Tuesday 7 August 2007

Το κλάμα που γίνεται χαμόγελο

Αγαπητό μου χαμομηλάκι,

Ξεκινάω μάλλον με άγχος. Ευχαριστώ για την τιμή που μου κάνετε να γράψω για τα παιδιά του κόσμου αυτού.

Τον κατεστραμμένο γύρω μου τον τόπο κοίταξα
Τα μέρη που μεγάλωσα και έζησα , μικρό παιδί
Και τώρα η φωτιά κι ο όλεθρος τα πλάκωσε
Δεν έχει τόπο για παιδιά εδώ, σφυρίζει ο άνεμος
Πείσμωσα κι αποφάσισα να το αλλάξω
Ήταν το σπίτι μου εδώ, μια αυλή, ένα λουλούδι
Και τώρα στάχτες, σ’ έναν κόσμο μίσους και οργής
Τι ήταν τόσο δυνατό να καταστρέψει
Την ομορφιά του παραδείσου που θυμάμαι;
Τι θα μπορούσαμε να κάνουμε, ποια σκέψη
Τη μοίρα μας ν’ αλλάξει, για να μην πονάμε;
Μπορεί η οργή την ίδια την οργή της να σκοτώσει;
Και αν μισήσω μήπως θα κερδίσω τον παράδεισο;
Παιδιά γελούσαν κι έπαιζαν, τι ήχος ευτυχίας
Δεν έχω ακούσει στη ζωή μου άλλον ήχο
Πιο πολύ με τις φωνές αγγέλων να ταιριάζει
Κι όμως πως μπόρεσε ο κόσμος ο δικός μου
Να τον σωπάσει και στη γη να τον σωριάζει
Ποια είναι η λύση αναρωτιέμαι και δε βρίσκω
Απάντηση να δώσω, λύση να διαλέξω
Αν όμως γύριζα κι εγώ λίγο πιο πίσω
Παιδί να γίνω πάλι, με παιδιά να παίξω
Τα γέλια θ’ ακουγόντουσαν ,τον κόσμο να γεμίσουν
Και το στοιχειό , τον τόπο αυτό θ’ αφήσει
Λουλούδια και φωνές παιδιών θ’ ανθίσουν
Θα κάνουν την πληγή αυτή να κλείσει

Η πρόσκληση από την παρέα του χαμομηλιού να συμμετάσχω σε ένα έργο που θεωρώ αναγκαίο για όλους μας με τιμά. Δεν είχα μέχρι σήμερα την ευτυχία να αποκτήσω παιδιά, ζω το «τρέιλερ» της «προσεχούς» ταινίας (θέλω να ελπίζω) μέσα από τα παιδιά φίλων και γνωστών , για να ετοιμαστώ για τα «δύσκολα»…
Όμως παραξενεύτηκα είναι αλήθεια, από την πρόσκληση σε μένα, που ο τρόπος γραφής μου είναι μάλλον «σκληροπυρηνικός» και πολλές φορές η οργή μου μεταφέρεται στο κείμενο, κάτι που ίσως να φαντάζει παράταιρο σε ένα τέτοιο χώρο. Εν πάση περιπτώσει , η πρόσκληση ήρθε και την αποδέχτηκα το λιγότερο με χαρά. Ίσως ακόμα και η σκληρή θεώρηση της κατάστασης να βοηθήσει να «ενοχληθούν» λίγο κάποιοι «ευαίσθητοι ουρανίσκοι» που περί άλλων τυρβάζουν.

Ας γίνουμε πάλι παιδιά. Μόνο έτσι θα καταλάβουμε και θα σταθούμε δίπλα τους. Και που ξέρεις; Μπορεί και αυτός ο καταραμένος κόσμος μίσους που έχουμε χτίσει , να γκρεμιστεί απ’ τα θεμέλια του και να ανακαλύψουμε ότι ποτέ δεν χάσαμε τον παράδεισο. Γιατί αυτός είναι κρυμμένος στο παιδικό χαμόγελο. Δεν χρειάζονται τα παιδιά ούτε συνελεύσεις, ούτε σεμινάρια, ούτε τίποτα τέτοιο. Μια αγκαλιά, ένα χάδι. Και έχουν να μας δώσουν πολλά περισσότερα απ’ ότι θα δώσουμε εμείς σε αυτά.

Καλησπέρα σε όλους σας. Καλώς σας βρήκα.

