Κακοποίηση εμβρύου και τοξικομανία

Υπάρχουν γυναίκες που δεν θα τις ονομάσω "άρρωστες", ανεξάρτητα με το τί λένε ειδικοί και "ειδικοί'.

Οι τοξικομανείς γυναίκες με όλα τα προβλήματα που φέρουν, όπως όλοι οι τοξικομανείς, φέρουν και την ευθύνη που φέρουν όλες οι γυναίκες. 

Την ευθύνη της τήρησης των προϋποθέσεων για τη δημιουργία ενός υγιούς παιδιού.

Πριν ενάμιση μήνα γεννήθηκε ένα κοριτσάκι. Η βιολογική του μητέρα είναι τοξικομανής τα τελευταία 13 χρόνια. Καθ΄όλη τη διάρκεια της εγκυμοσύνης της συνέχιζε τη χρήση ηρωίνης, του κατά πολλούς "αθώου χόρτου", νικοτίνης, αλκοόλ και διαφόρων ειδών χαπιών.  
Ιατρική παρακολούθηση καμία. Όλες κι όλες, δύο επισκέψεις σε γιατρό. Μία φορά σε γιατρό ανθρωπιστικής μη κυβερνητικής οργάνωσης, ο οποίος και τη συμβούλευσε να τερματίσει την κύηση άμεσα καθώς ήδη έμπαινε στον τρίτο μήνα. 
Η δεύτερη επίσκεψη πραγματοποιήθηκε τον 6ο μήνα εγκυμοσύνης σε δημόσιο νοσοκομείο για εξετάσεις που θα της έδιναν προτεραιότητα να ενταχθεί σε πρόγραμμα μεθαδόνης, όπως και έκανε, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι διέκοψε τη χρήση και λες και η μεθαδόνη δεν είναι ναρκωτικό. 

Τα χρήματα για την επιβίωσή της μόνο η ίδια ξέρει πού τα βρίσκει. Συντηρεί τόσα χρόνια σπίτι, διαβίωση και χρήση. 

Δεν έχει εργαστεί ποτέ στη ζωή της. Είναι 28 ετών. 

Οι κοινωνικές υπηρεσίες του νοσοκομείου στο οποίο γέννησε λειτούργησαν γρήγορα. Η αναφορά έχει συνταχθεί και έχει αποσταλεί στον εισαγγελέα. Την επόμενη εβδομάδα, το νεογνό, το οποίο ολοκληρώνει τη φαρμακευτική αγωγή για το στερητικό σύνδρομο που παρουσίασε, θα πρέπει να φύγει από το νοσοκομείο.  Από εκεί και πέρα, αναλαμβάνει η Πρόνοια και ο Εισαγγελέας, ο οποίος θα διατάξει είτε την παραμονή του νεογνού στη βιολογική μητέρα είτε τη μεταφορά του στο Κέντρο Βρεφών Μητέρα.  

Αυτά για την ιστορία της συγκεκριμένης γυναίκας και του παιδιού της, όπως είναι μέχρι τη στιγμή που σας στέλνω αυτό το mail. 

Σαν κι αυτήν τη γυναίκα υπάρχουν πολλές. Κάποιες για χάρη του παιδιού τους μπαίνουν σε πρόγραμμα απεξάρτησης, κάποιες τα καταφέρνουν, άλλες όχι. Υπάρχουν όμως και αυτές που στην πιάτσα ονομάζονται "τελειωμένες". Είναι ιδιαίτερα ικανές στο να εξαπατούν, να λένε ψέμματα και να υποκρίνονται. Κάποιες απ΄αυτές καταφέρνουν να τους δοθεί το παιδί τους, χωρίς όμως να είναι ικανές να το φροντίσουν. Οι λόγοι που παλεύουν να το πάρουν, πολλοί. Κάποιες το κάνουν για οικονομικούς λόγους, για να εκβιάσουν καταστάσεις, για να ικανοποιήσουν το όποιο εγώ τους. Η συγκεκριμένη το κάνει για τα χρήματα. Χρήματα που εκβιάζει από τον υποτιθέμενο βιολογικό πατέρα και τους γονείς του και  χρήματα που εκβιάζει από τους γονείς της. 

