Δεν κοστίζει τίποτα !

Ο Πέτρος  ήταν ένας συμμαθητής της Βαρβάρας  σε  ιδιωτικό σχολείο (για  υγιή  παιδιά  χωρίς  ιδιαιτερότητες). Ο Πέτρος ήταν  Αυτιστικός με εμφανή τα κλινικά συμπτώματα του αυτισμού. Τον θυμάμαι όταν κατέβαινε από το λεωφορείο, σκυφτός με την γροθιά του  σφιγμένη  μονίμως μπρος στα  επτασφράγιστα  αμίλητα χείλη του.

Ο Πέτρος, μου έλεγε ο δάσκαλός  έπαιρνε  18 στο γραπτό διαγώνισμα   της Χημείας,  και ήταν  στην πεντάδα των πρώτων μαθητών  της  τάξης, πάντα μέσα από τις γραπτές δοκιμασίες. Ο δάσκαλος είχε καταφέρει να τον πλησιάσει αρκετά  , τόσο ώστε  να  συνεννοούνται  μεταξύ  τους   ψιθυριστά ο ένας στο αυτί του άλλου.

Είχα μιλήσει και με την μητέρα του. Μεγάλος ο αγώνας  τους και η αγωνία τους  για το μέλλον του Πέτρου  με τον υψηλό δείκτη νοημοσύνης  και την  σημαντική ιδιαιτερότητα στην επικοινωνία.

Σήμερα  στο χώρο των αυτιστικών παιδιών  έχουν γίνει άλματα

Κατ' αρχήν οι γονείς έχουν  οι ίδιοι, στην πλειονότητά τους, αποδεχτεί  το πρόβλημα των παιδιών τους.
Έχουν οργανωθεί σε συλλόγους  και μέσα από αυτούς διεκδικούν, πρωτίστως την αποδοχή και αναγνώριση των παιδιών  τους από την κοινωνία πράγμα που έχουν πετύχει σε μέγιστο βαθμό.
Σταθμοί, σχολεία, πρωτοβάθμιας  και μέσης εκπαίδευσης, δέχονται  παιδιά με ιδιαιτερότητες του είδους. Τώρα από ότι  βλέπουμε στο δημοσίευμα στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ  που ακολουθεί, επιχειρείται η είσοδος τους  και στις ανώτερες σχολές.

Είναι  μια είδηση που πέρασε στα ψιλά...  Αλλά   αν γίνει πραγματικότητα  θα ανεβάσει  την πολιτισμική μας  στάθμη  σημαντικά. Γιατί  ο πολιτισμός  μιας κοινωνίας κρίνεται μεταξύ των άλλων  κι  από την σωστή ή όχι διαχείριση  των ιδιαιτεροτήτων των πολιτών της .

Στους  γονείς και  τον περιορισμένο αριθμό  των  Ελληνόπουλων  που έχουν αυτισμό υψηλής λειτουργικότητας,  θα  γράψει ένα χαμόγελο στα χείλη και μια ελπίδα στην καρδιά  τους.

Τους το οφείλεις Πολιτεία, θα το βρείς μπροστά σου!
δεν σου κοστίζει τίποτα άλλωστε.

```````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````

Αυτό που ενώνει τον Αϊνστάιν με τον Μπιλ Γκέιτς και τον Τσαρλς Ρίχτερ δεν είναι μόνο η λαμπρή επιστημονική καριέρα, αλλά και το γεγονός ότι και οι τρεις τους -όπως και άλλες επιφανείς προσωπικότητες- υπήρξαν παιδιά του αυτιστικού φάσματος, έπασχαν δηλαδή από κάποια έστω και μικρή μορφή αυτισμού που τους έκανε να διαφέρουν από τους «κανονικούς» ανθρώπους. Το αν η χώρα μας θα ανοίξει τις πόρτες των Πανεπιστημίων στα παιδιά με ανάλογα προβλήματα θα συζητηθεί την επόμενη εβδομάδα στο θερινό τμήμα της Βουλής. «Το ζητούμενο είναι να συμπεριληφθούν τα παιδιά του αυτιστικού φάσματος στο ποσοστό 5% των ΑΜΕΑ που εισάγονται στα ΑΕΙ και ΤΕΙ άνευ εξετάσεων», λέει στην «Κ» ο κ. Γιάννης Σταυρόπουλος, εκπρόσωπος 15 συλλόγων για τα δικαιώματα των ατόμων με αυτισμό «στην υπόλοιπη Ευρώπη τα αυτιστικά παιδιά χαίρουν των κοινωνικών παροχών για παιδιά ΑΜΕΑ». Στην Ελλάδα, ο αυτισμός αναγνωρίστηκε νομοθετικά μόλις το 2008. Τα παιδιά αυτά αν και μπορεί να έχουν υψηλό δείκτη ευφυΐας αδυνατούν να ανταπεξέλθουν στις απαιτήσεις της διαδικασίας των εξετάσεων. «Υπάρχουν διαφορετικές μορφές της ασθένειας», εξηγεί στην «Κ» η δρ Βάγια Παπαγεωργίου, παιδοψυχολόγος εξειδικευμένη στον αυτισμό. «Τα παιδιά που διεκδικούν σήμερα πανεπιστημιακή μόρφωση είναι εκείνα που έχουν αυτισμό υψηλής λειτουργικότητας, το λεγόμενο σύνδρομο Asperger. Πρόκειται για μαθητές που έχουν λόγο και διαθέτουν φυσιολογικές ή υψηλές νοητικές δεξιότητες. Η αδυναμία τους εντοπίζεται στην επικοινωνία». Συχνά, συγχέουμε αυτές τις περιπτώσεις με ασθενείς βαριάς μορφής αυτισμού, η οποία συνδυάζεται με χαμηλή νοημοσύνη και κινητικά προβλήματα. «Το περιβάλλον και οι συνθήκες των εξετάσεων λειτουργούν διασπαστικά για τα περισσότερα άτομα μ' αυτές τις αποκλίσεις», υπογραμμίζει η κ. Παπαγεωργίου. «Ωστόσο, αν τα διευκολύνουμε να ξεπεράσουν το εμπόδιο αυτό, το ακαδημαϊκό τους μέλλον προδιαγράφεται καλό αν όχι λαμπρό», προσθέτει ο κ. Σταυρόπουλος. Σημαντικά πανεπιστημιακά ιδρύματα, όπως το Κέιμπριτζ, έχουν καθιερώσει εξετάσεις προσαρμοσμένες στις ιδιαιτερότητες των αυτιστικών παιδιών, στα οποία επενδύουν συστηματικά.

Το πρόβλημα απασχολεί πάνω από 50.000 οικογένειες στη χώρα μας. «Η αλλαγή της νομοθεσίας που θα συμπεριλάβει τα παιδιά μας στο 5% δεν κοστίζει και δεν επιβαρύνει το κράτος οικονομικά», τονίζει ο κ. Σταυρόπουλος.

Ιωαννας Φωτιαδη

ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

Από την Λυγερή