Tuesday 21 October 2008

Ξέρετε κάτι; Βαρέθηκα ...

Ξέρετε κάτι;
Μπούχτισα με όλη αυτή την βρωμιά, με τα σκάνδαλα, με τις κομπίνες, με τα λαμόγια και τις λαμογιές, με όλη την βρώμα, με τις ξαφνικές και «αναπάντεχες» πτώσεις των οικονομικών συστημάτων.
Βαρέθηκα, να φτωχαίνω, στα λεφτά, στο πνεύμα, στην τέχνη, στην πολιτική.
Αηδίασα με την τηλεόραση, με τα δελτία της, με τις δημοσκοπήσεις της, με τις συνεντεύξεις των … εαυτών τους, με τα κουτσομπολιά, με τα ντυσίματα, με τα γδυσίματα.
Σιχάθηκα τα βολέματα, τα μέσα, τα έξω, τους δικούς μας, τους δικούς τους, τους κομματάρχες, τα βύσματα, τους γόνους, τους ανιψιούς και τις ανιψιές.
Πόνεσα με τις κακοποιήσεις, με τους βιασμούς, τις ληστείες, τις βιαιοπραγίες, τις κλεψιές, τους φόνους.
Πολλή μαυρίλα αδερφέ μου, πάρα πολλή.

Και ξέρετε κάτι;
Εκείνο που μ’ ενοχλεί περισσότερο, είναι που είναι μαγκιά να κάνεις τέτοια, όσα δηλώνονται δηλαδή. Είναι must να λες ότι έχεις βύσμα, ότι έχεις μέσον, ότι σε διόρισε το κόμμα σου.

Με αποκαρδιώνει ο τεμπέλης να είναι πρότυπο μίμησης.
Λυπάμαι συνέχεια που κέντρο της παρέας γίνεται το «κωλόπαιδο» και που τρέχουν πίσω του, επειδή είναι κωλόπαιδο.
Θλίβομαι που το χρήμα είναι η μόνη αξία και που χάθηκαν οι άλλες. Δεν μπορώ πια, να βλέπω, σαν λοιμό, τους ανόητους να δανείζονται για να παίξουν στο χρηματιστήριο, στο καζίνο ή στα ομόλογα των Αδελφών Λιμού.
Δεν μπορώ πια ν’ ακούω αυτά τα ψυχοφθόρα άσματα και να βλέπω να συμπλέκονται στις επιτραπέζιες κονίστρες οι βιο-παλαιστές της παραλιακής και της Μυκόνου με την συνοδεία «λαϊκών» παιάνων.

Ξέρετε κάτι;
Ντρεπόμουν να κάνω μια καλή πράξη. 
Μάλιστα, όπως το ακούτε. 
Να βοηθήσω κάποιον σε κάτι. Ένιωθα ότι είμαι ντεμοντέ. Ντρεπόμουν να συγχαρώ κάποιον επειδή έκανε μια καλή πράξη. 
Δοκιμάστε να ακούσετε τα λόγια σας: 
«Συγχαρητήρια, γι αυτό που έκανες, μακάρι να κάναμε όλοι το ίδιο». Δοκιμάστε να το πείτε δυνατά, μπροστά σε τρίτους.

Ενώ το αντίθετο, δέστε πόσο πιο εύκολο είναι: 
«ωχ βρε αδερφέ, εγώ θα σώσω τον κόσμο; Ας πάει κανένας άλλος», 
ή «μην είσαι μαλάκας, θα μπλέξουμε, κάποιος θα τον βοηθήσει, που να μπλέκουμε εμείς τώρα», 
«Την σήμερον ημέρα, πρέπει να κοιτάς την πάρτη σου, δεν αξίζει τον κόπο, δεν έχει νόημα να βοηθάς». 
«Άσε, λουφάρισε, να μη φαίνεσαι, μη γίνεσαι στόχος».

