Ποιος νομίζεις ότι είσαι, ρε μεγάλε;

Ξυπνάς μέσα στα νεύρα, χωρίς να σου έχει κάνει τίποτα κανείς.
Μιλάς απότομα σε όλους μες στο σπίτι.
Παίρνεις το αμάξι, φεύγεις για δουλειά και είναι βέβαιο ότι στο δρόμο θα αρπαχτείς, θα φωνάξεις, θα βρίσεις τους άλλους οδηγούς.

Μιλάς με ύφος στους συναδέλφους σου, στους υπαλλήλους σου ή βρίζεις από το πρωί μέχρι το βράδυ το αφεντικό σου.

Γυρνάς στο σπίτι το απόγευμα και αντί να πεις μια καλή κουβέντα, σε αυτούς που σε περιμένουνε, "φαΐ …" φωνάζεις και αράζεις σαν αγάς στον καναπέ.

Φυσικά, για να βοηθήσεις σε κάτι ούτε λόγος, απλά ουρλιάζεις, γιατί τα παιδιά σου δεν κάνουν ησυχία για να κοιμηθείς.

Αν φιλοτιμηθείς να κάνεις μια προσπάθεια να τα βοηθήσεις με το διάβασμα, στη πρώτη κόνξα που σου κάνουν, εξοργίζεσαι, πετάς φυλλάδια, μολύβια και βιβλία κάτω και φεύγεις βρίζοντας έξω να κάνεις κάνα τσιγάρο.

Με αυτά και με εκείνα, νυχτώνει, κοιμούνται τα παιδιά, και πας με ύφος χαζοπόνηρο και απαιτείς από την άλλη να σου κάτσει. 

Και αν τολμήσει, να σου πει "μα και μού" μουτρώνεις, κοπανάς τη πόρτα και πέφτεις ξερός για ύπνο…

Ένα πράγμα μόνο θέλω να ρωτήσω…
Ποιος νομίζεις ότι είσαι ρε μεγάλε;

Ελευθεριάδης Γ. Ελευθέριος

Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι