Κρήτη: ραντεβού στη Λότζια!

Τα παιδιά μας συνήθισαν, εμείς τα συνηθίσαμε. Τα παιδιά είχαν διάθεση να μάθουν από εμάς, εμείς διδαχτήκαμε από αυτά..

Ενημερώθηκε: 24.06.2011 07:20

Της Μαρίας Τζανή

Τα παιδιά μας συνήθισαν, εμείς τα συνηθίσαμε.

Eπ' τι κάνεις; Ξαφνιασμένη σηκώνω το βλέμμα μου να δω ποιος με χαιρετάει. Είμαστε στο αυτοκίνητο στα φανάρια παραλιακού δρόμου, Κυριακή πρωί, εν μέσω συζητήσεων προσπαθώντας να επιλέξουμε τον προορισμό της καθιερωμένης απόδρασης μας.
 

Ο Μουράτ! Πόσο καιρό είχα να τον δω. Στην τελευταία μας συνάντηση στη Λότζια,  τέλη Φθινοπώρου, δούλευε ακόμα στο κέντρο, πουλώντας λουλούδια. Τώρα εδώ, να καθαρίζει τζάμια. Τον θυμάμαι πιο χαρούμενο, να σουλατσάρει στο Λιοντάρια με τα λουλούδια του και το όμορφο χαμόγελο του. Ο Μουράτ που σε κάθε συνάντηση μας δεν μπορούσε να αποφασίσει από πού ήταν η καταγωγή του. Ο Μουράτ που δεν ξεχνούσε ποτέ να με κοροϊδεύει και να με αποκαλεί γιαγιά γιατί τις πρώτες φορές τόλμησα να εμφανιστώ στη Λότζια με ψηλά παπούτσια και φούστα κατευθείαν από το γραφείο. Ο Μουράτ που είναι μόλις δέκα ετών.

Το 2009 διοργανώθηκε στο Ηράκλειο από το Κεντρικό Δημοτικό Διαμέρισμα και το Σωματείο «Η Όαση του Παιδιού» πρόγραμμα  εκπαίδευσης του «street work» με εκπαιδευτές μέλη της μη κυβερνητικής οργάνωσης «Praksis», από τη Θεσσαλονίκη.  

Στο πρόγραμμα εκπαίδευσης έλαβαν μέρος πολλοί εθελοντές, κυρίως εθελοντές του τμήματος Κοινωνικής Πρόνοιας του Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού. Η Όλγα, Βίκυ και Στεφανία, με μεγάλη εμπειρία στο streetwork κατάφεραν στην ημερίδα αυτή να μας μεταφέρουν νοερά στον τρόπο ζωής των παιδιών του δρόμου, να μας μεταδώσουν   την τεχνογνωσία, τον τρόπο με τον οποίο πρέπει να αντιμετωπίζονται και κυρίως δυνατότητες για να μπορέσουν να καλυτερεύσουν οι συνθήκες της ζωής τους.

Τι είναι όμως  το «Street Work»; Είναι ο εντοπισμός ευπαθών ομάδων, στην συγκεκριμένη περίπτωση παιδιών τα οποία εργάζονται κάτω από αντίξοες συνθήκες στο δρόμο και των οποίων οι συνθήκες διαβίωσης διαφέρουν κατά πολύ από αυτές των συνομηλίκων τους, και η προσέγγιση στο "δικό" τους χώρο όπου κινούνται. Απώτερος σκοπός της προσέγγισης αυτής είναι η παρέμβαση και η βελτίωση των συνθηκών διαβίωσης των παιδιών και της οικογένειας τους.

Αρχές του 2010 «Η Όαση του Παιδιού» σε συνεργασία με τους εθελοντές του τμήματος Κοινωνικής Πρόνοιας του Ε.Ε.Σ. και την ακούραστη Ευεποίνα να μας καθοδηγεί, ξεκίνησε να εφαρμόζει την ίδια  δράση στο Ηράκλειο. Δειλά δειλά στην αρχή είναι η αλήθεια. Κάναμε βόλτες στο κέντρο κάθε Πέμπτη απόγευμα μέχρι την περιοχή του Αγίου Μηνά κι όταν βλέπαμε παιδιά που έπαιζαν μουσική, πουλούσαν παιχνιδάκια, λουλούδια κι άλλα μικροπράγματα τους πιάναμε κουβέντα και τα καλούσαμε να έρθουν στη Λότζια να παίξουν.

Τα παιδιά ερχόντουσαν λίγα στην αρχή, όλο και περισσότερα στη συνέχεια...

Καθένα είχε το δικό του χαρακτήρα: H Πάολα ανοιχτός χαρακτήρας, ο μπαρμπαγιάννης (έτσι ήθελε να την φωνάζουμε) η αντιδραστική της παρέας, το Μαράκι με τις πλεξούδες ένα πλάσμα γλυκύτατο....