Μιλούσα μ’ έναν νέο, 16 χρονών, ξέρεις, πως πάμε επισκέψεις και στο έμπα ή στο έβγα θα συναντήσεις και τον νεαρό του σπιτιού. Πιάσαμε συζήτηση, όσο με άντεχε δηλαδή, για τις πανελλήνιες και τέτοια: 
«Εντάξει, να, έ, λίγο φροντιστήριο, να μπούμε κάπου, έχει και κάτι άκρες ο γέρος, θα την βολέψουμε». 
Αυτός ο νέος, αγαπητοί μου φίλοι, πέρασε εντατική διδασκαλία, για την … κοινωνία. Προετοιμάστηκε μετά πολλών επαίνων να εκμεταλλευτεί των … ευκαιριών, διότι, μόνο το χρήμα έχει αξία σήμερα.
Αλλά να σας πω κάτι, να σας πω τι κατάλαβα; Δεν έχει χαρά, ρε γαμώτο, αυτή φάση. ΔΕ ΛΕΕΙ.
Έτσι έκανα κι εγώ, στην λούφα, στο βόλεμα, στο δεν βαριέσαι. 
Αλλά, πάντα, μα πάντα, κάτι μου έλλειπε. 
Κάτι ήταν λειψό. Μισερό. 
Πετύχαινα αυτό που ήθελα με διάφορα κόλπα, αλλά πώς να σας το πω. 
Ένα άδειασμα μέσα μου. Ένα κενό.
Ώσπου μια μέρα, είδα ένα παιδάκι, που αγόρασε μια σοκολάτα, σ’ ένα αλβανάκι που ξερογλειφόταν έξω από ένα περίπτερο. Θα την βρείτε αυτή την ιστορία εδώ μέσα. Την είπαν και στο «Κιόσκι» ένα βράδυ.
Είδα δυο πράγματα.
Ένα: Άστραψαν τα μάτια του αλβανόπαιδος από χαρά.
Δύο: Το πιτσιρίκι που πλήρωσε για την σοκολάτα, έλαμπε ολόκληρο. Έλαμπε σας λέω. Ζήλεψα τα παιδάκια, μα τω Θεώ σας λέω, τα ζήλεψα.
Δοκίμασα φίλοι μου. Άρχισα δειλά-δειλά να κάνω ό,τι περνούσε από το χέρι μου, όταν προέκυπτε. 
Ε, σας ορκίζομαι, δεν περιγράφεται αυτό που νοιώθεις όταν κάνεις μιας πενιάς καλοσύνη. 
Έκανα κάτι καλό, αλλά ντρεπόμουν. Το έκρυβα. 
Τώρα δεν κρύβομαι. Κι ας μου τη λένε, δε με νοιάζει. 
Ακούω συχνά, όταν βγαίνω μπροστά, να υπερασπιστώ κάτι ή να κάνω κάτι: 
«όπα ρε μεγάλε, εσύ πως την έχεις δει;»
Παλιά έσκυβα το κεφάλι και την έκανα, τώρα κάθομαι, τους κοιτάζω στα μάτια, δεν ντρέπομαι. 
Δε φοβάμαι να μου την πουν. Δε με νοιάζει.
Είναι τόση, μα τόση η χαρά που παίρνεις όταν κάνεις κάτι καλό, που δεν συγκρίνεται με τίποτε.
Έτσι που λέτε, βαρέθηκα την μπόχα. Ξαναβρίσκω τον εαυτό μου. Ξαναβρίσκω αυτό με το οποίο φτιάχτηκα. Ξαναβρίσκω τον προορισμό μου. Και το κέρδος; Τεράστιο. Η Χαρά.
Κάπως έτσι φτιάχτηκε το Χαμομηλάκι.
Επειδή μια παρέα βαρέθηκε την μπόχα, τη βρώμα, το άσχημο.

Όλοι κάνετε καλά, αλλά ψιλο-ντρέπεστε, θέλετε να περάσει στο ντούκου. 
Βγάλτε το προς τα έξω, μην αφήνετε τα κωλόπαιδα να πάρουν κεφάλι. Κάντε χαρούμενες τις μέρες σας.
Δεν ντρέπομαι να κάνω το Καλό. Το γουστάρω. Μαγκιά είναι να κάνεις το Καλό.
Γιατί η βρώμα δεν λέει πια, δεν αντέχεται η δυσωδία.
Επειδή το Καλό είναι της μόδας πια.

