ΑΠΟ ΠΟΥ ΠΑΝΕ ΓΙΑ ΤΟ ΔΗΜΟΤΙΚΟ Σχολείο;

ΜΕΡΟΣ Α!

Και θα πάμε Α’ Δημοτικού!!
……………………………………….. (παύση)

Δεν είναι περίεργο που όλοι οι γονείς χρησιμοποιούμε Α’ πληθυντικό για ό,τι κάνει, περνάει, παθαίνει, ζει, σκέφτεται κλπ κλπ το παιδί;

«Είμαστε χαρούμενοι! Περπατήσαμε! Μιλήσαμε!
Βγάλαμε δόντια! Θα πάμε παιδικό σταθμό!
Θα πάμε στίβο! Θα πάμε Δημοτικό!»

Όλα μαζί τα κάνουμε.  Ξαφνικά από την ώρα που γεννιέται το παιδί, ζεις την δική σου ύπαρξη, αλλά και του παιδιού σου.  Kαμμιά φορά  μάλιστα, προηγείται η ανάσα του παιδιού σου και μετά η δική σου! Και δεν είναι υπερβολική χρήση έκφρασης. Αφού ολα μαζί τα βιώνουμε. Χαίρεται, χαιρόμαστε.  Πονάει, πονάμε!  Πάει νηπιαγωγείο, το ζούμε μαζί .  Ετοιμάζεται να πάει Δημοτικό…τρώμε την φρίκη μόνοι μας!!! H φρίκη πάντα είναι δική μας! (Ευτυχώς!)
Μα…έχουμε τρελλαθεί!  Δημοτικό θα πάει.  Δεν ετοιμάζεται να πάει στον πόλεμο!
Ως μαμά με θεωρώ ψύχραιμη χωρίς υπερβολές.  Κάθε χρόνο άκουγα φίλους και συγγενείς με παιδιά μεγαλύτερα από το δικό μου, που ετοιμαζόντουσαν για την Α’ Δημοτικού και η αίσθηση που μου δημιουργούνταν είναι ότι …τέλος! Ό,τι έζησες, έζησες.  Από την ώρα που πάει Δημοτικό, θα ξαναηρεμήσεις….ποτέ! Και σκέφτομαι ότι από την ώρα που παντρευτήκαμε, άκουγα, “Τώρα που είστε οι δυό σας…καλά είστε. Κάτσε να μείνεις έγκυος!” Έμεινα έγκυος: “Τώρα που είσαι έγκυος… καλά είσαι! Κάτσε να γεννηθεί!”.  Γεννήθηκε: “Τώρα που είναι στην κούνια καλά είναι. Κάτσε να περπατήσει”.  Περπάτησε: ‘Τώρα που περπατάει καλά είναι! Κάτσε να αρχίσει να τρέχει!” κλπ κλπ   Σε όλες τις μέχρι τώρα φάσεις άκουγα κάτι σχετικό. Δεν λέω ότι είναι εύκολο να μεγαλώνεις ένα παιδί, αλλά δεν είναι και τιμωρία! Και από την μέχρι τώρα εμπειρία μου, στα περισσότερα πράγματα που ζούμε ως γονείς, δεν έχει να κάνει με το παιδί,  αλλά με εμάς. Είναι το άγχος μας για το άγνωστο. Το άγνωστο στο οποίο χωρίς να είμαστε εκπαιδευμένοι (εντελώς καθόλου-ντιπ κατά ντίπ στα πρωτότοκα)  θέλουμε να είμαστε όσο το δυνατόν άψογοι (βέβαια, με ποιό κριτήριο ????) και να προσφέρουμε το δυνατόν καλύτερο στο παιδί μας.