Ένα γρήγορο ψάξιμο να κάνει κανείς στο google, μπορεί να διαβάζει ιστορίες παιδιών από τοξικομανείς γονείς και να καταλάβει το μέγεθος του εγκλήματος αυτού. Οι λέξεις των παιδιών αυτών ματώνουν την καρδιά. Είναι παιδιά που σιχάθηκαν τα ναρκωτικά λόγω των γονιών τους και που ξέφυγαν. Όλα όμως είναι παιδιά πληγωμένα, κακοποιημένα και βασανισμένα, σωματικά και ψυχικά. Είναι κακοποιημένα.  

Τα άλλα παιδιά, αυτά στα οποία η ίδια τους η μάνα στέρησε το πιο βασικό αγαθό στη ζωή, την υγεία, είτε βρίσκονται κλεισμένα σε ιδρύματα, είτε στον τάφο, είτε σε διανοητική κατάσταση που δεν τους επιτρέπει την επικοινωνία με τον έξω κόσμο, είτε είναι πια και τα ίδια χρήστες. 

Σύμφωνα με μια μελέτη που έχει δημοσιευτεί σε ιατρικό journal, παιδιά χρηστών που μεγαλώνουν σε ακατάλληλο περιβάλλον, δηλαδή σε περιβάλλον ανέχειας ψυχικής και οικονομικής καθώς ανάμεσα σε τοξικομανείς,  έχουν 80% πιθανότητες να αναπτύξουν τοξικομανία. Ξεκινάει σιγά σιγά απ΄τα 8 τους χρόνια με ό,τι βρουν στο σπίτι και στην αρχή της εφηβείας μπαίνουν πλέον στον κόσμο των ουσιών. 

Τα παιδιά αυτά δεν έχουν επιλογή όπως καταλαβαίνουμε όλοι. 
Οι ίδιες τους οι μητέρες όμως, δεν το καταλαβαίνουν ή απλά δεν ενδιαφέρονται. Μπορεί να φταίει η χρήση, μπορεί να φταίει μια ψυχική διαταραχή, μπορεί να φταίει η έλλειψη μόρφωσης μπορεί να φταίει το οτιδήποτε αλλά η ευθύνη παραμένει. Όπως και οι επιπτώσεις της. 

Στις ΗΠΑ γεννιούνται κάθε χρόνο 300.000 crack babies. Ο αριθμός είναι ανατριχιαστικός. Κι αν αναλογιστεί κανείς ότι αναφέρεται σε ένα και μόνο ναρκωτικό και μόνο στα καταγεγραμμένα περιστατικά,  ο πραγματικός αριθμός παιδιών που κακοποιήθηκαν ως έμβρυα λόγω της χρήσης ουσιών απ΄τη μητέρα τους, μπορεί να ανέρχεται σε εκατομμύρια. 

Στην Ελλάδα, σε αντίθεση με άλλες χώρες της Ε.Ε., ο νόμος δεν προστατεύει το έμβρυο από την κακοποίηση.  
Κρατικά κέντρα απεξάρτησης και σύλλογοι προστατεύουν την τοξικομανή μάνα αλλά όχι το έμβρυο. Αν το έμβρυο είχε στόμα, τί θα έλεγε; Θα της έλεγε μανούλα σ΄αγαπώ για αυτό που μου κάνεις τόσους μήνες;  Πού είναι ο νομοθέτης; Ποιός φροντίζει για να μην γεννηθεί μια άλλη μια γενιά δυστυχισμένων και εξαρτημένων ανθρώπων; Ποιός είναι αυτός που με την απουσία του φροντίζει να έχουν οι έμποροι έτοιμη πελατεία; Δεν υπάρχει νομοθεσία στη χώρα μας... είναι ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΚΟ. 

Το mail αυτό θα έπρεπε να είχε συνταχθεί με περισσότερη προσοχή, να σας είχε δώσει περισσότερα στοιχεία, πιθανόν και citations αλλά είμαι πολύ κουρασμένη για να συντάξω κάτι σαν αναφορά. 