Το χαμομηλάκι

15 comments:

  1. Το καλό δεν το κάνουμε για να είμαστε της μόδας. Το κάνουμε γιατί έτσι γουστάρουμε. Γιατί εμείς έτσι ανατροφοδοτούμαστε.

    Συνέχισε στους ρυθμούς σου και ύψωνε ανάστημα χωρίς να ντρέπεσαι.

    Η αγάπη δε χρειάζεται ντροπή... Η αγάπη είναι ελευθερία.

    Με εκτίμηση.

    ReplyDelete
  2. Δεν κατάλαβα... το καλό που έκανες ήταν η σοκολάτα???
    Και οι αναρτήσεις εδω????
    Για εξηγησε μου σε παρακαλώ...
    Να δω αν εννοούμε το ίδιο καλό...

    ReplyDelete
  3. @aKanonisti
    Όχι,
    από την σοκολάτα έμαθα, ότι εκτός απ' αυτόν που την τρώει ευχαριστιέται κι αυτός που την αγοράζει :-)

    @brainwaves
    Το καλό δεν το κάνουμε για να είμαστε της μόδας.
    Το Καλό πρέπει να κάνουμε μόδα.

    Και ο Νίτσε μπορεί να περιμένει :-)

    ReplyDelete
  4. Για εμένα σε όλα αυτό που μετράει πρώτα από όλα είναι η πράξη και η πρόθεση. Αν κάτι το κάνεις μέσα από την καρδιά σου, έχει τη μεγαλύτερη αξία από όση αξία θα είχανε όσα θα έκανες για το χειροκρότημα και το "μπράβο" του κόσμου. Αυτός φίλη μου ο "Ωχαδερφισμός και ο τομαρισμός" είναι κάτι που εξαπλώνεται με ρυθμούς ανησυχητικούς. Μιλάμε για το καλό. Για να κάνεις κάτι καλό, πρέπει να το δεις και να το έχεις φυσικά και μέσα σου. Όμως και μέσα σου αν το έχεις, πως θα επιβιώσεις, με ανθρώπους τομαριστές, συμφεροντολόγος και υποκριτές; Εκεί μπορεί να χάσεις τον καλό σου εαυτό και για να μπορέσεις να ανταπεξέλθεις, να αναγκαστείς να πας κόντρα σε αυτό που αισθάνεσαι. Μετά είναι και το πως μαθαίνεις στα παιδιά το τι είναι καλό. Αν είσαι με το παιδί σου στην ουρά και τρως την σειρά του άλλου για να κάνεις τη δουλειά σου γρηγορότερα εις βάρος του άλλου, τότε το παιδί θα μάθει, πως αυτό είναι το καλό. Δηλαδή, να πατάς τον άλλον, για να κάνεις το δικό σου. Υπάρχει θέμα με το τι μαθαίνουμε στα παιδιά πως είναι καλό. Όταν παρκάρουμε στις ειδικές διαβάσεις και το βλέπουν αυτό τα παιδιά μας, τότε αυτό νομίζουν πως είναι το καλό. Και όταν δεν ακούν τον αντίλογο, δε βλέπουν τιμωρία στους παραβάτες, τότε νομίζουν όχι απλώς ότι είναι καλό, αλλά ότι είναι το καλύτερο. Όταν βλέπουν να ανοίγουμε το παράθυρο και να βρίζουμε τον άλλο οδηγό, τότε νομίζουν πως αυτό είναι το καλό. Όμως γιατί να τα λέω; Θυμάμαι ένα βίντεο που είχες αναρτήσει φίλη μου Χαμομηλάκι, με γονείς να βρίζουν άλλους οδηγούς, γονείς να περπατούν και να μιλούν στο κινητό συνέχεια, γονείς που παραπατούσαν επειδή ήταν μεθυσμένοι, πατέρα που χτυπούσε τη μητέρα και το ίδιο κάνανε και τα παιδιά. Όλοι μας από κάπου παίρνουμε παραδείγματα και διαμορφώνουμε τους χαρακτήρες μας. Όταν βλέπουμε να γίνονται άσχημα πράγματα, τότε εύκολα θα παρασυρθούμε. Όταν δε, βλέπουμε ατιμωρισία, τότε θα παρασύρουμε και άλλους.
    Με αγάπη πάντα
    Max

