Kavumu: Στην πρωτεύουσα των βιασμών, οι μητέρες δεν κοιμούνται τα βράδια - No sleep for Congolese mothers trying to save their girls from rape

Οι μητέρες στο Kavumu της Λαϊκής Δημοκρατίας του Κονγκό δεν κοιμούνται σχεδόν καθόλου. Ειδικά τις νύχτες που βρέχει δεν τολμούν καν να κλείσουν τα μάτια τους.

Η βροχή κάνει τόσο θόρυβο πέφτοντας στις οροφές των σπιτιών τους που φοβούνται πως δεν θα ακούσουν τους βιαστές να μπαίνουν για να κλέψουν τις κόρες τους. Κι έτσι μένουν ξάγρυπνες όλη τη νύχτα, κοιτάζοντας επίμονα την πόρτα.

No sleep for Congolese mothers 
trying to save their girls from rape

Από το 2013, 49 μικρά παιδιά- το ένα ηλικίας μόλις 18 μηνών- έπεσαν θύματα απαγωγής μέσα από τα σπίτια τους, σε αυτή την πόλη στα ανατολικά της χώρας, και βιάστηκαν. 

Στις αρχές του χρόνου συνελήφθη ο κατηγορούμενος ως αρχηγός του κυκλώματος- ήταν και βουλευτής- αλλά στο Kavumu είναι γνωστό πως πολλοί από τους δράστες των βιασμών εξακολουθούν να κυκλοφορούν ελεύθεροι.

«Φοβάμαι. Στην περιοχή που ζω όλοι φοβούνται», λέει στην εφημερίδα Guardian η Felicia, μητέρα της 9χρονης Charlotte που βιάστηκε πέρσι (!) και κάθεται σιωπηλή δίπλα της.

To 2010 η Margot Wallström, ειδική αντιπρόσωπος του ΟΗΕ για τη σεξουαλική βία κατά των γυναικών στις ένοπλες συγκρούσεις, χαρακτήρισε τη Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό «πρωτεύουσα του κόσμου στους βιασμούς», χαρακτηρισμό που η χώρα προσπαθεί να αποτινάξει από πάνω της.

Παρά την καμπάνια της κυβέρνησης να πείσει τον κόσμο πως ο αριθμός των βιασμών μειώθηκε κατά 50% σε δύο χρόνια, στοιχεία της βρετανικής εφημερίδας δείχνουν πως η κατάσταση δεν έχει αλλάξει και τόσο. Κάποιοι μάλιστα λένε πως αν έχει αλλάξει, είναι προς το χειρότερο.

Επικεφαλής της κυβερνητικής στρατηγικής για το ζήτημα αυτό είναι η Jeanine Mabunda που επιμένει πως τα πράγματα πάνε πολύ καλύτερα. 

Δεν έχουν όμως την ίδια γνώμη οι γιατροί που παλεύουν να γιατρέψουν τα σωματικά τραύματα από τους βιασμούς, οι δικηγόροι που παλεύουν με ένα σχεδόν ανύπαρκτο σύστημα Δικαιοσύνης και οι ακτιβιστές που προσπαθούν να ξαναχτίσουν τις ζωές των γυναικών που συχνά εγκαταλείπονται από τις οικογένειες και τις κοινότητές τους.

Είναι δύσκολο να έχει κανείς αξιόπιστα στοιχεία αλλά σύμφωνα με τις αναφορές του UNFPA του ΟΗΕ, τα περιστατικά βίας κατά των γυναικών μειώθηκαν από 19.937 το 2013 σε 19.192 in 2015. Την ίδια περίοδο ο αριθμός των θυμάτων βιασμών που κατέφυγαν στο νοσοκομείο Heal Africa αυξήθηκε κατά 28% και το 2016 κατέγραφε αύξηση 84% στην τριετία. 

Η ειρηνευτική δύναμη του ΟΗΕ έχει στοιχεία για μείωση 25% στους βιασμούς λόγω ένοπλων συγκρούσεων στα ανατολικά της χώρας αλλά οι άνθρωποι που εργάζονται εκεί λένε πως έχουν υπάρξει τόσες υποθέσεις βιασμών και ομαδικών βιασμών το 2016 που οι αριθμοί είναι πιθανό να ανέβουν ξανά.

Κι αν οι βιασμοί που συνδέονται με τις ένοπλες συγκρούσεις μειώθηκαν, οι υπόλοιποι αυξάνονται, σύμφωνα με την ακτιβίστρια Julienne Lusenge. 

«Οι βιασμοί είναι παντού, έχουν εξαπλωθεί σε όλη τη χώρα». Η «επιδημία» των βιασμών άρχισε το 1998 με «μπροστάρηδες» πολλές ένοπλες ομάδες που αποσταθεροποίησαν τα ανατολικά της χώρας.

Είναι πολύ χαρακτηριστική- και τρομακτική- η εμπειρία της Felicia που ξύπνησε ένα βράδυ και ανακάλυψε πως η Charlotte έλλειπε. 

Οι στρατιώτες τη βρήκαν τελικά στο ύπαιθρο με φρικτά τραύματα από τον βιασμό της. 

Αλλά αντί να την πάνε στο νοσοκομείο, την μετέφεραν στο αστυνομικό τμήμα. Εκεί η Felicia κατηγορήθηκε πως παρέδωσε η ίδια την κόρη της στον βιαστή της και συνελήφθη μαζί με τα άλλα δύο παιδιά της. 

Για μια μέρα μητέρα και κόρη ήταν χωριστά- κι ενώ η Charlotte υπέφερε από τους πόνους μετά τον βιασμό- ενώ η αστυνομία προσπαθούσε να αποσπάσει λεφτά από την Felicia. 

«Εγώ έκλαιγα για την κόρη μου κι εκείνοι μου ζητούσαν λεφτά για να μας αφήσουν ελεύθερους» αφηγείται.

Παρότι η κυβέρνηση προσπάθησε να αλλάξει το νομικό πλαίσιο που διέπει τους βιασμούς- που οι ειδικοί λένε πως είναι πλέον ισχυρό- η διαφθορά είναι ευρέως διαδεδομένη σε δικαστήρια και φυλακές όπου συχνά οι υπάλληλοι δωροδοκούνται ώστε οι δράστες να αφεθούν ελεύθεροι.

Τα θύματα του Kavumu και οι οικογένειές τους θέλουν όλοι οι βιαστές των παιδιών τους να συλληφθούν και να δικαστούν, για να μπορέσουν να ξανακοιμηθούν το βράδυ.
Στην περιοχή Minova, όπου περισσότερες από εκατό γυναίκες βιάστηκαν, μόνο δύο χαμηλόβαθμοι στρατιώτες καταδικάστηκαν. Στο Walikale, όπου βιάστηκαν 387 πολίτες, έξι χρόνια μετά δεν έχει οδηγηθεί στη δικαιοσύνη κανείς.

madata