέτρα, κάθε χορτάρι

ανθάκια προβάλλουν,

μισοκρυμμένες  ψυχούλες λουλουδιών

και στον αέρα πλανιέται αγγελική

μελωδία.

Εδώ θα μείνω.

Και Ξέρω Πως Πέρα Εκεί Στο Γύρισμα Του Κάβου

Η Τρικυμία Μαίνεται.

Χαρά Μου…

Βασιλική Π. Δεδούση

Χριστούγεννα 2014