    ReplyDelete
  5. Τα ίδια αισθάνομαι κι εγώ αυτόν τον καιρό.Ολοι κοιτούν την βόλεψή τους.Ενδιαφέρεσαι για την αρκούδα και είναι οκ.Ενδιαφέρεσαι για κάτι πιο δύσκολο π.χ.την προστασία των παιδιών από την κακοποίηση και οι περισσότερρο σου λένε:ωχ μωρέ τι σκάς;κοίτα να μην κινδυνεύει το δικό σου παιδί και ασε τα άλλα.ΟΧΙ!!!ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ!!!!ΣΚΑΩ ΓΙΑ ΟΛΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΠΟΥ ΚΑΠΟΙΑ ΚΤΗΝΗ ΚΑΚΟΠΟΙΟΥΝ.
    Θέλω να μην μένω μόνο σε λόγια.Θέλω και έργα.
    Αγαπητό μου χαμομηλάκι θα βοηθήσεις να οργανώσουμε την συγκέντρωση διαμαρτυρίας;
    Μετά την συλλογή υπογραφών για ισόβια κάθειρξη στους παιδεραστές που τελικώς μόνο εγω συνέλεξα είναι η δεύτερη και τελευταία πρόταση μου για κάτι πιο δραστικό.
    Απογοητεύτηκα απο την απραγία, και μάλλον αν πέσει στο κενό κι αυτή η προσπάθεια θα προσπαθήσω να πέσω στον ωχαδερφισμό κι εγώ.
    kalipatira31

    ReplyDelete
  6. Αγαπητή μας φίλη kalipatira31,
    σε παρακαλούμε,
    σε παρακαλούμε πολύ,
    μην απογοητευεσαι.
    Δεν είναι ευκολα τα πράγματα.
    Δεν μαζευονται οι άνθρωποι, δεν ξεσηκώνονται εύκολα.

    Μη σταματάς να αγωνίζεσαι.
    Αλίμονο, αλίμονο αν τα παρατήσουμε επειδή δεν πετύχαμε ένα στόχο.
    Ο αγώνας παραμένει.
    Και θα αγωνιζόμαστε συνέχεια.

    Από την ημέρα που εξαγγείλατε την πρόθεση σας για συγκέντρωση διαμαρτυρίας, αναρτήσαμε post με την ανακοίνωσή σας (εδώ). Βάλαμε επίσης στο δεξί περιθώριο της σελίδας μας την ανακοίνωση με παραπομπή στην συγκέντρωση.

    Αλλά δυστυχώς, δεν υπήρξε ενδιαφέρον. Αλλά kalipatira, σιγά μην τα παρατήσουμε.

    Απλά με περισσότερη όρεξη θα συνεχίσουμε την προσπάθεια μας.

    Καλό είναι, να προσπαθήσουμε να παρακινήσουμε τους συνανθρώπους μας όταν μας δοθεί μια μεγάλη ευκαρία. Για παράδειγμα όταν γίνει η δίκη για τους παιδοβάτες του Ίλιου ή κάποιο αντίστοιχο γεγονός στην Θεσσαλονίκη μας.

    kalipatira μη το βάζεις κάτω.

    Με αγάπη
    Το χαμομηλάκι

    ReplyDelete
  7. hamomilaki σ'ευχαριστω πολυ.Μου εδωσες κουραγιο να συνεχισω.ΜΑΖΙ στον αγωνα για την σωτηρια των παιδιων.Να'σαι καλα και να συνεχιζεις το τοσο ωραιο εργο σου.
    kalipatira31

