Σχολικό Λεύκωμα: 6ο Λύκειο Καλλιθέας

Ernestο Sabato, "Αντίσταση". ...Εμείς;

Η ανάρτηση αφιερώνεται στη Μαρία Σπυροπούλου της Γ΄ Λυκείου, που πρόσφερε την αφορμή για τον προβληματισμό

Ernesto Sabato

Σε πολλές συζητήσεις στην τάξη αλλά και σε διάφορα ιστολόγια τίθεται το ερώτημα για το ποια πρέπει, μπορεί, να είναι η στάση μας σε καιρούς κρίσης των αξιών και των θεσμών, κλονισμού των ιδεολογιών που κάποτε στήριζαν και συντηρούσαν το όνειρο.

Μια απάντηση σ΄αυτό το ερώτημα δίνει κι ο μεγάλος αργεντίνος συγγραφέας Ernesto Sabato με το βιβλίο του που φέρει τον εύγλωττο τίτλο: La resistencia - Αντίσταση ( εκδ. Γκοβόστης, 2000)Χαρακτηριστικό είναι πως το κείμενό του αυτό ο Σάμπατο το γράφει σε ηλικία 90 χρόνων. Και είναι ένα κείμενο ολόφωτο, διαυγές, ολοζώντανο, που καλεί σε εγρήγορση και σε μη παραίτηση.

Ένα δείγμα γραφής:
" Είναι μέρες που σηκώνομαι από το κρεβάτι με μια τρελή ελπίδα, στιγμές που νιώθω ότι οι δυνατότητες για μια πιο ανθρώπινη ζωή είναι κοντά μας, φτάνει ν'απλώσουμε το χέρι μας. Μια τέτοια μέρα είναι η σημερινή.
Κι έτσι, κάθισα το χάραμα να γράψω σχεδόν ψηλαφιστά, βιαστικά, σαν κάποιος που βγαίνει στο δρόμο να ζητήσει βοήθεια μπροστά στην απειλή μιας πυρκαγιάς ή σαν πλοίο που, λίγο πριν βυθιστεί, στέλνει έναν ύστατο, φλογερό μήνυμα σε κάποιο λιμάνι που ξέρει που βρίσκεται εκεί κοντά, αλλά έχει κουφαθεί από το θόρυβο της πόλης και από την ποσότητα των επιγραφών που θολώνουν τη ματιά.

Σας ζητώ να κοντοσταθούμε να σκεφτούμε το μεγαλείο που μπορούμε ακόμα να αναζητάμε, αν τολμήσουμε να αξιολογήσουμε τη ζωή με άλλο τρόπο. Μας ζητώ αυτό το κουράγιο που μας τοποθετεί στην πραγματική διάσταση του ανθρώπου. Όλοι μας, κάποιες φορές, υποτασσόμαστε. Όμως, υπάρχει κάτι που δε λαθεύει ποτέ: είναι η πεποίθηση ότι - μονάχα - οι αξίες τού πνεύματος μπορούν να μας σώσουν απ'αυτό το σεισμό που απειλεί την ανθρώπινη υπόσταση. (…)
Αν αντί να τροφοδοτούμε τις εστίες της απελπισίας και της αγωνίας, παθιαζόμασταν αποκαλύπτοντας έναν ενθουσιασμό για το καινούργιο που να εκφράζει την εμπιστοσύνη που ο άνθρωπος μπορεί να δείξει στην ίδια τη ζωή, το αντίθετο ακριβώς από την αδιαφορία! Να σταματήσουμε να κλεινόμαστε μέσα σε τείχη, να λαχταράμε έναν κόσμο ανθρώπινο και να είμαστε κιόλας στο δρόμο. "

Θα ήταν ενδιαφέρον να ακουστεί και η δική σας γνώμη . Πού βλέπετε κάποιες χαραμάδες φωτός; Πώς πρέπει να απαντάμε στην αδιαφορία, την κακογουστιά, στο έλλειμμα κοινωνικής συνείδησης, στην ασυνειδησία, την αναξιοκρατία, την κακοδιοίκηση, το έλλειμμα παιδείας που απλώνονται τόσο κακότροπα στις μέρες μας και στον τόπο μας;
Γράψτε μας τα σχόλιά σας.

Αναρτήθηκε από Διονύσης Μάνεσης