Ιβάν Τουργκιένιεφ: Το σπουργίτι / Ivan Turgenev: The Sparrow

Γύριζα ἀπ’ τὸ κυνήγι, τραβώντας ἀπὸ µιά δεντροστοιχία τοῦ κήπου. Τὸ σκυλὶ ἔτρεχε µπροστά µου. Ἄξαφνα τὰ βήµατά του ἔγιναν πιὸ ἀργὰ καὶ φαινόταν σὰ νὰ παραµόνευε κάτι. Κοίταξα καλὰ καὶ εἶδα ἕνα σπουργιτάκι µὲ κιτρινωπὸ χρῶµα κοντὰ στὸ ράµφος του καὶ µὲ πούπουλο στὸ κεφαλάκι του. Εἶχε πέσει ἀπ’ τὴ φωλιά του. 

Ὁ ἀγέρας κουνοῦσε δυνατὰ τὶς σηµύδες τοῦ κήπου. Τὸ σπουργιτάκι καθόταν ἀκίνητο µ’ ἁπλωµένες τὶς φτεροῦγες του, ποὺ µόλις ἄρχισαν νὰ µεγαλώνουν, δὲν µποροῦσε ὅµως νὰ πετάξει.

Τὸ σκυλί µου ἀργὰ - ἀργὰ πλησίαζε τὸ σπουργιτάκι, ὅταν ἄξαφνα ἀπὸ ἕνα κοντινὸ δέντρο ξεπετάχτηκε ἕνα γέρικο σπουργίτι µὲ µαῦρο τὸ στῆθος του κ’ ἔπεσε σὰν µία πέτρα ἀκριβῶς µπροστὰ στὸ µοῦτρο τοῦ σκύλου µου. 

Παραµορφωµένο, µὲ φουντωµένα τὰ φτερά του καὶ µ’ ἀπελπισµένη καὶ γεµάτη λύπη φωνὴ πήδησε µία - δυὸ φορὲς µπροστὰ στ’ ἀνοιχτὸ στόµα τοῦ σκύλου. Τὸ γέρικο σπουργίτι ὅρµησε νὰ γλιτώσει τὸ παιδί του. Ὅλο του τὸ σωµατάκι σπαρταροῦσε ἀπὸ φρίκη, ἡ φωνούλα του ἀγρίεψε καὶ βράχνιασε, ἦταν ἕτοιµο νὰ πεθάνει, νὰ θυσιαστεῖ!

Σὰν τί πελώριο τέρας νὰ ἔβλεπε τὸ σκυλί! Κι ὅµως δὲν µπόρεσε νὰ κάτσει ἥσυχα - ἥσυχα πάνω στὸ ψηλό του κλαδί, ὅπου ἦταν τόσο ἀσφαλισµένο... 

Μία δύναµη πιὸ δυνατὴ κι ἀπ’ τὴ θέλησή του τὸ ἔριξε ἀπ’ ἐκεῖ πάνω. Ὁ Τρεζὸρ (ἔτσι λέγανε τὸ σκυλί) σταµάτησε κι ἔκανε πίσω, καθὼς φαίνεται κι αὐτὸς ἀναγνώρισε τὴ δύναµη.

Βιαστικὰ φώναξα τὸ ντροπιασµένο σκυλὶ κι ἔφυγα ἀπ’ αὐτὸν τὸν τόπο, γεµάτος εὐλάβεια. Ἔτσι ἦταν καὶ µή σᾶς φανεῖ παράξενο. Αἰσθανόµουνα εὐλάβεια µπροστὰ σ’ ἐκεῖνο τὸ µικρὸ ἡρωικὸ πουλί, µπροστὰ στὴ µεγάλη του στοργή. 

Ἡ ἀγάπη ἔλεγα, εἶναι πιὸ δυνατὴ κι ἀπ’ τὸ θάνατο καὶ τὸ φόβο τοῦ θανάτου. Μονάχα µ’ αὐτήν, µόνο µὲ τὴν ἀγάπη κρατιέται καὶ κινεῖται ἡ ζωή.

isagiastriados

------------------------

Ivan Turgenev: The Sparrow

I was returning from hunting, and walking along an avenue of the garden, my dog running in front of me.

Suddenly he took shorter steps, and began to steal along as though tracking game.

I looked along the avenue, and saw a young sparrow, with yellow about its beak and down on its head. It had fallen out of the nest (the wind was violently shaking the birch-trees in the avenue) and sat unable to move, helplessly flapping its half-grown wings.

My dog was slowly approaching it, when, suddenly darting down from a tree close by, an old dark-throated sparrow fell like a stone right before his nose, and all ruffled up, terrified, with despairing and pitiful cheeps, it flung itself twice towards the open jaws of shining teeth.

It sprang to save; it cast itself before its nestling… but all its tiny
body was shaking with terror; its note was harsh and strange. Swooning with fear, it offered itself up!

What a huge monster must the dog have seemed to it! And yet it could not stay on its high branch out of danger…. A force stronger than its will flung it down.

My Trésor stood still, drew back…. Clearly, he too recognized this force.

I hastened to call off the disconcerted dog and went away, full of
reverence.
Yes; do not laugh. I felt reverence for that tiny heroic bird, for its
impulse of love.

Love, I thought, is stronger than death or the fear of death. Only by it, by love, life holds together and advances.

Ivan Turgenev

Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι