Οι βιαστές των παιδιών είναι εδώ

Το 15% των κοριτσιών και το 11% των αγοριών στην Ελλάδα αποτελούν αντικείμενο σεξουαλικής κακοποίησης ή παρενόχλησης

Διαταξικό το φαινόμενο της παιδοφιλίας. Οι δράστες πάντα σχεδόν ανήκουν στο φιλικό και οικογενειακό περιβάλλον
ΙΩΑΝΝΑ ΜΑΝΔΡΟΥ

ΔΕΝ ΗΤΑΝ ο μόνος. Δυστυχώς. Ο καθηγητής που με τον νέο χρόνο διάβηκε το κατώφλι των φυλακών με τη βαριά κατηγορία ότι παρενοχλούσε σεξουαλικά μαθητές του σοκάρισε, προκάλεσε και κατέδειξε ότι το παγόβουνο της παιδεραστίας είναι τεράστιο και μόνο πού και πού η κορυφή του φαίνεται. Μια κορυφή που ταράζει την ήσυχη συνείδηση μιας κοινωνίας που κάνει πολλά και έχει μάθει να κρύβει τα χειρότερα. Μιας κοινωνίας που μένει με το στόμα ανοιχτό όταν υποθέσεις σεξουαλικής κακοποίησης ή παρενόχλησης παιδιών βλέπουν το φως και τα μέσα μαζικής ενημέρωσης στρέφουν τους προβολείς τους ανοίγοντας μικρές χαραμάδες σε μια εγκληματικότητα που είναι τόσο μαύρη όσο το χειμωνιάτικο σκοτάδι.
Ο αδιόριστος καθηγητής λοιπόν και τα όσα βαριά, βαρύτατα η Δικαιοσύνη τού απέδωσε αποτέλεσαν την αφορμή. Την αφορμή για να ρίξουμε μια ματιά κάτω από την επιφάνεια της καθημερινότητας, πέρα και μέσα από τα σφαλιστά στόματα θυτών και θυμάτων, την αφορμή για να ανιχνεύσουμε την πραγματική διάσταση ενός κοινωνικού προβλήματος που έχει διαστάσεις απίστευτες και αποτελεί ένα από τα μείζονα προβλήματα του παρόντος και του μέλλοντός μας.
«Το Βήμα» ανοίγει τον φάκελο ενός από τα απεχθέστερα, τα πιο ζοφερά εγκλήματα, όπως εκείνου της παιδεραστίας, της σεξουαλικής παρενόχλησης και κακοποίησης των μικρών παιδιών. Οι εκτιμήσεις των ειδικών αλλά κυρίως η απόλυτη αλήθεια των στατιστικών δεδομένων καταδεικνύουν ότι και στη χώρα μας τα παιδιά «δεινοπαθούν» στα χέρια των μεγάλων. Μπορεί βεβαίως να μην είμαστε Ταϊλάνδη ή Βέλγιο, αλλά οι σεξουαλικές κακοποιήσεις και οι παρενοχλήσεις δεν είναι ούτε λίγες ούτε αποκυήματα φαντασίας. Θα σοκάρει ίσως πολλούς το στατιστικό δεδομένο (η έρευνα έγινε από το Ινστιτούτο Υγείας του Παιδιού) ότι το 15% των αγοριών και το 11% των κοριτσιών έχουν δεχθεί σεξουαλική παρενόχληση ή και κακοποίηση ακόμη, στα τρυφερά χρόνια της παιδικής ηλικίας τους.
Η αθωότητα των παιδιών δοκιμάζεται σκληρά από τις προβληματικές προσωπικότητες των ενηλίκων και εκείνο που ίσως εντυπωσιάζει ­ αλλά είναι έτσι ­ αποτελεί μια πραγματικότητα: Τα παιδιά κακοποιούνται σεξουαλικά από πρόσωπα του περιβάλλοντός τους!

Το 75% των δραστών για παιδεραστία (ή παιδοφιλία, όπως είναι ο πλέον δόκιμος όρος) είναι άτομα συγγενικά στο παιδί ή άλλα που έχουν άμεση σχέση μαζί του. Καθηγητές, δάσκαλοι, φροντιστές, άνθρωποι που έχουν σχέση με τις δραστηριότητες ενός παιδιού (αθλητικές, χόμπι, χορός, ξένες γλώσσες) ανήκουν στις ομάδες «υψηλού κινδύνου».
Οι παιδεραστές άλλωστε, αυτό λένε τα δεδομένα της στατιστικής, επιλέγουν επαγγέλματα και δραστηριότητες που θα τους φέρουν κοντά στα παιδιά, κοντά στα θύματά τους.

