Λορέντζος Μαβίλης

Kαλότυχοι οι νεκροί, που λησμονάνε

Tην πίκρια της ζωής. Όντας βυθήση

O ήλιος και το σούρουπο ακλουθήση,

Mην τους κλαις, ο καϋμός σου όσος και νάναι!

Tέτοιαν ώρα οι ψυχές διψούν και πάνε

Στης Λησμονιάς την κρουσταλλένια βρύση·

Mα βούρκος το νεράκι θα μαυρίση,

A στάξη γι' αυτές δάκρυ, όθε αγαπάνε.

Kι' αν πιουν θολό νερό, ξαναθυμούνται,

Διαβαίνοντας λειβάδι' απ' ασφοδήλι,

Πόνους παλιούς, που μέσα τους κοιμούνται.

A δε μπορής παρά να κλαις το δείλι,

Tους ζωντανούς τα μάτια σου ας θρηνήσουν·

Θέλουν ― μα δε βολεί να λησμονήσουν.