Χμ!!! Καλύτερο για ποιόν; Για εκείνο; Για εμάς; Και ποιο είναι το καλύτερο; Αυτό που επιβάλλει η κοινωνία, το σύστημα; Αυτό που θέλουμε εμείς;  Αυτό που θέλει το παιδί; Και πού ξέρει το παιδί; Και που ξέρει το σύστημα;  Και πού ξέρουμε εμείς;…. Εμείς κατά βάθος ξέρουμε!
Ξέρουμε ότι αυτό που είναι καλό για το παιδί, είναι αυτό που θα το κάνει ευτυχισμένο όχι μόνο την συγκεκριμένη στιγμή-φάση που ζει, αλλά στην συνέχεια. Κι ευτυχισμένο είναι ένα παιδί,  που αγαπιέται, είναι ήρεμο, ισορροπημένο, ανέμελο, ζει την ηλικία του.
Το “μοντέλο” (γιατί μόνο έτσι μπορώ να το ονομάσω) παιδιού του σήμερα που απαιτεί το σύστημα , είναι ένα παιδί που προετοιμάζεται από νωρίς να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις του αύριο. Ένα αύριο που από σήμερα θέλει παιδιά που μαθαίνουν να γράφουν από το νηπιαγωγείο,να μαθαίνουν 2 γλώσσες από το δημοτικό,  χρήση υπολογιστών, με αθλητικές δραστηριότητες, μουσικές γνώσεις κλπ για να μπορέσει να ακολουθήσει το ανταγωνιστικο μέλλον του….Μα…αυτό το παιδί πότε θα τα προλάβει όλα; Πότε θα παίξει; Πότε θα χαζολογήσει; Πότε θα ξεκουραστεί;  Πότε θα είναι παιδί;
Την ίδια ώρα και ενώ έχεις συζητήσει και με εκπαιδευτικούς, σκέφτεσαι,  “να το αφήσω και να μην το φορτώσω με όλα αυτά; Να κάνει μόνο τα βασικά;”.  Και σου λένε, ότι “αν δεν συμμετέχει, δεν θα μπορέσει να ακολουθήσει την υπόλοιπη τάξη και θα περιθωριοποηθεί. Και θα αποκτήσει συμπλέγματα. Και θα είναι άσχημα για το παιδί”. Και προβληματίζεσαι…
Και δεν είναι ότι θα τα αφήσεις και όλα ελεύθερα, κόντρα στο κατεστημένο και θα ζειτε οικογενειακώς ως τα “παιδιά των λουλουδιών”, αλλά….
……………………………………………………………………………………………………………………………………(ξανά-ματά παύση).
Δεν ξέρω τί πρέπει να κάνω. Δε νομίζω ότι θέλω να μου πει κανείς τί πρέπει, γιατί πιστεύω ότι κανείς δεν ξέρει στην πραγματικότητα.
Αυτό που θέλω είναι, να πάμε οικογενειακώς στον πρώτο αγιασμό ήρεμοι. Χαμογελαστοί. Χαρούμενοι.
Και θα κάνουμε ένα βηματάκι την φορά! Σιγά-σιγά!
Αν είμαστε αγαπημένοι και ήρεμοι μεταξύ μας, θα την βρούμε την άκρη.
Η ουσία είναι,  ότι θα πάμε Α’ Δημοτικού και είμαστε  ευτυχισμένοι!!
Ω! ΝΑΙ!