6 comments:

  1. vrasida mas..
    kalos orises aderfe.
    zografises tin kardia enos mikrou paidou mesa se aftes tis leksis sou.
    simera milises ek merous tis miteras gis..gia enan alithino paradiso.ta logia sou prosefxi mou.

    otan enas polema gia mia idea..tote ''polema''
    ma an enothoume oloi gia mia..tote genate i eirini..me oplo tin agapi..as enithoume epitelous...mipos kai prolavoume na sosoume tin gh...
    kai mporesoume tote na ktisoume kai ton zontano paradiso.

    vrasida...se agapame!

    ReplyDelete
  2. Καλωσήρθες με τα ωραία σου λόγια :)

    Ναι, συμφωνώ στο ότι σκοπός μας είναι να ξαναβρούμε την παιδικότητά μας, μετά από απροσμέτρητες εμπειρίες και δυσκολίες να αποκτήσουμε το ήθος και την ειλικρίνεια και την αμεσότητα που έχουν τα παιδιά με τον κόσμο :)

    ReplyDelete
  3. Καλέ μας Βρασίδα
    Χρειαζόμαστε, όλα τα χαμομηλάκια, τον τρόπο που γράφεις που απορρέει από το ήθος και την οργή σου. Το ήθος, που μπορεί να εκφράζεται με "σκληροπυρηνικό" τρόπο, αλλά αφυπνίζει καρδιές και συνειδήσεις. Το κακό έχει παραγίνει. Τα παιδιά ασύστολα κακοποιούνται, η υποκρισία και η απάθεια περισσεύουν. Σε ευχαριστούμε για τη συμμετοχή σου, για το υπέροχο post που ανάρτησες.
    Έχεις τον τρόπο να μιλάς σκληρά και με πιο "αρμόζον" λεξιλόγιο. Άλλωστε το περιεχόμενο των λόγων μας σηκώνει όλο το βάρος των ιδεών μας. Αν αποφεύγουμε σκληρό λεξιλόγιο είναι επειδή τη σελίδα μας την διαβάζουν και πολλά παιδιά και όχι επειδή είμαστε σεμνότυφοι.
    Και πάλι σε ευχαριστούμε πολύ

    Καλή σου μέρα
    Σε αγαπάμε

    ReplyDelete
  4. Πολλές φορές μια "σκληροπυρηνική" γραφή κρύβει μια ... ανείπωτη ευαισθησία, τόσο ανείπωτη, που ούτε στον εαυτό μας δεν μπορούμε να την ομολογήσουμε.
    Δεν είναι τυχαίο το ουσιαστικοποιημένο επίθετο "κάφρος" που διάλεξες για ταυτότητα. Σύμφωνα με το Wictionary κάφρος είναι κάποιος που δρα χωρίς να λαμβάνει υπ' όψη του τα συναισθήματα των άλλων.
    Αγαπητέ Βρασίδα μόνο αυτό δεν απορρέει από το κείμενο σου και από τα οργισμένα της ιστοσελίδας σου, οργισμένα βέβαια γιατί, τί άλλο απέμεινε εκτός από την οργή, την οργή που είναι το όπλο μας, την οργή που όταν είμαστε κοντά στα παιδιά καταλαγιάζει και φαίνεται όλη η ανείπωτη ευαισθησία και τρυφερότητα που κρύβεις μέσα σου.

    Καλωσόρισες

    ReplyDelete
  5. Την αγάπη μου σε όλους σας για την υποδοχή σας. Και για ακόμα μια φορά για την ευκαιρία που μου δίνετε να γραψουμε για ότι πιο πολύτιμο έχουμε στη γη ετούτη.

    Ολοι μαζί ΜΠΟΡΟΥΜΕ να πετύχουμε. Το πιστεύω. Και αν γελάσουν έστω μια στιγμή όλα τα παιδιά του κόσμου μαζί, τότε θα έχουμε δεί το θεό στο πρόσωπο.

    Καλή μας συνέχεια... ολοι μαζί.

    ReplyDelete
  6. Αγαπημένε μας Βρασίδα,
    Δάκρυα χαράς τρέχουν από την ψυχή και την καρδιά μου...
    Είμαστε στρατός ελπιδοφόρος...
    ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ ΜΠΟΡΟΥΜΕ...
    δάκρυα χαράς καλέ μας φίλε...που γίνονται γέλιο σε προσωπάκια παιδικά
    Σε ευχαριστούμε

    ReplyDelete

© Το χαμομηλάκι | To hamomilaki