Είμαι κουρασμένη γιατί χρόνια τώρα βιώνω τί σημαίνει να έχεις τοξικομανή στην οικογένεια, τί σημαίνει να περιμένεις εβδομάδα στην εβδομάδα μήπως και η φύση φροντίσει να μην γεννηθεί άλλο ένα κατεστραμμένο πλάσμα, κουρασμένη απ΄το να παλεύω με τον εαυτό μου, να προσπαθώ να διαμορφώσω σε ώριμη ηλικία πια αξίες που καταρρίπτουν στερεότυπα ή αναιρούν αξίες προσωπικές μου. Κουρασμένη απ΄το να περιμένω να γίνει "καλά" μια γυναίκα που έχει κλονίσει την οικογένειά μου και που διατείνεται ότι "το παιδί αυτό είναι η ζωή μου" ενώ είναι μαστουρωμένη, φτιαγμένη, κόκκαλο, σε τοξίκωση, πείτε το όπως θέλετε και αρνείται να μπει σε πρόγραμμα.  Κουρασμένη από τις σκέψεις του πόσο ανίκανη είναι σωματικά, διανοητικά και ψυχικά να αναλάβει το βάρος της ευθύνης αυτής: να κρατήσει την κόρη της ζωντανή και να την μεγαλώσει με αρχές και αξίες που θα την βοηθήσουν να μην πέσει κι αυτή στον βούρκο με τα ανθρώπινα σκουπίδια. 

Κι όσοι βιαστούν να μιλήσουν για την "αμαρτία" της έκτρωσης, ας σκεφτούν πρώτα την αμαρτία που διαπράττουν αυτές οι γυναίκες. 

Κι όσοι βιαστούν να κατακρίνουν τον σκληρό τρόπο με τον οποίο μιλάω για αυτές τις γυναίκες, ας μάθουν ότι υπάρχουν πρεζάκια που γυρισμό δεν έχουν. Δεν θέλουν. Μπορεί να είναι επιλογή τους. Μπορεί να είναι η φύση τους. 

Κι όσοι ονοματίσουν "αρρώστια" την τοξικομανία, θα τους πω ότι τα παιδιά με ειδικές ανάγκες σωματικά, δεν έχουν ειδικές ανάγκες. Είναι ανάπηρα. 

Κι όσοι θιχτούν απ΄την έκφραση "ανθρώπινα σκουπίδια", ας θυμηθούν με τί απέχθεια κοίταξαν το πρεζάκι που τους ζήτησε λεφτά στο δρόμο.

Κι όσοι έχουν παιδιά/συγγενείς στη χρήση, να θυμούνται ότι δεν είναι μόνοι. Ο πόνος δεν μειώνεται, το ξέρω.... Αλλά δεν είστε οι μόνοι. 

Τέλος, ελπίζω αυτό το κείμενο, έστω όπως είναι,  να κάνει το γύρο του. Ίσως φτάσει στα αυτιά κάποιου νομοθέτη που δεν κωφεύει. Μέσα σ΄όλα τα προβλήματα που δημιούργησαν οι ίδιοι οι "300", υπάρχει και αυτό. Οι γενιές τοξικομανών που έρχονται η μία μετά την άλλη. Οι γενιές δυστυχισμένων ανθρώπων. Οι γενιές από βαποράκια. Οι γενιές που δεν θα μπορέσουν να εργαστούν. Οι γενιές που θα αναγκάσουν την πολιτεία να χτίσει άλλα 200 κέντρα απεξάρτησης, να τα στελεχώσει και να τα διατηρήσει, αυξάνοντάς τα χρόνο με το χρόνο.  

Ως πολίτης αυτής της χώρας που πληρώνει τους φόρους του και ως γυναίκα ζητάω από τον νομοθέτη να νομοθετήσει εναντίον της χρήσης ναρκωτικών ουσιών κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης.
Τα εργαλεία, να τα βρει ο ίδιος. 
Γι αυτό τον πληρώνουμε. 

Nostos Nostos