ΜΕΡΟΣ Β!

Και είσαι μόλις λίγες μέρες πριν τον αγιασμό στο δημοτικό σχολείο!……
Ναι!…
Και σε πιάνουν όλες οι γνωστές ανησυχίες της πρώτης φοράς.  
Ξέρεις, μωρέ! Αυτό που όταν γεννήθηκε το πρωτότοκο παιδί πήγες και αγόρασες θερμόμετρο μπάνιου διαστημικών προδιαγραφών εγκεκριμένο από τη ΝASA για να είσαι σίγουρος για την θερμοκρασία του νερού (γιατί, Ω!, μπορεί στιγμιαία το χέρι σου να κάνει λάθος και να κάψεις-αν είναι δυνατόν- το μωρό), που πήρες το super dooper ηλεκτρονικό θερμόμετρο σώματος, που κάνει τα πάντα (μόνο αυτόματο προγραμματισμό για να δίνει στο παιδί αντιπυρετικό δεν έχει, όταν ανεβαίνει η θερμοκρασία), που όταν πήγε πρώτη φορά στον σταθμό, του πήρες την super dooper  τσάντα για τις πάνες βρακάκι (λες και την κουβαλούσε το παιδί…) που…που…που……..για κάθε πρώτη φορά χάνεσαι με τις ώρες στην αναζήτηση στο google, στο yahoo, στα βιβλία, στα ειδικά περιοδικά, στους γνωστούς, στους άγνωστους (έλα, τώρα, που δεν έχεις συζητήσει στην παιδική χαρά με την κυρία με τα δίδυμα-που δεν ξαναείδες ποτέ- για τον τρόπο που κόψατε την πιπίλα…) κλπ κλπ κλπ
Και καλά κάνεις.  Αν και…τώρα που ανατρέχεις σε όλες τις πρώτες φορές,  θα έλεγα ότι θα μπορούσες να ήσουν λίιιιιγο πιο ήρεμη και όχι τόοοοοσο υπερβολική.  Ναι, εντάξει! Καταλάβατε!…. Τα λέω στη νύφη, για να τα ακούσει η πεθερά!  Σε μουά!
Φτάνουν, λοιπόν, αυτές οι μέρες για την πρώτη φορά στο Δημοτικό και πιάνω τον εαυτό μου να έχει αρχίσει μία τρελή έρευνα αγοράς για την σχολική τσάντα, τα γραφικά είδη, το παγουρίνο που θα πίνει νερό  και λέω…. ΩΠΑ! Ηρέμησε, κούκλα μου (φτου μου)! Πάρε ανάσες!  Μια τσάντα είναι!  ΜΙΑ ΣΧΟΛΙΚΗ ΤΣΑΝΤΑ!  Για την οποία έχω ψάξει κι  έχω διαβάσει μέχρι προτάσεις από εκπαιδευτικούς, ορθοπεδικούς, παιδίατρους, μία αστρολόγο (…ε…τί με κοιτάτε; Πρότεινε την ιδανική σχολική τσάντα για το κάθε ζώδιο. Να μην ρίξω μία ματιά;…..) Που έχω “κατεβάσει” όλους τους οδηγούς αγοράς και κάνω έρευνα λες και ετοιμάζω την δεξίωση του γάμου της ….!!! Που, βέβαια,  τότε  θα τα κανονίσει μόνη της! Ναι, ναι! Το υπόσχομαι. (cross fingers κρυφά)
Ξεκινώντας, λοιπόν, από την επιλογή της σχολικής τσάντας, (προσέξτε με, προσέξτε με! Κάνω δήλωση-δέσμευση!!) θα κάνω πράξη αυτό που υποστηρίζω ότι πρέπει να κάνουμε όλοι οι γονείς! Όχι υπερβολές!
Σαφέστατα θεωρώ υποχρέωσή μου να ψάξω για την καλύτερη επιλογή για το παιδί μου, αλλά χωρίς να τρελαίνομαι! (Γιατί θα το τρελάνω!) Ψάχνουμε! Παίρνουμε ανάσες! Ψάχνουμε, σκεφτόμαστε! Παίρνουμε ανάσες! Ωραίιιααααα!
Και τί τσάντα θα πάρουμε, είπαμε;….
Μήπως το κόκκινο χρώμα προκαλεί υπερδιέγερση και δεν αφήνει το παιδί να συγκεντρώνεται στο μάθημα, οπότε……(γκουχ! γκουχ!)
Ανάσες! Σκεφτόμαστε! Ανάσες! Σκεφτόμαστε! ….:P

MΕΡΟΣ Γ!

Οι μέρες πριν τον πρώτο αγιασμό είναι λιγοστές!

