Αυτισμός και εκπαιδευτικοί - Ειδικά για ... «ΕΙΔΙΚΟΥΣ»

... Αρχές Σεπτέμβρη του 2004. Η Ελλάδα, η Αθήνα, ζει ακόμα τη δόξα των Ολυμπιακών αγώνων, προετοιμάζεται μάλιστα για την έναρξη των Παραολυμπιακών. Όλα είναι τόσο ζωντανά σε όλους μας που νιώθουμε σαν να μην έχει σβήσει η φλόγα ακόμα. 
Ο ελληνικός πολιτισμός ταξίδεψε παντού και από παντού ταξίδεψαν για να τον συναντήσουν !

Όλοι εμείς οι Ελληνάρες αισθανθήκαμε αφάνταστη υπερηφάνεια, όχι μόνο γιατί καταφέραμε τελικά να πραγματοποιήσουμε τους Ολυμπιακούς, αλλά κυρίως γιατί τιθασεύσαμε τον εαυτό μας, καμουφλάραμε προσωρινά αυτά που μας ντροπιάζουν στο εξωτερικό και αφήσαμε το περιστασιακό φιλότιμο να ρίξει στάχτη στα μάτια.

... Τι ωραία που ήταν ...

Σε κάποια γειτονιά της Ν. Σμύρνης κάποιο παιδάκι πηγαίνει για πρώτη φορά σχολείο, ευτυχισμένο γιατί βίωσε τους Ολυμπιακούς αλλά και γιατί όπως του λέει η μαμά του, έφτασε η ώρα που θα μάθει να γράφει και να διαβάζει. Να διαβάζει από μόνος του για τους αγαπημένους του δεινόσαυρους χωρίς να χρειάζεται τη βοήθεια των γονιών του. Ένα παιδάκι έξυπνο, ομιλητικό, διαφορετικό όμως από τα αλλά. Μια διαφορετικότητα που όπως αποδείχτηκε, αν και δεν απειλούσε ούτε ενοχλούσε κανέναν, σοκάρισε τη δασκάλα του, που δεν μπορούσε να δεχτεί ότι στην τάξη της υπάρχει μαθητής που διαφέρει από την τελειότητα του δικού της κόσμου.

Προσπάθησε από τις πρώτες εβδομάδες να διώξει το παιδί από την τάξη και να το στέλνει όσο το δυνατό περισσότερες ώρες στο Τμήμα Ένταξης, όμως αυτό εκ των πραγμάτων ήταν αδύνατο μια και στο Τμήμα Ένταξης δεν μπορούσε να βρίσκεται περισσότερο από μια ώρα τη μέρα. Μιλούσε πολύ άσχημα στο παιδί, άφηνε τα αλλά παιδιά να τον κοροϊδεύουν μέσα και έξω από την τάξη.

Την εποχή που ο μικρός Άλεξ της Βέροιας έπαιζε ακόμα μπάσκετ στη γειτονία του, ο γιος μου γύριζε σπίτι με μελανιές, γδαρσίματα, κλαμένος και αρνούμενος να ξαναπάει σχολείο. Η ψυχολογική του κατάσταση χειροτέρευε μέρα με τη μέρα, τη στιγμή που η δασκάλα του δεν άλλαζε καθόλου στάση και συμπεριφορά και ο διευθυντής του σχολείου προσπαθούσε να μπαλώσει τα πράγματα...

Το τι ακολούθησε από κει και πέρα, είναι μια ιστορία που δεν θα την αναφέρω γιατί είναι πολύ δύσκολο να μεταφερθούν γραπτά, τα συναισθήματα και ο αγώνας που έφτασε ακόμα και σε υψηλόβαθμους του υπουργείου Παιδείας.

Βέβαια δεν ήταν η πρώτη φορά που γνωρίσαμε τον ναζισμό στην Ελλάδα, είχε προηγηθεί ο διωγμός του παιδιού σε μικρότερη ηλικία από ιδιωτικό παιδικό σταθμό γιατί δεν ήθελαν όπως έλεγαν να έχουν παιδιά στο σχολείο τους που βρίσκονται σε φαρμακευτική αγωγή (επιληπτική).

