«ΚΟΥΝΕΛΟΣ ΕΡΓΑΣΤΗΡΙΟΥ» : ΕΝΗΛΙΚΟ ΠΑΡΑΜΥΘΙ

Ένα «ενήλικο» παραμύθι για μεγάλα παιδιά, μεσήλικες μαμάδες και μικρές γιαγιάδες.
Μια φορά κι έναν καιρό ζούσε σε κάποια μικρή επαρχιακή πόλη μια κουνελο-οικογένεια, όμοια λίγο πολύ με όλες τις κούνελο-οικογένειες που ζούσαν σ`εκείνη τη περιοχή. Ο Μεγάλος Κούνελος δούλευε στη πόλη για να εξασφαλίζει τα έξοδα διαβίωσης της οικογένειας, η Μητέρα κουνέλα ασχολιόταν με τις σπιτικές δουλειές και με την μελλοντική ανατροφή των μικρών κουνελιών που ήδη κυοφορούσε. Και πράγματι δεν άργησε η μέρα που τα μικρά κουνελάκια θα έβλεπαν το φως της ζωής.

Στη συγκεκριμένη κουνελοκοινωνία –η οποία δεν αναπτύσσονταν και τελείως ανεξέλεγκτα– είχαν από τα πριν παρέμβει γονιδιακά οι επιστήμονες κι έτσι σε κάθε κουνελογέννα μετά βίας μετρούσε κανείς ένα έως δύο το πολύ νεογέννητα κουνελάκια. Όταν έφτασε η ώρα να γεννήσει η Μητέρα, έσκαψε ένα λάκκο όπως συνήθιζε και απόθεσε εκεί ένα και μοναδικό κουνελάκι. Στ`αλήθεια ήταν μοναδικό αυτό το κουνελάκι!

Επρόκειτο για ένα πανέμορφο ολόασπρο κουνελάκι, με ροζ μουσούδα και κόκκινα ματάκια, από αυτά τα «καθαρόαιμα» της ράτσας Αlbinus Laboratorius, που οι επιστήμονες χρησιμοποιούν για τα πειράματά τους. Αυτή τη ποικιλία των κουνελιών τη τόσο σπάνια, συχνά κάποιοι βιολόγοι την «άρπαζαν» στη κυριολεξία από τις οικογένειές τους και τη χρησιμοποιούσαν για την επιστημονική πρόοδο. Άλλες φορές κρατούσαν εγκλωβισμένα τέτοια κουνέλια, τα οποία αναπαρήγαγαν για να έχουν αρκετά για πειράματα, ή τα διασταύρωναν με άλλες ποικιλίες, με σκοπό να μελετήσουν είτε την εξέλιξη των γονιδίων, είτε την επίδραση διαφόρων φαρμάκων, που θα ήταν χρήσιμα για τις ανθρώπινες κοινωνίες.

Κανείς στις κουνελοοικογένειες δεν ήξερε στη πραγματικότητα, τί συμβαίνει μέσα σ`ένα τέτοιο εργαστήριο, όμως εκείνες οι οικογένειες που είχαν έστω κι ένα κουνελάκι, που παρουσίαζε μεγάλες διαφορές από τα άλλα κουνέλια, ήταν υποχρεωμένες να το δηλώσουν στο ληξιαρχείο, μαζί με την γέννηση και το όνομα του παιδιού τους.

Η Μητέρα διαισθάνθηκε αμέσως, ότι το κουνελάκι αυτό ήταν τελείως διαφορετικό από τα υπόλοιπα που επρόκειτο να γεννήσει στο μέλλον και ήταν πολύ στεναχωρημένη, γιατί αν το δήλωνε «διαφορετικό» υπήρχε ο κίνδυνος να το «αρπάξει» κάποιος επιστήμονας του εργαστηρίου. Παρ` όλες τις σκέψεις της όμως δεν υπήρχε άλλη επιλογή. Ο Μεγάλος Κούνελος είχε ήδη πάρει την απόφαση, ότι θα το δηλώσουν ως αλλιώτικο κι έτσι ήταν θέμα μιας τυπικής διαδικασίας. Η μόνη λύση που φαίνονταν στον ορίζοντα ήταν να εκπαιδεύσουν το μικρό κουνελάκι να τρέχει γρήγορα και να κρύβεται στο κοντινό του σπιτιού τους δάσος, ή γενικά να «κρύβει» το γεγονός ότι ήταν διαφορετικό.

