Ένας Ιερέας κόντρα στην αμάθεια και τα ναρκωτικά

Περίπου 400 τσιγγανόπουλα μαθαίνουν γράμματα χάρη στο «πείσμα» ενός δραστήριου κληρικού

Την φροντίδα 400 τσιγγανόπουλων, που ζουν κάτω από άθλιες συνθήκες στο άτυπο γκέτο της συμπρωτεύουσας, στην περιοχή του Δενδροποτάμου, γνωστή και ως «τα Ζωνιανά της Θεσσαλονίκης», έχει αναλάβει ο πατέρας Αθηναγόρας Λουκατάρης. Με τη στήριξη του Μητροπολίτη Νεαπόλεως και Σταυρουπόλεως, ο πατέρας Αθηναγόρας με μια ομάδα εθελοντών προσπαθεί να εξασφαλίσει ένα καλύτερο μέλλον για τα παιδιά της περιοχής αυτής, όπου είναι εγκατεστημένοι Ρομά. 

Τα ξυπνούν για το σχολείο
Κάθε πρωί ο π. Αθηναγόρας, με την βοήθεια των εθελοντών, κυρίως γυναικών, αναλαμβάνει να ξυπνάει και να ετοιμάζει για το σχολείο τουλάχιστον 60 παιδιά, μαθητές Δημοτικού και Γυμνασίου.
Οι περισσότεροι από τους γονείς των παιδιών αυτών είναι είτε στη φυλακή, είτε ναρκομανείς, είτε χρόνια αλκοολικοί, είτε αντιμετωπίζουν μεγάλα ψυχολογικά προβλήματα. «Υπάρχουν παιδιά Δημοτικού που ζουν μόνα τους με τα αδέλφια τους, επειδή και οι δυο γονείς τους είναι στη φυλακή. Τα 60 αυτά παιδιά είναι οι πιο ακραίες περιπτώσεις και χρήζουν συνεχούς φροντίδας. Είναι υποχρέωσή μας να τα βοηθήσουμε», αναφέρει χαρακτηριστικά ο ιερέας.

Όταν ξεκίνησε το πρόγραμμα, πριν τρία χρόνια, τα περισσότερα παιδιά δεν είχαν πάει ποτέ τους σχολείο και δεν ήξεραν καν ελληνικά. Με τη φροντίδα της ομάδος που συστήθηκε, αυτά κάθε πρωί ξυπνούν και πηγαίνουν στην ενορία, όπου τρώνε πρωινό. Οι γυναίκες εθελόντριες φτιάχνουν τυρόπιτες και ζεσταίνουν το γάλα των παιδιών. Αφού αυτά απολαύσουν το πρωινό τους, ξεκινούν για το σχολείο της περιοχής. Εκεί, οι προσπάθειες που καταβάλλονται έχουν ως στόχο το να μάθουν τα παιδιά αυτά ελληνικά. Όταν τελειώσουν τα μαθήματά τους, το μεσημέρι, επιστρέφουν στην ενορία, όπου ο πατέρας Αθηναγόρας με την ομάδα του έχει ετοιμάσει το συσσίτιο. Εκεί τρώνε όλα μαζί, κάνοντας παρέα μεταξύ τους.

Στη συνέχεια, επιστρέφουν στο σχολείο, όπου σε συνεργασία με τους εκπαιδευτικούς φορείς της περιοχής γίνονται μαθήματα ενισχυτικής διδασκαλίας. Πέρα από τα 60 αυτά παιδιά, 320 ακόμα τσιγγανόπουλα βρίσκουν θαλπωρή στους κόλπους της συγκεκριμένης ενορίας.
«Τα παιδιά αυτά μας αισθάνονται σαν οικογένειά τους, κι εμείς το ίδιο» τονίζει συγκινημένος ο πατέρας Αθηναγόρας, επισημαίνοντας, παράλληλα, τη σημαντική συμβολή των 15 τακτικών εθελοντών και των 15 ακόμα γυναικών που βοηθούν στον ελεύθερο χρόνο τους.

