Η δασκάλα μου...

Η παιδική καρδιά, είναι η φωλιά 

που λείπει από τον κόσμο μας.

Καιρό τώρα ήθελα να σας μιλήσω για το παρακάτω θέμα. Φοβάμαι όμως, πως οι λέξεις δεν θα μου επιτρέψουν να σας πω αυτό που πραγματικά νοιώθω... Κοντεύουν δύο χρόνια και τα συναισθήματα, οι εμπειρίες και οι εικόνες μέσα μου παραμένουν αναλλοίωτες...(!)

Το σχολείο είναι περιπετειώδες, όμορφο, άτακτο και κάθε μέρα γράφεται εκεί μέσα η μελλοντική ιστορία μιας κοινωνίας. 

Στο 3ο Γυμνάσιο, νομίζω, έχει γραφτεί η πιο όμορφη και ρομαντική ιστορία για το μέλλον όλων εμάς που αγαπήσαμε το σχολείο, τότε στην Γ' Γυμνασίου. Εκείνη τη χρονιά αγάπησα πραγματικά το σχολείο. Αγάπησα τους δασκάλους μου, αυτούς με την πραγματική καρδιά του παιδαγωγού, και αηδίασα, για πρώτη φορά, με εκείνους τους καθώσπρεπει καθηγητές, που απλά είναι υπάλληλοι ενός σάπιου κράτους.

Στο έτος 2007-2008, όταν ερχόταν η Παρασκευή, αναρωτιόμουν πως θα αντέξω δύο μέρες χωρίς σχολείο, χωρίς συμμαθητές, χωρίς δασκάλους...

Θα μπορούσα να γράφω για ώρες, αλλά θα ήθελα να επικεντρωθώ μονάχα σε μια από τις λίγες ΔΑΣΚΑΛΕΣ μου. Τη φιλόλογο του Γ2, θαυμάστρια του Σολωμού... Εκείνη την χρονιά δεν με γοήτευσαν τα αρχαία. Εκείνη τη χρονιά η δασκάλα μας, μας έμαθε τι αξίζει και τι δεν αξίζει στη ζωή. Μας έμαθε τι μυαλά κουβαλάνε οι "δήθεν" τύποι της καλής κοινωνίας με τα λεπτοραμμένα κουστουμάκια, τις ριγέ γραβατούλες και τον χρυσελεφάντινο χαρτοφύλακα ανά χείρας. 

Μας απαγόρευσε να βάλουμε τα παιδικά μας όνειρα στην κατάψυξη. Μας έδινε το λόγο και μιλούσαμε εμείς για τον κόσμο, εκείνη άκουγε... Μας είπε πως για να είμαστε ελεύθεροι, ΠΡΕΠΕΙ να πράττουμε ελεύθερα τα ΚΑΘΗΚΟΝΤΑ μας. 

Μας δίδαξε Θεοτοκά και μας είπε για το πως οφείλει να στέκεται μια σκεπτόμενη νεολαία μέσα σε μια κουρασμένη κοινωνία.  

Η κυρία μας, μας είπε πως δεν χρειάζεται να σπουδάσουμε Ιατρική ή Νομική για να γίνουμε σωστοί άνθρωποι. Στις ώρες της δασκάλας μας δεν υπήρχαν «καλοί» και «κακοί» μαθητές.

Όλα αυτά μου λείπουν στο Λύκειο. Σιχάθηκα να ακούω τις ίδιες φιλολογικές αηδίες ξανά και ξανά. Ο κόσμος έξω καίγεται, η νεολαία χάνεται και εμείς έχουμε κολλήσει στον ομοδιηγητικό και στον ετεροδιηγητικό αφηγητή! Κουράστηκα να το παίζω "μεγάλη" έφηβη που ετοιμάζεται να δώσει πανελλαδικές... Κουράστηκα να κρατάω χαζοσημειώσεις έτσι ώστε «να είμαι έτοιμη σε περίπτωση απροειδοποίητης ολιγόλεπτης χαζοεξέτασης»!

Μακάρι να γινόταν τα πράγματα όπως τότε, στην Γ' Γυμνασίου...

Κυρία, δεν θυμάμαι σχεδόν τίποτα από τα αρχαία. Δε με νοιάζουν εξάλλου... Αυτό όμως που μου μάθατε, είναι ότι τα παιδικά μυαλά, είναι τα καλύτερα μυαλά... Η παιδική καρδιά, είναι η φωλιά που λείπει από τον κόσμο μας. Πρώτα ο Θεός, όταν γίνω κι εγώ δασκάλα σαν και σας θα διδάσκω πρώτα παιδικά μυαλά, παιδική λογική και τέλος, θα διδάσκω φυσική.

Ευχαριστούμε πολύ κυρία!

Αναρτήθηκε από Μαρίκα