Επίσης δεν θα αναφέρω και το ιατρικό ιστορικό του παιδιού, τον αγώνα που δώσαμε, την ταλαιπωρία που βιώσαμε, τις μάχες που κερδίσαμε γιατί είναι πράγματα που ανήκουν πλέον στην ιστορία... μια ιστορία που κατάφερε να μας μετατρέψει σιγά-σιγά από συνεσταλμένες προσωπικότητες, σε τσαμπουκαλεμένους διεκδικητές των αυτονόητων, των κεκτημένων, των συνταγματικά κατοχυρωμένων δικαιωμάτων στην ανθρώπινη αξιοπρέπεια.

Είναι επιτακτική ανάγκη όμως να μιλήσω για τα παιδικά ψυχικά τραύματα, που πολύ δύσκολα επουλώνονται. Για ένα παιδάκι που από τη φύση του δυσκολεύεται να συναναστραφεί κοινωνικά με τα αλλά παιδιά, φανταστείτε πόσο δύσκολο είναι, αφότου έχει δεχτεί προπηλακισμό, να καταφέρει να ανακάμψει. Από όλο το "πακέτο" των προβλημάτων, αυτό ήταν ο,τι πιο δύσκολο αντιμετωπίσαμε. Έχοντας δυο αιτήσεις στη λίστα αναμονής, τόσο στο Ιατροπαιδαγωγικό όσο και στο ΚΔΑΥ, περιμέναμε 2 χρόνια και 10 μήνες έως ότου μας δεχτούν για την πολυπόθητη εξέταση του παιδιού...που υποτίθεται θα εξασφάλιζε την αξιοπρεπή αντιμετώπιση του. Όπως καταλαβαίνετε η απαράδεκτη χρονοτριβή αυτή, απαξιώνει τους θεσμούς από μόνη της.

Όταν έφτασε η ώρα της αξιολόγησης, μια κοπελίτσα στο ΚΔΑΥ (κοινωνική λειτουργός) προσπαθούσε με μανία να μας πείσει ότι είναι μάταιος κόπος να διεκδικήσουμε παράλληλη στήριξη γιατί όπως έλεγε θα ταλαιπωρηθούμε άδικα. Δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσο έντονα υπερασπιζόταν τις απόψεις της. Στο σημείο αυτο όλοι εμείς οι γονείς που έχουμε παιδιά με ιδιαιτερότητες γελάμε...μα γελάμε παρά πολύ!

Πως είναι δυνατόν όλοι εσείς να αξιολογείτε τι ακριβώς σημαίνει ταλαιπωρία για όλους εμάς τους γονείς που κόβουμε φλέβες για τα παιδιά μας; Λίγο επιπόλαιο δεν ακούγεται; Μήπως δεν ξέρετε πραγματικά με ποιους έχετε να κάνετε; Καιρός να μάθετε λοιπόν!

Θυμάστε, τους Δίδυμους Πύργους της Νέας Υόρκης; Πόσο επιβλητικά στέκονταν και ποσά μηνύματα περνούσαν στον έξω κόσμο;

Θυμάστε, μετά την συντριβή των δυο αεροπλάνων, κάποιους ανθρώπους που εγκλωβισμένοι στους ψηλότερους ορόφους των Πύργων και χωρίς να έχουν άλλη επιλογή πηδούσαν στο κενό...;

... Κάπως έτσι είμαστε όλοι εμείς, ενώ ζούσαμε στον τέλειο κόσμο μας ξαφνικά και χωρίς να έχουμε άλλη επιλογή, γκρεμοτσακιστήκαμε από τη ταράτσα των Δίδυμων Πύργων. Η πτώση κράτησε πολύ καιρό, πέφταμε, πέφταμε, μέχρι που «πιάσαμε πάτο», βρήκαμε όμως τη δύναμη σιγά-σιγά να μαζέψουμε τα κομμάτια μας και να αφοσιωθούμε σε αυτό για το οποίο η ίδια η ζωή μας επέλεξε.

Πρέπει λοιπόν κάπου εδώ να καταλάβετε ότι δεν υπάρχει η λέξη «ταλαιπωρία» στο λεξιλόγιο μας. 

Είμαστε αφοσιωμένοι μαχητές ενός ιερού σκοπού και ενός κρυφού Ονείρου...γιατί, άσχετα από τις γνώσεις που μπορεί να έχουμε, την πείρα που αποκτήσαμε και το ανίατο της κατάστασης (του αυτισμού) που είναι γνωστό από όλους, σε κάποιες πολύ προσωπικές στιγμές, βυθισμένοι στις σκέψεις μας, εκεί που δεν μπορεί κανείς να παρέμβει, κλείνουμε τα μάτια και ονειρευόμαστε τη στιγμή που το παιδί μας θα είναι απολύτως φυσιολογικό...

