Το κλάμα που γίνεται χαμόγελο

Αγαπητό μου χαμομηλάκι,

Ξεκινάω μάλλον με άγχος. Ευχαριστώ για την τιμή που μου κάνετε να γράψω για τα παιδιά του κόσμου αυτού.

Τον κατεστραμμένο γύρω μου τον τόπο κοίταξα
Τα μέρη που μεγάλωσα και έζησα , μικρό παιδί
Και τώρα η φωτιά κι ο όλεθρος τα πλάκωσε
Δεν έχει τόπο για παιδιά εδώ, σφυρίζει ο άνεμος
Πείσμωσα κι αποφάσισα να το αλλάξω
Ήταν το σπίτι μου εδώ, μια αυλή, ένα λουλούδι
Και τώρα στάχτες, σ’ έναν κόσμο μίσους και οργής
Τι ήταν τόσο δυνατό να καταστρέψει
Την ομορφιά του παραδείσου που θυμάμαι;
Τι θα μπορούσαμε να κάνουμε, ποια σκέψη
Τη μοίρα μας ν’ αλλάξει, για να μην πονάμε;
Μπορεί η οργή την ίδια την οργή της να σκοτώσει;
Και αν μισήσω μήπως θα κερδίσω τον παράδεισο;
Παιδιά γελούσαν κι έπαιζαν, τι ήχος ευτυχίας
Δεν έχω ακούσει στη ζωή μου άλλον ήχο
Πιο πολύ με τις φωνές αγγέλων να ταιριάζει
Κι όμως πως μπόρεσε ο κόσμος ο δικός μου
Να τον σωπάσει και στη γη να τον σωριάζει
Ποια είναι η λύση αναρωτιέμαι και δε βρίσκω
Απάντηση να δώσω, λύση να διαλέξω
Αν όμως γύριζα κι εγώ λίγο πιο πίσω
Παιδί να γίνω πάλι, με παιδιά να παίξω
Τα γέλια θ’ ακουγόντουσαν ,τον κόσμο να γεμίσουν
Και το στοιχειό , τον τόπο αυτό θ’ αφήσει
Λουλούδια και φωνές παιδιών θ’ ανθίσουν
Θα κάνουν την πληγή αυτή να κλείσει

Η πρόσκληση από την παρέα του χαμομηλιού να συμμετάσχω σε ένα έργο που θεωρώ αναγκαίο για όλους μας με τιμά. Δεν είχα μέχρι σήμερα την ευτυχία να αποκτήσω παιδιά, ζω το «τρέιλερ» της «προσεχούς» ταινίας (θέλω να ελπίζω) μέσα από τα παιδιά φίλων και γνωστών , για να ετοιμαστώ για τα «δύσκολα»…
Όμως παραξενεύτηκα είναι αλήθεια, από την πρόσκληση σε μένα, που ο τρόπος γραφής μου είναι μάλλον «σκληροπυρηνικός» και πολλές φορές η οργή μου μεταφέρεται στο κείμενο, κάτι που ίσως να φαντάζει παράταιρο σε ένα τέτοιο χώρο. Εν πάση περιπτώσει , η πρόσκληση ήρθε και την αποδέχτηκα το λιγότερο με χαρά. Ίσως ακόμα και η σκληρή θεώρηση της κατάστασης να βοηθήσει να «ενοχληθούν» λίγο κάποιοι «ευαίσθητοι ουρανίσκοι» που περί άλλων τυρβάζουν.

Ας γίνουμε πάλι παιδιά. Μόνο έτσι θα καταλάβουμε και θα σταθούμε δίπλα τους. Και που ξέρεις; Μπορεί και αυτός ο καταραμένος κόσμος μίσους που έχουμε χτίσει , να γκρεμιστεί απ’ τα θεμέλια του και να ανακαλύψουμε ότι ποτέ δεν χάσαμε τον παράδεισο. Γιατί αυτός είναι κρυμμένος στο παιδικό χαμόγελο. Δεν χρειάζονται τα παιδιά ούτε συνελεύσεις, ούτε σεμινάρια, ούτε τίποτα τέτοιο. Μια αγκαλιά, ένα χάδι. Και έχουν να μας δώσουν πολλά περισσότερα απ’ ότι θα δώσουμε εμείς σε αυτά.

Καλησπέρα σε όλους σας. Καλώς σας βρήκα.