Όσον αφορά το τρέξιμο στο δάσος ήταν ένα προσφιλές παιχνίδι του μικρού Ασπρούλη. Συχνά-πυκνά δραπέτευε προς τα κει, όταν η πραγματικότητα δεν προέκυπτε σύμφωνη με τις δυνάμεις του, όταν τις μετρούσε και τις έβρισκε ελλιπείς. Το γεγονός όμως ότι ήταν διαφορετικό δεν ήταν δυνατόν να το κρύψει, γιατί με την παραμικρή έξοδό του από το σπίτι, όλοι αντιλαμβάνονταν τη «διαφορά» και το παρατηρούσαν με θεόρατα βλέμματα: «Δες έναν Αlbinus Laboratorius!!!»

Το κουνελάκι αυτό εκτός από την εξωτερική εμφάνιση, που ήταν φανερή στο καθένα ως αλλιώτικη ήταν διαφορετικό και στις σωματικές δυνάμεις. Τέτοια κουνέλια λένε οι επιστήμονες, επειδή έχουν έλλειψη χρωστικής, επιβάλλεται να μη κυκλοφορούν πολύ στο φως του ήλιου, άρα η εκπαίδευση του κούνελου αυτού θα μπορούσε να γίνει μόνο κατά τις πρώτες πρωινές ή κατά τις απογευματινές ώρες. Σαφώς και προέκυπταν δυσκολίες κατά την εκπαίδευσή του: οι Κουνελογονείς, επειδή ήταν φυσιολογικοί είχαν λάβει τις κατευθύνσεις εκπαίδευσης από τους γονείς τους, όπως παίρνουν όλα τα κανονικά κουνέλια. Έτσι συχνά πιάνονταν αδιάβαστοι, σα να μην ήξεραν καλά το μάθημά τους, επομένως τί θα είχαν να διδάξουν στο τελείως διαφορετικό αυτό κουνέλι;

Ο Ασπρούλης όμως ήταν ένα κουνελάκι ιδιαίτερης ευφυίας. Έτσι συχνά αυτό το ίδιο δίδασκε τους γονείς του και τους προσανατόλιζε στις ανάγκες του, άλλες φορές σκεπτόμενος από τα πριν τα ενδεχόμενα προβλήματα κι άλλες φορές παθαίνοντας, όπως εκείνη τη φορά που έπαθε εγκαύματα από τον ήλιο. Οι γονείς δεν γνώριζαν ότι ο ήλιος ήταν επικίνδυνος για αυτό το κουνέλι. 

Έτσι ένα ζεστό καλοκαιρινό μεσημέρι, που απολάμβανε το παιχνίδι στην εξοχή, ο Ασπρούλης άρχισε να γεμίζει με μεγάλα κατακόκκινα μπαλώματα σ`όλο του το σώμα. Φοβήθηκαν πολύ και το πήγαν αμέσως στο Νοσοκομείο. Εκεί διαπιστώθηκε η ευαισθησία του στον ήλιο και δόθηκαν οι ανάλογες οδηγίες αποφυγής της ηλιακής έκθεσης και ακτινοβολίας...

Αγαπητό μου χαμομηλάκι,
ΕΛΠΙΖΩ να βρεις ενδιαφέρον!
το απόσπασμα ενός ΕΝΗΛΙΚΟΥ ΠΑΡΑΜΥΘΙΟΎ.

(συνεχιζεται)