Μόνο το 25% των παιδεραστών επιλέγουν τα θύματά τους τυχαία, χωρίς να σχετίζονται μαζί τους. Μόνο δηλαδή ένας στους τέσσερις απ' όσους παραβιάζουν την πόρτα της ψυχής ενός μικρού παιδιού και κακοποιούν το κορμί του είναι πρόσωπο άγνωστο σ' αυτό. Αποδεικνύεται λοιπόν ότι είναι μύθος το ότι τα παιδιά κινδυνεύουν μόνο έξω από το σπίτι, ότι στο περιβάλλον τους είναι πάντα ασφαλή. Το αντίθετο μάλιστα. Τα παιδιά φαίνεται πως είναι ευάλωτα παντού. Ανυπεράσπιστα και αθώα, αν οι μεγάλοι, εκείνοι που έχουν την ευθύνη της επιμέλειάς τους, δεν φροντίζουν ή δεν θέλουν να αναλάβουν τον ρόλο της προστατευτικής ομπρέλας και της υπεράσπισής τους.
«Τα παιδιά» θα πει η κυρία Βάσω Αρτινοπούλου, καθηγήτρια στην έδρα της Ψυχολογίας στο Πάντειο Πανεπιστήμιο με σπουδές στην Εγκληματολογία, «αποτελούν μια πληθυσμική και κοινωνική κατηγορία τόσο ευάλωτη, μια κατηγορία υψηλού κινδύνου θυματοποίησης ­ θυματοποίησης σωματικής, ψυχικής, σεξουαλικής, ακόμη και εργασιακής». Και αν πριν από λίγα χρόνια στη χώρα μας τουλάχιστον γινόταν λόγος για κινήματα απελευθέρωσης και υπεράσπισης κοινωνικών ομάδων που μειονεκτούσαν, στην Αμερική και σε όλη την Ευρώπη από χρόνια το κίνημα του παρόντος και του μέλλοντος είναι εκείνο που αγγίζει και αναλίσκεται με τα προβλήματα της προστασίας των εκατομμυρίων παιδιών σε όλο τον κόσμο που έκθετα αντιμετωπίζουν τη ζωή και δοκιμάζουν τους κινδύνους της.
«Το παιδί» θα προσθέσει η κυρία Αρτινοπούλου «δυστυχώς και στη χώρα μας δεν έχει φωνή, δεν ακούγεται ως υποκείμενο δικαιωμάτων, τα οποία μόνον τυπικά απολαμβάνει και όχι ουσιαστικά». Ενας πολίτης λοιπόν βουβός και απροστάτευτος. Φτερό στον άνεμο μιας εποχής που παράγει, δημιουργεί προσωπικότητες προβληματικές και ανώριμες οι οποίες δεν μπορούν να ελέγξουν τη σεξουαλικότητά τους, να διακρίνουν την αθωότητα και την εμπειρία, να σεβαστούν τον ανίσχυρο, τον άνθρωπο που ακόμη κάνει τα πρώτα του βήματα στη στράτα της ζωής.
Ποιο είναι το προφίλ του παιδοφιλικού, εκείνου που σεξουαλικά παρενοχλεί και κακοποιεί ανηλίκους; Ανήκει σε συγκεκριμένα κοινωνικά στρώματα; Είναι αμόρφωτος; Η απάντηση των ειδικών, που επιβεβαιώνεται από όλες τις έρευνες (και στη χώρα μας), είναι αρνητική.

Ο παιδεραστής ανήκει σε όλα τα κοινωνικά στρώματα! Το φαινόμενο της σεξουαλικής παρενόχλησης και κακοποίησης των παιδιών είναι διαταξικό! Ούτε η κοινωνική θέση ούτε η μόρφωση ούτε τα χρήματα και ο πλούτος, η καλλιέργεια ή η μιζέρια και η φτώχεια παίζουν ρόλο σ' αυτή την απεχθή εγκληματική δράση. Αντίθετα με τις κακοποιήσεις των παιδιών (ξυλοδαρμούς και κακομεταχείριση) που εμφανίζονται συνήθως σε οικογένειες οι οποίες ανήκουν σε κατώτερα οικονομικά στρώματα, οι σεξουαλικές κακοποιήσεις δεν γνωρίζουν τάξεις.
Παιδοφιλικοί υπάρχουν παντού. Και αυτό γιατί στο έγκλημα αυτό η προσωπικότητα του ενηλίκου παίζει τον πρώτο και τον τελευταίο ρόλο. Είναι προσωπικότητες που δεν έχουν ομαλή ψυχολογική ανάπτυξη. Το προφίλ του παιδεραστή; Ας δούμε τι έδειξε η έρευνα του Ινστιτούτου Υγείας του Παιδιού: Οι δράστες της σεξουαλικής παρενόχλησης και κακοποίησης των παιδιών προέρχονται από όλες τις κοινωνικές τάξεις, θρησκείες και επαγγέλματα. Συχνά εξασκούν κάποιο επάγγελμα που τους επιτρέπει να βρίσκονται σε επαφή με τα παιδιά (δάσκαλοι, γυμναστές, υπεύθυνοι λεσχών ή ομάδων). Σχεδόν πάντα έχουν δικά τους παιδιά. Αναζητούν τα θύματά τους στο οικογενειακό τους περιβάλλον και μερικές φορές σεξουαλικά παρενοχλούν ή κακοποιούν τα δικά τους παιδιά!
Η αιμομειξία άλλωστε είναι η πιο ακραία, η πιο αποκρουστική μορφή της παιδεραστίας. Ενα έγκλημα που σοκάρει αλλά δυστυχώς υπάρχει ­ και οι διαστάσεις του φαινομένου μόνο ασήμαντες δεν είναι. Ενα έγκλημα που αποτέλεσε αντικείμενο έρευνας της κυρίας Αρτινοπούλου για να καταδειχθεί ότι ανήκει στα βαρύτερα της σκοτεινής, της αθέατης, όπως λένε οι ειδικοί, εγκληματικότητας, αλλά που πάντα «είναι εδώ» και πάντα καλύπτεται από τη σιωπή των θυμάτων, την επιβολή των θυτών και την εγκληματική ανοχή των γυναικών που θέλουν να πιστεύουν ότι ο ρόλος της μάνας είναι αυτονόητος.