Friday, 26 October 2007

Αυτοί που προστατεύουν τα χαμομηλάκια...

Ευλογημένα να 'ναι,
Θεέ μου,
τα χέρια που
προστατεύουν
τα χαμομηλάκια...
 
Posted by at
Labels: , , , ,

4 comments:

  1. o βασιλιάς του δάσους26 October, 2007 10:37

    ne ..efxaristoume xamomilaki mou pou iparxeis...:)))))

    ReplyDelete
  2. Anonymous26 October, 2007 19:47

    Πράγματι, έτσι είναι. Να είναι ευλογημένα τα χέρια που προσέχουν τα μικρά αγγελούδια.
    Με αγάπη πάντα
    Agorafoviagr

    ReplyDelete
  3. Sigmataf27 October, 2007 13:54

    ΜΑΘΗΜΑ ΖΩΗΣ ΑΠΟ ΕΝΑ ΠΑΙΔΙ.

    Αυτό το ποίημα γράφτηκε από ένα κοριτσάκι που πεθαίνει πάσχοντας από
    καρκίνο και είναι σε ένα νοσοκομείο της Νέας Υόρκης.
    Οι γιατροί του δίνουν μόνο άλλους 6 μήνες ζωής. Και είναι το πιο κάτω.




    > > SLOW DANCE


    Παρακολούθησες ποτέ παιδιά στο λούνα-πάρκ?
    ή άκουσες την βροχή να πέφτει στο χώμα?
    Παρακολούθησες το τρελό πέταγμα μιας πεταλούδας?
    Χάζεψες τον ήλιο καθώς ξεθωριάζει η νύχτα?

    Καλύτερα να χαλαρώσεις.
    Μην χορεύεις τόσο γρήγορα.
    Η ζωή είναι μικρή.
    Η μουσική δεν κρατάει για πάντα.

    Τρέχεις αλαφιασμένος κάθε μέρα?
    Όταν ρωτάς κάποιον «πως είσαι?»
    Ακούς την απάντηση?
    Όταν τελειώνει η μέρα πέφτεις στο κρεβάτι αγκαλιά με σκέψεις για
    εκατοντάδες δουλειές που στριφογυρίζουν στο κεφάλι σου?

    Καλύτερα χαλάρωσε.
    Μην χορεύεις τόσο γρήγορα.
    Η ζωή είναι μικρή.

    Είπες ποτέ στο παιδί σου «θα το κάνουμε αυτό αύριο» και μέσα στην
    βιασύνη σου δεν είδες την λύπη του?
    Έχασες επαφή?
    Άφησες μια καλή φιλία να πεθάνει επειδή ποτέ δεν είχες
    τον χρόνο να πάρεις ένα τηλέφωνο και να πεις «γεια!»

    Καλύτερα χαλάρωσε.
    Μην χορεύεις τόσο γρήγορα
    Η ζωή είναι μικρή
    Η μουσική δεν κρατάει για πάντα.

    Όταν τρέχεις παλαβωμένα για να πας κάπου χάνεις τη μισή χαρά της
    διαδρομής.
    Είναι σα να πετάς ένα δώρο που δεν άνοιξες......

    Η ζωή δεν είναι αγώνας ταχύτητας.
    Γι' αυτό χαλάρωσε.
    Άκου την μουσική Πριν τελειώσει το τραγούδι.

    ReplyDelete
  4. Anonymous28 October, 2007 21:12

    Πολύ όμορφο και διδακτικό φίλη μου Sigmataf το ποίημα της μικρής φίλης που δίνει έναν αγώνα άνισο. Δίνει όμως και μαθήματα ζωής μέσα από αυτά που έγραψε. Μαθήματα, που εμείς οι μεγάλοι τα έχουμε ξεχάσει. Ναι, τρέχουμε. Τρέχουμε και δε λέμε ένα γεια όχι στο τηλέφωνο, αλλά ούτε στο δρόμο σε γνωστούς και φίλους, γιατί το μυαλό μας είναι στη δουλειά, στις απαιτήσεις της σύγχρονης ζωής. Σύγχρονη ζωή....Δεν ξέρω πόσο σύγχρονο είναι το να αυξάνεται ο καρκίνος, οι ψυχικές παθήσεις, η βία, η εγκληματικότητα, η κακοποίηση σωματική και ψυχική. Σε αυτόν το σύγχρονο κόσμο, η έννοιες οικογένεια, φιλία, συναίσθημα και αγάπη τείνουν να γίνουν ντεμοντέ. Αντικαθίστανται η οικογένεια από την καριέρα, το συναίσθημα από την ψυχρότητα, η φιλία από το συμφέρον και η αγάπη από την κακία και το μίσος. Κακία που βγαίνει είτε προς τον συνάνθωπό μας, είτε προς τη φύση, είτε προς τα ζώα, τα πουλιά και όλο το ζωικό βασίλειο, που από βασίλειο πάμε να το μετατρέψουμε σε έρημο. Τα παιδιά, αποτελούν δεύτερη επιλογή στα ζευγάρια. Πρώτη επιλογή, η καριέρα, η καλύτερη ζωή, όπου καλύτερη ζωή νοείται, ό,τι έχει σχέση με απόκτηση όσο γίνεται περισσότερων υλικών αγαθών. Η σύγχρονη αυτή ζωή, μας κάνει να αναρωτιόμαστε, πόσο μπροστά πάμε, κοιτώντας συμπεριφορές που μας γυρνάνε στο παρελθόν (βία, εγκληματικότητα, ανθρώπινη εκμετάλλευση, μηδενισμός της ανθρώπινης ζωής). Ελπίζω, κάποτε, να χαλαρώσουμε όπως λέει και το κείμενο της μικρής μας φίλης και με καθαρό μυαλό να αναθεωρήσουμε τις προτεραιότητές μας.
    Να είμαστε φίλοι μου όλοι καλά
    Agorafoviagr

    ReplyDelete

Subscribe to: Post Comments (Atom)

© Το χαμομηλάκι | To hamomilaki