Η αξία των Ανθρωπιστικών Σπουδών στην Εποχή της Παγκοσμιοποίησης

Στην εποχή μας, παρατηρείται ένα διεθνές ενδιαφέρον για εκπαιδευτική αλλαγή και μεταρρύθμιση, στα πλαίσια της τάσης για ποιοτική ισχυροποίηση των ανθρώπων και των κρατών στο «νέο παγκόσμιο χωριό».
Τόσο οι πολλές και γρήγορες αλλαγές σε όλους τους τομείς της ζωής μας, όσο και οι αυξημένες απαιτήσεις της παγκόσμιας κοινότητας που επιτάσσει αναπροσαρμογές παντός είδους, τροποποιήσεις, βελτιώσεις, μεθοδικότητα, οργάνωση και κυρίως βαθύ κριτικό στοχασμό, έχουν επαναφέρει τη βασική παιδεία και μόρφωση στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος.
Οι ανθρωπιστικές επιστήμες, Φιλολογία, Λογοτεχνία, Ιστορία, Φιλοσοφία, Θεολογία, Ανθρωπολογία, Γλωσσολογία, Νομική, Παιδαγωγική κ.α. διδάσκουν τις αξίες του ανθρωπισμού (ουμανισμού), ζητούν να κάνουν τον άνθρωπο περισσότερο άνθρωπο, να τον βοηθήσουν να γίνει πιο ουσιαστικός στις σχέσεις του με τους άλλους, να γνωρίσει σε βάθος τον εαυτό του, να κοινωνικοποιηθεί και να πολιτικοποιηθεί ομαλά, να είναι σε θέση να προάγει το γενικό καλό, να είναι ευαίσθητος δέκτης των κοινωνικών προβλημάτων και να συμμετέχει δημιουργικά και ενεργητικά στη επίλυσή τους, να παραδειγματίζει προσφέροντας θετικά και ηθικά πρότυπα ζωής.
Ιδιαίτερα στις μέρες μας, που διανύουμε μια δύσκολη φάση οικονομικής και κατ΄επέκταση κοινωνικοπολιτικής κρίσης, οι ανθρωπιστικές σπουδές παρουσιάζονται ως μια γνωστική και εσωτερική ανάγκη του σύγχρονου ανθρώπου, ο οποίος θεμελιώνοντας μια διαρκή, δημιουργική και κριτική σχέση μαζί τους μπορεί να αναζητήσει και να βρει λύσεις στα ποικίλα προβλήματά του, να υιοθετήσει μια θετική στάση για τη ζωή, να ανακτήσει την αυτοπεποίθησή του, να αποκτήσει θάρρος και δύναμη για να συνεχίσει το δύσκολο και γεμάτο εκπλήξεις δρόμο του, να μιμηθεί αξίες, πρότυπα και θετικές στάσεις ζωής, που θα τον ολοκληρώσουν και θα ισχυροποιήσουν την προσωπικότητά του, θωρακίζοντάς τον από πολλές παγίδες.

Σήμερα είναι αναγκαίο να γίνεται κατάλληλη διδακτική αξιοποίηση της αρχαίας κλασικής γραμματείας από τους καθηγητές, οι οποίοι για να επιφέρουν ουσιαστικό διδακτικό αποτέλεσμα, θα πρέπει να είναι άρτια καταρτισμένοι, τόσο επιστημονικά, όσο και παιδαγωγικά. 

Επίσης, με τη διδασκαλία τους θα πρέπει να αποσκοπούν, όχι μόνο στην απόκτηση γνωστικών δεξιοτήτων, αλλά και στην καλλιέργεια μιας δημιουργικής επικοινωνίας με τα κείμενα. 
Η σωστή επεξεργασία των κειμένων από γλωσσική, πραγματολογική, νοηματική και αισθητική άποψη θα επιφέρει και τη διανοητική, συναισθηματική, βουλητική και ηθική καλλιέργεια των μαθητών.
Οι σύγχρονες ανθρωπιστικές, θα μπορούσαν:
Να μας διδάξουν, στάσεις ζωής, αξίες, θετικά πρότυπα ζωής.
Να μας οδηγήσουν στην απόκτηση εσωτερικού αυτοελέγχου, ελευθερίας, πειθαρχίας και εσωτερικής ηρεμίας.
Να μας βοηθήσουν να ξαναβρούμε τον εαυτό μας και τα θαμμένα «θέλω» μας.
Να γίνουμε περισσότερο συνεργατικοί, αλτρουιστές και γενναιόδωροι.
Να αντιμετωπίσουμε τη ζωή, όσο δύσκολη κι αν είναι, με θάρρος, δύναμη και πνεύμα αισιοδοξίας.
Να ενισχύσουμε περισσότερο την πίστη μας, κυρίως στον εαυτό μας.
Να ξαναβρούμε τις ρίζες μας και την παράδοσή μας.
Να ενισχύσουμε θετικά το «εγώ» μέσα από το «εμείς» και την προώθηση του κοινού καλού.
Να παραδειγματιστούμε και να εκτιμήσουμε περισσότερο ό,τι έχουμε και όχι ό,τι δεν έχουμε.
Να συνειδητοποιήσουμε ότι δεν πρέπει να είμαστε αυστηροί κριτές, τόσο του εαυτού μας, όσο και των άλλων, αλλά ότι θα πρέπει να καλλιεργήσουμε την αλληλεγγύη, την αγάπη και την αλληλοκατανόηση, στηριγμένοι και μιμούμενοι τα δυναμογόνα στοιχεία του παρελθόντος.

Σοφία Σκλείδα, ΜΑ, Διδάκτωρ Συγκριτικής Παιδαγωγικής Πανεπιστημίου Αθηνών
Πηγή