Κι έχεις αρχίσει κι ανησυχείς! Όχι, όχι τόσο για το αν θα μάθει γράμματα ή αν θα είναι καλός μαθητής/καλή μαθήτρια.
Έχεις αρχίσει και αγχώνεσαι γιατί σε αυτό το σχολείο δεν είναι πια μωρό! Ούτε τόσο δα!!!
Οι δασκάλες και οι δάσκαλοι σαφέστατα προσέχουν τα παιδιά, αλλά …δεν είναι πια σε βρεφονηπιακό σταθμό!!
Σε αυτό το σχολείο το παιδί  είναι παιδί (ξέρω! Έκανα μεγάλη ανακάλυψη!), που πρέπει να μάθει σε όχι τόσο ελαστικούς πια κανόνες  και σε περισσότερες ευθύνες.
Και σκέφτεσαι τα απλά (….και ψιλο-τρελλαίνεσαι…πάλι!!!)!
*Αν διψάσει, θα έχει το παγουρίνο του μαζί!
Nαι! ……..Κι αν τελειώσει το καθαρό νερό από το σπίτι; Θα το γεμίσει με καθαρό νερό;…..!!!!??????? (Aνάσες! Ανάσες! Ανάσες!)
Μήπως κι όταν πάει στην παιδική χαρά το παγουρίνο του είναι πεντακάθαρο; Όλο φωνάζεις ότι θα βγάλει σπυράκια από τις βρωμιές και τελικά βγάζει σπυράκια από τις φωνές σου!! Άρα, cool!!
* Θα του έχω ένα κολλατσιό μαζί του!
Ναι!…..Kι αν το φάει πριν από την ώρα που πραγματικά το έχει ανάγκη  και μετά πεινάει;……!!!!!!??????(Aνάσες! Ανάσες! Ανάσες!)
Γιατί όταν είστε στο σπίτι μαζί, είναι λίγες οι  φορές που έχει φάει άτσαλα; Έπαθε κάτι;  (Tσου!) Δεν θα λιμοκτονήσει κιόλας! Άρα, cool!!
* Έχει μάθει να πηγαίνει τουαλέτα μόνο του!
Ναι!…..Κι αν ντραπεί τις πρώτες μέρες και δεν το πει στην δασκάλα του/στον δάσκαλό του και τελικά έχει κανένα “ατυχημα” μπροστά στους συμμαθητές του και “τραυματιστεί”ψυχολογικά ;……………!!!!!!!???????  (Aνάσες! Ανάσες! Ανάσες!)
Μα, όλα τα παιδάκια είναι στην ίδια ηλικία! Του έχω πει ήδη πολλές φορές ότι θα πρέπει να λέει στην δασκάλα του ό,τι χρειάζεται. Ε..κι αν είμαστε άτυχοι και τα άλλα παιδιά είναι “σκληρά”…θα το αντιμετωπίσουμε! This is real life! Αρα, cool!!
Ναι!…..Κι αν πάει στις τουαλέτες μόνο του και είναι βρώμικα και δεν προσέξει που θα ακουμπήσει (αν είναι και κορίτσι…το ’χεις πιο άγχος);…..!!!!!!??????? (Ανάσες! Ανάσες! Ανάσες!)
Ε..εντάξει! Του έχω πει τα βασικά που πρέπει να προσέχει! Το έχω εφοδιάσει με χαρτομαντηλάκια (ή και υγρά μαντηλάκια) και…ο Θεός μαζί μας! Άρα, (δεν έχεις κι άλλη επιλογή, μεταξύ μας..)cool!!
Αγχώνεσαι, αλλά την ίδια ώρα σκέφτεσαι ότι είναι το επόμενο βήμα για το ίδιο το παιδί (και για τους γονείς). Πρέπει να μάθει να αντιμετωπίζει κάποια πράγματα και σε αυτήν την μικρή κοινωνία. Ευχάριστα και δυσάρεστα!
Εντάξει, δεν θα σας πω ψέμματα. Το άγχος του να μην αρρωστήσει και συνδυαστικά η  υγιεινή του…με κατατρέχει όσο και να ξεφυσσάω! Πεπεισμένη 100% δεν με λες! Το παλεύω όμως!
Αυτό που ξέρω είναι ότι ο μπαμπάς κι  εγώ ΠΡΕΠΕΙ να συζητάμε με την κόρη μας κα-θη-με-ρι-να για να μπορούμε έμμεσα να διερευνούμε αν υπάρχει κάποιο πρόβλημα είτε “τεχνικής” φύσεως ή και συναισθηματικής! Όχι φορτικά! Φιλεναδίστικα (ξέρω…δεν πάει για τον μπαμπά, αλλά μ’αρέσει ως επίρρημα! :p)!
E…
* Ρούχα καθαρά θα φοράει!
Ναι!…Κι αν λερωθεί;…!!!????
Θα βάλει μπουγάδα στο διάλειμμα!!!
Έλεος!!


 KidsCloud