Το… άβατο του Δενδροποτάμου
Το πρόγραμμα ξεκίνησε με τη στήριξη της Νομαρχίας Θεσσαλονίκης, συνεχίζεται, όμως, με την οικονομική συμβολή της Μητροπόλεως Νεαπόλεως αλλά και των απλών πολιτών. Όταν ο ιερέας προσπάθησε να προσεγγίσει τα παιδιά στην περιοχή του Δενδροποτάμου, οι γονείς τον αντιμετώπισαν επιφυλακτικά, ακόμη και επιθετικά.

«Όταν, όμως, κάθισα μαζί τους, στο χαλί τους, έφαγα από το φαγητό τους με τα χέρια, εξηγώντας τους τι θέλω ακριβώς να κάνω, με υποδέχθηκαν με αγάπη. Πλέον, μου εμπιστεύονται τα παιδιά τους», αναφέρει ο ίδιος. Η προσπάθεια του ιερέα είναι εξαιρετικά δύσκολη, καθώς σε εκείνη την περιοχή εδώ και χρόνια διακινούνται ναρκωτικά και η περιοχή θεωρείται ακόμη και σήμερα «το άβατο» της Βόρειας Ελλάδας.
Πολλές φορές, ο Δενδροπόταμος, τα «Ζωνιανά της Θεσσαλονίκης», έχουν έλθει στην επικαιρότητα για τη διακίνηση τεραστίων ποσοτήτων ναρκωτικών με την ανοχή του κράτους και της αστυνομίας, που δεν έχει… τολμήσει να παρέμβει. «Η κατάσταση είναι τραγική. Τουλάχιστον 4.000 παιδιά "ψωνίζουν" ναρκωτικά από την περιοχή μας. Όλη η συμπρωτεύουσα προμηθεύεται ναρκωτικά από εδώ και κανείς δεν παρεμβαίνει» τονίζει ο π. Αθηναγόρας.

Ανάγκη δημιουργίας Ιδρύματος
Ο ιερέας, προκειμένου να εξασφαλίσει την αρμονική ένταξη των παιδιών στην κοινωνία, οργανώνει συναντήσεις και επισκέψεις στο Αστυνομικό Μέγαρο Θεσσαλονίκης αλλά και σε στρατόπεδο της περιοχής, με στόχο να αποκαταστήσει τις σχέσεις των παιδιών με τις αρχές αλλά και να τα παροτρύνει να εκπληρώσουν τις στρατιωτικές τους υποχρεώσεις. Παρά τις προσπάθειες, ωστόσο, τα προβλήματα είναι μεγάλα.
Αρκετά παιδιά δυσκολεύονται να παρακολουθήσουν το σχολείο. Πολλά δε γνωρίζουν τη γλώσσα και οι δάσκαλοι δεν έχουν την απαραίτητη κατάρτιση για να βοηθήσουν τα παιδιά αυτά, που χρειάζονται ειδική μεταχείριση. Παράλληλα, το σχολείο τους εδώ και οχτώ χρόνια είναι ετοιμόρροπο. Είναι κατασκευασμένο από τις επικίνδυνες αμιαντολαμαρίνες και, παρά την πάροδο των χρόνων, δεν έχει ακόμα βρεθεί λύση.
Οι δυσκολίες, όμως, αυτές δεν έχουν καταφέρει να μειώσουν τη θέληση των εθελοντών της συγκεκριμένης Ενορίας να συνεχίσουν το πρόγραμμα πρόληψης της εγκληματικότητας και κοινωνικής ένταξης των παιδιών. Ήδη, πιέζουν τις αρχές για τη δημιουργία ενός ιδρύματος στην περιοχή, πλήρως στελεχωμένου με κοινωνικούς λειτουργούς, που θα προσφέρει στέγη, ζεστασιά και σωστές συνθήκες υγιεινής στα παιδιά που δεν έχουν γονείς ή είναι στη φυλακή.

«Τα πήραμε από το δρόμο, τα μάθαμε να πηγαίνουν σχολείο και να μην τρώνε με τα χέρια. Μας θεωρούν δεύτερους γονείς τους. Το έργο μας, όμως, δεν σταματάει εδώ. Πρέπει να εντείνουμε τις προσπάθειές μας» καταλήγει ο πρωτοπόρος Ιερέας.

Ρεπορτάζ Άλκης Σδούγκος
πηγή: rnn.gr