    ReplyDelete
  8. Θα φανεί αντίφααση αυτόπου θα πω αλλά δεν γίνεται αλλιώς.
    Όσο καλό και να κάνεις,όσοι και να κινητοποιηθούν ΤΙΠΟΤΕ σημαντικό δεν θα συμβεί στον κόσμο.
    Θα συνεχίσουν να πεθαίνουν 12 παιδιά κάθε λεπτό από πείνα. Θα συνεχίσουν να τυφλώνονται κάθε χρόνο στην Αφρική πέντε εκατομμύρια παιδιά από αβιταμίνωση.
    Και φυσικά εμείς οι "πολιτισμένοι" θα συνεχίσουμε να πεθαίνουμε από το πολύ φαγητό.
    Και αν κατά λάθος κάνεις μία ομάδα που θα γίνει αρκετά ισχυρή για να γίνει γνωσστή και να κάνει κάτι, θα τρέξουν κατευθείαν τα κομματόσκυλα για να την καπελώσουν. Ή θα αρχίσουν εσωτερικές γκρίνιες και κομπίνες.
    Αλλά είσαι αναγκασμένος να κάνεις το καλό όπου μπορείς. Δεν πρόκειται να αλλάξει κάτι στον κόσμο μας (που έτσι κι αλλιώς είναι καταδικασμένος σε καταστροφή).
    Θα αλλάζει όμως εσένα και αυτό είναι το ζητούμενο.

    ReplyDelete
  9. @Μιχάλη

    Ξέρεις κάτι Μιχάλη;
    και ένα παιδάκι να βοηθήσουμε, και ένα μόνο παιδάκι να σωθεί, αξίζει τον κόπο.
    Δες από τον εαυτό σου,
    αν μάθεις ότι, ένας, μόνο ένας υιοθέτησε το πολυτονικό, ή ότι ένας, μόνο ένας αγάπησε την ελληνική γλώσσα μέσα από την σπουδαία δουλειά που κάνεις, δεν θα νοιώσεις ότι άξιζε τον κόπο η προσπάθεια σου;

    Καλές γιορτές.

    ReplyDelete
  10. υπέροχο το άρθρο σου!επαινούν πλέον τη ''βρώμα'' και αν κάποιος αντιπροσωπεύει το καλό θα χαρακτηριστεί κουτός.

    ReplyDelete
  11. Έτσι Ελευθερία μου, γι' αυτό, αντιδρω κάθε φορά που επαινούν την "βρώμα"

    Αμάν πια !

    ReplyDelete
  12. ΚΑΛΗΜΕΡΑ 30-9-2010
    Κάλλιο αργά παρά ποτέ.
    Σήμερα διάβασα αυτή την ανάρτηση.
    ΠΟΝΕΣΑ για τις αλήθειες της.
    Μπράβο που τα κατάφερες.
    ΝΑ ΝΟΙΑΖΕΣΑΙ
    ΝΑ ΠΡΑΤΕΙΣ
    ΝΑ ΟΜΟΛΟΓΕΙΣ.
    ΝΑ ΓΙΝΕΣΑΙ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ ΠΡΟΣ ΜΙΜΗΣΗ .
    Μπραβο, συνέχισε ,
    κάνεις καλό σε αυτούς που το χρειάζονται,
    κανεις καλο σε σένα,
    κανεις καλό σε μας....
    ..................
    ..................
    ΛΑΜΠΕΙ ΜΕΣΑ ΜΟΥ
    ΚΕΙΝΟ ΠΟΥ ΑΓΝΟΩ.
    ΜΑ ΩΣΤΟΣΟ ΛΑΜΠΕΙ...
    Οδυσσέας Ελύτης.

    ReplyDelete
  13. Ναι, ναι Δέσποινα, λάμπει στον καθένα μέσα μας ...

    Να είσαι πάντα καλά :-)

    ReplyDelete
  14. Υπαρχει κατι πολυ συγκεκριμενο που θα μπορουσα νσ κανω;
    Αυτο μεχρι να μαθω.

    ReplyDelete
  15. εάν δεν υπήρχε το χαμομηλάκι 2021 θα έπρεπε να φτιαχτεί. Οι «Άριστοι» δεν αντέχουν τα χαμομηλάκια…. Αλλά η Ελπίδα είναι χαμομηλάκια ….
    Και επειδή μιλάμε για κακοποίηση των παιδιών θα ήθελα να σας πω τι λένε κάποια στραπατσαρισμένα χαμομηλάκια. Η μεγαλύτερη βία είναι η πείνα….

    ReplyDelete

© Το χαμομηλάκι | To hamomilaki