«Ε, καλά! Επειδή υπάρχουν ανώμαλοι στον κόσμο πρέπει να κρύβουμε τα παιδιά μας;»

Η Κατερίνα (που θα μπορούσε να τη λένε και Γεωργία, Νάσια, Λαμπρινή, Κώστα, Πέτρο κοκ) είναι ένα κορίτσι στην εφηβεία που έχει δικό της λογαριασμό στο facebook για να μιλάει με τους φίλους της από το σχολείο. 

Μαθαίνει να χτενίζει όμορφα τα μαλλιά της, να βάφεται διακριτικά και να φοράει ωραία ρούχα ποζάροντας στο φακό όλο σκέρτσο και όλο νάζι. Δεν μπορεί να καταλάβει πού είναι το μεμπτό αφού και η μητέρα της έχει γεμίσει τον δικό της λογαριασμό με selfies, όπως και οι περισσότερες μητέρες των συμμαθητριών της.

Μια μέρα ένας άγνωστος που της φαίνεται αρκετά συμπαθής της λέει πόσο όμορφη είναι και πόσο ξεχωρίζει από τα άλλα τα κορίτσια. Εκείνη κολακεύεται και βάζει τα δυνατά της να βγάλει ακόμα πιο ωραίες φωτογραφίες. Ο άγνωστος την ενθαρρύνει και της τονίζει ξανά και ξανά πως είναι ένα ξεχωριστό πλάσμα. Η οικειότητα που αρχίζει να αναπτύσσεται μεταξύ τους, κάνει την Κατερίνα πιο ανοιχτή και πιο πειθήνια μέχρι να φτάσει στο σημείο να δώσει σε αυτόν τον άγνωστο πληροφορίες και φωτογραφίες που δεν θα έπρεπε κανένας μα κανένας να έχει στην κατοχή του.

Η μητέρα της Κατερίνας σαν το μαθαίνει αυτό, πέφτει από τα σύννεφα. Μια μητέρα που αγαπούσε και αγαπάει το παιδί της περισσότερο από οτιδήποτε άλλο στον κόσμο. Μια μητέρα που φρόντισε και φροντίζει να μεγαλώσει την κόρη της σωστά. Πολλές φορές πρέπει να φτάσει η κατάσταση σε μία τέτοια φάση για να μπορέσουν επιτέλους κάποιοι γονείς να πονηρευτούν.

Χωρίς να θέλω να θίξω πρόσωπα και καταστάσεις, καθημερινά παρακολουθούμε στο διαδίκτυο προφίλ περήφανων γονιών που κατακλύζουν κυριολεκτικά τον λογαριασμό τους και το ιστολόγιό τους με φωτογραφίες των παιδιών τους. Φωτογραφίες από τη γέννηση, φωτογραφίες από τα πρώτα γενέθλια, φωτογραφίες από τις διακοπές, από τον παιδικό, από το σχολείο, από το μπαλέτο και η λίστα πραγματικά δεν τελειώνει.

«Ε καλά, επειδή υπάρχουν ανώμαλοι στον κόσμο πρέπει να κρύβουμε τα παιδιά μας;» Πολύ συχνά ακούμε γονείς να μας επιπλήττουν για τις προειδοποιήσεις που τους κάνουμε.
«Εσείς έχετε πονηρά μυαλά και μάλλον είστε και ανώμαλοι για να βλέπετε κάτι το επιλήψιμο στις φωτογραφίες των παιδιών μας!», κάποιοι άλλοι πιο εύθικτοι βιάζονται να μας πούνε.

Κι όμως αν ένα παιδί γαλουχείται από μωρό να προβάλει τη ζωή του στο διαδίκτυο σαν ριάλιτι, ακόμα και να μην πέσει ποτέ θύμα διαδικτυακής παρενόχλησης, θα είναι για πάντα ένα άτομο που θα πιστεύει πως η ζωή του είναι προϊόν κατανάλωσης. Δεν θα είναι ποτέ σε θέση να ορίζει και να περιφρουρεί τον ιδιωτικό του χώρο και δεν θα είναι σε θέση ποτέ σαν ενήλικας να προστατεύει τα ατομικά του δικαιώματα.

Όσο κακιά και αν γίνομαι δεν μπορώ παρά να επισημάνω πως τα ίδια τα παιδιά μας, γιατί όλα τα παιδιά είναι παιδιά μας, είναι πολύ πιο ιερά από τους γονείς. Όσο και αν θέλουμε να χαρούμε το δώρο της μητρότητας και της πατρότητας και όσο κι αν θέλουμε να μοιραστούμε τη χαρά μας με τους άλλους, δεν πρέπει ποτέ να ξεχνάμε πως τα παιδιά είναι κάτι πολύ πιο πάνω από εμάς και ο ρόλος μας είναι πρώτα να τα προστατεύουμε κι ύστερα να τα χαιρόμαστε. 

Τα παιδιά δεν είναι ούτε κτήμα μας, ούτε χαριτωμένα κουταβάκια που θα τα επιδείξουμε στον κόσμο. 
Κάθε φορά που αναρτούμε φωτογραφίες στον λογαριασμό μας φροντίζουμε να μη φαίνονται τα πρόσωπά τους και να μη δημοσιοποιούμε προσωπικά δεδομένα και πληροφορίες. Ο κόσμος μας δεν ήταν και θα είναι ποτέ αγγελικά πλασμένος. Όσο αγνές και αθώες κι αν είναι οι προθέσεις μας, δεν πρέπει να μας διαφεύγει ποτέ πως λίγο παρακάτω οι συνέπειες μπορεί να είναι οδυνηρές για όλους.

enfo