Ο Πρωινός Καφές...

Ξυπνάς ένα πρωί και ετοιμάζεις τον καφέ σου. 

Βάζεις το φλιτζάνι πάνω σε ένα δίσκο και κατευθύνεσαι προς το τραπέζι. Σου φαίνεται πως τον έχεις πετύχει ακριβώς, πριν καν ακόμα τον δοκιμάσεις.

    Στη διαδρομή δεν προσέχεις και ο καφές χύνεται πάνω στον δίσκο. Όχι όμως όλος, έχει μείνει το μισό φλιτζάνι. Έτσι με τον λερωμένο δίσκο κάθεσαι και πίνεις ό,τι απέμεινε.

    Την επόμενη μέρα, πάλι σηκώνεσαι και ετοιμάζεις το καφεδάκι σου. Είναι μια συνήθεια ο καφές, μια ανάγκη για πολλούς.
Και πάλι αφού τον σερβίρεις, στη διαδρομή το χέρι σου τρέμει και ο καφές χύνεται στον δίσκο. Τον λερωμένο δίσκο, που από την προηγούμενη μέρα δεν τον έχεις καθαρίσει για έναν ανεξήγητο λόγο. Ξέρεις, δεν το έχεις και πολύ με τον δίσκο, την ισορροπία και τα λοιπά.
Αυτή τη φορά δεν πίνεις τον καφέ που έχει μείνει, αλλά ούτε και κάνεις έναν καινούργιο να πιείς. Βάζεις τον λερωμένο δίσκο στην άκρη και συνεχίζεις την ημέρα σου.
    Μία μέρα αργότερα, πάλι θέλεις έναν καφέ μόλις ξυπνάς. Τον ετοιμάζεις λοιπόν και κάθεσαι στο τραπέζι. Αυτή τη φορά δεν χρησιμοποιείς το δίσκο. Είναι για πέταμα με τους δύο ξεραμένους καφέδες από τις προηγούμενες μέρες. Άλλωστε δεν το έχεις με την ισορροπία.
    Εκεί που κάθεσαι και πίνεις, ξαφνικά κάνεις μια απότομη κίνηση με το χέρι σου και χύνεις όλο τον καφέ, πριν καν ακόμη πιείς δύο γουλιές. Αποτέλεσμα είναι να λερώσεις και το τραπέζι. Τα παρατάς όλα μέσα στα νεύρα σου και φεύγεις.

Την τέταρτη στη σειρά μέρα “ξυπνάς” και νιώθεις ότι κάτι έχει αλλάξει. Πιάνεις και καθαρίζεις τον λερωμένο δίσκο, ενώ περιμένεις να φουσκώσει ο καφές σου.

Αυτή τη φορά, λες και οι προηγούμενες μέρες σου έχουνε διδάξει κάτι, σερβίρεις τον καφέ σε πιο μεγάλη κούπα, ώστε να μη χυθεί στη διαδρομή. Παρόλα αυτά χρησιμοποιείς και τον καθαρό πια δίσκο για παν ενδεχόμενο. Καθαρίζεις και το τραπέζι που είχε λερωθεί από τον τελευταίο καφέ. Με έναν μαγικό τρόπο, νιώθεις πως το χέρι σου τώρα είναι πιο σταθερό και ότι έχει βρει την ισορροπία του…

Κάθεσαι λοιπόν ήρεμος, ευχαριστιέσαι τον καφέ σου, που όντως τον έχεις πετύχει, και συνεχίζεις τη ζωή σου.

Σκαρλάτος Παναγιώτης

Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι