Απόψε, θα μου τα πω «ντεμοντέ»

Σε μένα τα λέω... 

Απλά, σταράτα και «ντεμοντέ» θα μου τα πω απόψε.
Μέσα σ' αυτό το χάλι που ζούμε, που της μόδας έγινε το «δουλεύω για την πάρτη μου», συλλογίσου ότι σε συμφέρει να σκέφτεσαι και να πράττεις «ντεμοντέ»

Το «μοδάτο» «εγώ βολεύτηκα, το δικό μου σπίτι δεν θα μου το πάρουν, το δικό μου δάνειο μπόρεσα και το ξεχρέωσα» μην το λες και ούτε καν να το σκέφτεσαι.
Μη σκεφτείς και μην πεις «ας πρόσεχαν, ας φρόντιζαν...»

Το μοναδικό ασθενοφόρο που άργησε ή που ποτέ δεν έφτασε, σε αφορά άμεσα.
Σήμερα αυτός, αύριο εσύ... ποιος ξέρει;
Όποτε ακούς για άνεργους ή κακοπληρωμένους ανθρώπους... μην πεις «ας πρόσεχαν, εγώ τα βόλεψα τα δικά μου παιδιά», είναι Ύβρις.

Το παιδί που υποσιτίζεται, που κακοποιείται, που αδικείται είναι το δικό σου παιδί. 

Τα μίζερα νιάτα, που έμαθαν να αρκούνται σε κρατικά χαρτζιλίκια, είναι τα χαμένα νιάτα των δικών σου παιδιών.

Αν δεις τη γνωστή σου να πληρώνει, μετρώντας και ξαναμετρώντας τα λιγοστά της κέρματα, μια ντομάτα, δυο πατάτες, δυο κολοκυθάκια, μην πεις «δεν με αφορά»...

Μπορεί να έχεις κάνει τα κουμάντα σου, μπορεί τα «έχει» σου να είναι πολλά, αλλά σε αφορά άμεσα η καταραμένη φτώχεια που σε περιβάλλει.

Αν καίγεται του διπλανού σου το σπίτι, ή πλειστηριάζεται η ζωή του όλη (το ίδιο κάνει), σε αφορά.... κοινή γαρ η τύχη και το μέλλον αόρατον, σε καιρούς και περιστάσεις τόσο ρευστές και δυσοίωνες

Το Χαμομηλάκι