Για όλους εμάς που πέσαμε από τους Δίδυμους Πύργους, που κόβουμε φλέβες για τα παιδιά μας, που ξεσπιτωνόμαστε από τα νησιά μας για να βρούμε βοήθεια, το δικαίωμα στο Όνειρο είναι απαράβατο.

Όλοι εσείς οι ειδικοί υπάρχετε ως επαγγελματίες γιατί υπάρχουν τα παιδιά μας. Δεν ζητάμε πολλά παρά μόνο τα αυτονόητα:

Όλοι εσείς οι δάσκαλοι-λες τμήματος των δημοτικών σχολείων, που έχετε παιδιά με διαφορετικότητα στο τμήμα σας, μη τους κόβετε τα φτερά, μη τα απομονώνετε, δώστε τους την ευκαιρία να κάνουν ένα βήμα μπροστά, και εμείς θα είμαστε αρωγοί δίπλα σας σε ο,τι χρειαστεί. Όλοι εσείς οι ειδικοί παιδαγωγοί των Τμημάτων Ένταξης, παρά την πολύ καλή κατάρτιση που έχετε, συχνά δεν είστε εκπαιδευμένοι για αυτιστικά παιδιά. Προσπαθήστε να τα προσεγγίσετε αρχικά περιφερειακά, χρησιμοποιώντας ως βοήθεια τις έμμονες που έχουν, βαλτέ τα σιγά-σιγά στο πνεύμα του μαθήματος. Τα παιδιά με αυτισμό πολύ εύκολα βαριούνται, θέλουν για το λόγο αυτό παρότρυνση και οπτικοποίηση του μαθήματος έτσι ώστε να κρατήσετε το ενδιαφέρον τους. Ακουστέ και μας τους γονείς, οι περισσότεροι από εμάς είμαστε εκπαιδευμένοι από επαγγελματίες του χώρου και δεν αναφέρομαι μόνο στον εαυτό μου, αλλά και σε ακόμα 4 οικογένειες που γνωρίζω προσωπικά και που έχουν παιδιά με ελαφριά μορφή αυτισμού σε κανονικά σχολεία αλλά και σε όλους τους υπόλοιπους που σίγουρα υπάρχουν. Χρησιμοποιήστε τον Η/Υ (PC), θα ενθουσιαστείτε από τις ικανότητες που έχουν να εκτελούν ασκήσεις. Δώστε τους το χρόνο που χρειάζονται για να προσαρμοστούν...και θα δείτε, όλα θα πάνε καλά... Όλοι εσείς οι ειδικοί παιδαγωγοί της παράλληλης στήριξης, μη αφήσετε τις ανασφάλειες και τον πόλεμο που σας κάνουν κάποιοι να σταθεί εμπόδιο στη δουλεία σας. Αφήστε τα δύσκολα σε μας και αφοσιωθείτε στο έργο σας. Να συμβουλεύεστε συχνά το ΚΔΑΥ, οι περισσότεροι από τους ειδικούς που βρίσκονται εκεί έχουν και πείρα αλλά και θέληση να βοηθήσουν.

Ξέρετε, αυτό που έχω καταλάβει και που μπορώ να πω με σιγουριά μετά από μια δεκαετία ενασχόλησης είναι ότι δεν μπορούμε να εκπαιδεύσουμε τα παιδιά μας αν πρώτα από όλα δεν νιώθουν ευτυχία μέσα στην ψυχούλα τους. Η επιβράβευση, το χαμόγελο και μια αγκαλιά που κάποια στιγμή θα τους δώσετε, είναι ίσως αυτό που θα σας φέρει πιο κοντά τους. Η πρόοδος έρχεται χαλαρά και σταθερά, χωρίς άγχος όλα είναι πιο εύκολα.

Όσο για εμάς, η ευγνωμοσύνη που θα νιώθουμε δεν περιγράφεται με λόγια, θα το καταλάβετε όμως όταν κάποια στιγμή, στο τέλος της σχολικής χρονιάς σας σφίξουμε το χέρι και σας κοιτάξουμε στα μάτια.

Και πάλι καλή σχολική χρόνια σε όλους.

.

Φιλικά και με τη καλύτερη των προθέσεων,

Μαρία

Αναρτήθηκε από Maria-Maria στις 12:37 PM