Τα παραμύθια διαμορφώνουν μέρος του χαρακτήρα μας;

Μπορεί η ηρωίδα / ο ήρωας των παιδικών μας χρόνων να μας ακολουθεί;

Να έχουμε διαμορφώσει το χαρακτήρα μας , με στοιχεία μυθοπλασίας;

Αυτό το κοριτσάκι με τα δυο πορτοκαλοκόκκινα κοτσιδάκια, με το άλογο και τη μαϊμού... τη μοναξιά και την αγάπη... τις σκανδαλιές αλλά και αγαθοεργίες .....

αυτή είναι η δική μου ηρωίδα......

Ανατρέχω στη συμπεριφορά της και βρίσκω ακόμη και τώρα ομοιότητες με δικές μου συμπεριφορές....
ακούγεται τρελό, άκρως αληθινό ακόμη και τώρα έχω στιγμές συμπεριφοράς... όμοιες με της ηρωίδας μου..

Παραμύθια, πόσο απλό αλλά και πόσο σύνθετο αυτό το κεφάλαιο.

Μας αφήνουν τα παραμύθια;
Μήπως μέσα στη πραγματικότητα του καθενός υπάρχει το δικό του παραμύθι;

Είναι ανάγκη μας το παραμύθι ή επακόλουθο μιας ανιαρής και ταλαιπωρημένης βιωματικής μας συμπεριφοράς;
Η ευτυχία είναι συνάρτηση ή συνιστώσα μόνον ρεαλισμού ή και παραμυθιού;

Η αντοχή, η αντοχή μας στη πράξη, έχει ρίζες στη ξεκούρασή μας μέσα από τα παραμύθια του μυαλού μας; των επιθυμιών μας; των ονείρων μας;

Το όνειρο, είναι μόνο ένας σκοπός προς πραγμάτωση ή και η προσωπική μας μυθοπλασία προς κάλυψη των αδυναμιών μας;

Τελικά η Πίπη πέρασε αθώα από τη ζωή μου ή μου άφησε ανεξίτηλο στίγμα;

Όπως και να έχει οφείλω ένα μεγάλο

ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ
στην Astrid Lindgren

Αναρτήθηκε από Vasiliki Rimpa