Ευτυχισμένα παιδιά στον μικρόκοσμο τους, σοβαροί «επαγγελματίες» (δεν θα κάτσουμε πολύ γιατί σε λίγο βγαίνει ο κόσμος, θα πουλήσουμε), δύσπιστα στην αρχή (σας πληρώνουν για να παίζετε μαζί μας;), με πολλές απορίες που ενίοτε μας έφερναν σε δύσκολη θέση: Καλά γιατί δεν είστε παντρεμένες; Δεν βρίσκετε κάποιον να σας  παντρευτεί; Πότε θα κάνετε παιδιά, η μαμά μου στην ηλικία σας είχε τρία παιδιά!

Τα παιδιά μας συνήθισαν, εμείς τα συνηθίσαμε. Τα παιδιά είχαν διάθεση να μάθουν από εμάς, εμείς διδαχτήκαμε από αυτά..
Ερχόντουσαν σταθερά στο ραντεβού που είχαμε ορίσει, κάθε Πέμπτη στις επτά, στη Λότζια. Μερικές φορές και νωρίτερα, για να μας περιμένουν λέει. Κάποιες φορές πρωί στη Δασκαλογιάννη, πίσω από τα δικαστήρια, με ρωτούσαν : πόσες μέρες θέλει για να έρθει η Πέμπτη. 

Παιδιά έξυπνα, παιδιά χωρίς την στοιχειώδη σχολική μόρφωση. Παιδιά θύματα των γονέων τους, παιδιά με λατρεία και ακαταλόγιστο στην οικογένεια-τύραννο τους. Παιδιά σε παράλογες και άδικες συνθήκες διαβίωσης, παιδιά που χαμογελούν συνεχώς. Παιδιά που τα προσπερνάς βιαστικά, παιδιά που αναζητούν το βλέμμα σου. Παιδιά με άποψη, παιδιά με χιούμορ. Παιδιά με θάρρος (ο μικρός Μάριος που  δε δίστασε όταν με είδε τον Αύγουστο στην παραλιακή σε ρομαντικό δείπνο, να με σκουντάει για να μου δώσει το κινητό του ώστε να τον ειδοποιήσουμε για την επόμενη συνάντηση!). Παιδιά όλη μέρα στο δρόμο, παιδιά που ερχόντουσαν στις συναντήσεις μας καθαρά και περιποιημένα. Παιδιά που ήθελαν να μας χαρίζουν μικρά δωράκια, παιδιά που μας ταξίδευαν με το ακορντεόν τους. Παιδιά που έπαιζαν μήλα κ βόλεϊ, ζωγράφιζαν, μάθαιναν αριθμητική και την αλφάβητο. Παιδιά που κρυβόντουσαν όταν μάθαιναν (άγνωστο πώς) ότι θα γίνει επιχείρηση «σκούπα» στο κέντρο της πόλης. Παιδιά όλων των θρησκειών, όλων των εθνικοτήτων, όλων των χρωμάτων.

Κάποιοι γονείς μας πλησίασαν, προσπαθήσαμε να βρούμε λύσεις μέσω της τότε Νομαρχίας για βασικά ζητήματα υγιεινής των παιδιών, όπως έλεγχο των δοντιών τους, οφθαλμολογικό έλεγχο.
Κάποιοι άλλοι όμως αντέδρασαν με αποτέλεσμα τα παιδιά να έρχονται βιαστικά και φοβισμένα μην τα δουν.
Αυτό σε συνδυασμό με το ότι μαζευόταν κι άλλος κόσμος στη Λότζια με διαφορετικά ενδιαφέροντα ο οποίος άρχισε να δημιουργεί προβλήματα στις συναντήσεις μας και το γεγονός ότι πολλές φορές οι άσχημες καιρικές συνθήκες δεν μας επέτρεπαν να παραμείνουμε στο σημείο αυτό.

Έτσι σιγά σιγά οι συναντήσεις μας αραίωσαν. Δώσαμε όμως μια υπόσχεση στα παιδιά ότι θα κάναμε ότι μπορούσαμε για να βρούμε ένα χώρο όπου θα μπορούσαν να παίζουν ασφαλή και ανέμελα.
 

Την υπόσχεση αυτή θα την τηρήσουμε Μουράτ. Γνωρίζουμε ότι διανύουμε μια περίοδο δύσκολη και οικονομικά επίπονη για όλους, δεν ξεχνάμε ότι τέτοιες εποχές όλοι γινόμαστε αδύναμοι, οι ήδη αδύναμοι όμως απογυμνώνονται ακόμα περισσότερο. Έχουμε ήδη έρθει σε επαφή με δημόσιους φορείς  και περιμένουμε απάντηση στο αίτημα μας για την εύρεση μιας στέγης όπου τα παιδιά θα έχουν το δικαίωμα έστω και για λίγες ώρες να νιώθουν αυτό που πραγματικά είναι : ΠΑΙΔΙΑ.

Η Mαρία Τζανή
  είναιΔικηγόρος
Εθελόντρια Κοινωνικής Πρόνοιας ΕΕΣ

Το κείμενο εστάλη με email στο Χαμομηλάκι