Sunday, 4 January 2009

2009: Έτος Γιάννη Ρίτσου

Με την ευκαιρία της ανακήρυξης -από το υπουργείο Πολιτισμού- του 2009 ως έτους Γιάννη Ρίτσου και με την αφορμή τη συμπλήρωση 100 χρόνων από τη γέννηση του Λάκωνα ποιητή, η Νομαρχία Λακωνίας και ο Δήμος Μονεμβασιάς προγραμματίζουν σειρά εκδηλώσεων, με στόχο την ανάδειξη του πλούσιου έργου του.
Οι εκδηλώσεις θα αρχίσουν την 1η Μαΐου -ημέρα γέννησης του Ρίτσου-, και θα διαρκέσουν ως τις 15 Σεπτεμβρίου.

Μ' αυτή την ευκαιρία λοιπόν, δημοσιεύουμε την παρακάτω αφιέρωση:
Η mareld άφησε ένα σχόλιο στην ανάρτηση
«Υγεία αγάπη και χαρά να φέρει ο νέος χρόνος!»:

Χαμομηλάκι μου!

«Ἄλλη χαρὰ δὲν εἶναι πιὸ μεγάλη
ἀπ᾿ τὴ χαρὰ ποὺ δίνεις» αγαπημένο Χαμομηλάκι!
Υγεία και Χαρά Σας εύχομαι!
Σας αφιερώνω τα παρακάτω αγαπημένα με μια ζεστή αγκαλιά!

Γιάννης Ρίτσος - Γιὰ τὴν κόρη του...

Κοριτσάκι μου

Κοριτσάκι μου,
μὲς στὸ βουβὸ πηγάδι τοῦ φεγγαριοῦ
σοῦ ῾πέσε ἀπόψε τὸ πρῶτο δαχτυλίδι σου.

Δὲν πειράζει.

Ἀργότερα θὰ φτιάξεις ἄλλο
νὰ παντρευτεῖς τὸν κόσμο μὲς στὸν ἥλιο.

Γιατὶ δὲν εἶναι κοριτσάκι
νὰ μάθεις μόνο ἐκεῖνο ποὺ εἶσαι,
ἐκεῖνο ποὺ ἔχεις γίνει,
εἶναι νὰ γίνεις
ὅ,τι ζητάει
ἡ εὐτυχία τοῦ κόσμου.

Ἄλλη χαρὰ
δὲν εἶναι πιὸ μεγάλη
ἀπ᾿ τὴ χαρὰ ποὺ δίνεις
Νὰ τὸ θυμᾶσαι κοριτσάκι.

Κοριτσάκι μου,
θέλω νὰ σοῦ φέρω
τὰ φαναράκια τῶν κρίνων
νὰ σοῦ φέγγουν τὸν ὕπνο σου.

Θέλω νὰ σοῦ φέρω ἕνα περιβολάκι
ζωγραφισμένο μὲ λουλουδόσκονη
πάνω στὸ φτερὸ μιᾶς πεταλούδας
νὰ σεργιανάει τὸ γαλανὸ ὄνειρό σου.

Θέλω νὰ σοῦ φέρω
ἕνα σταυρουλάκι αὐγινὸ φῶς
δυὸ ἀχτίνες σταυρωτὲς ἀπὸ τοὺς στίχους μου
νὰ σοῦ ξορκίζουν τὸ κακὸ
νὰ σοῦ φωτᾶνε μὴ σκοντάψεις.

Πρωϊνὸ ἄστρο

Κοριτσάκι μου,
θέλω νὰ σοῦ φέρω
τὰ φαναράκια τῶν κρίνων
νὰ σοῦ φέγγουν στὸν ὕπνο σου.

Κοιμήσου κοριτσάκι.
Εἶναι μακρὺς ὁ δρόμος.
Πρέπει νὰ μεγαλώσεις.

Εἶναι μακρὺς
μακρὺς
μακρὺς ὁ δρόμος.

Τὸ παιδί μου κοιμήθηκε
κι ἐγὼ τραγουδάω...

Δύσκολα εἶναι, κοριτσάκι,
στὴν ἀρχή.

Τί νὰ πεῖς, δὲν ξέρεις.
Δύσκολα εἶναι στὴν ἀρχή.

Γιατὶ δὲν εἶναι, κοριτσάκι,
νὰ μάθεις μόνο
ἐκεῖνο ποὺ εἶσαι,
ἐκεῖνο ποὺ ἔχεις γίνει.

Εἶναι νὰ γίνεις
ὅ,τι ζητάει
ἡ εὐτυχία τοῦ κόσμου,
εἶναι νὰ φτιάχνεις, κοριτσάκι,
τὴν εὐτυχία τοῦ κόσμου.

Ἄλλη χαρὰ δὲν εἶναι πιὸ μεγάλη
ἀπ᾿ τὴ χαρὰ ποὺ δίνεις.

Νὰ τὸ θυμᾶσαι, κοριτσάκι.
Νάτη ἡ νύχτα ποὺ σιμώνει...

Νάτη ἡ νύχτα ποὺ σιμώνει
χρυσοπράσινο παγώνι
γαλανόχρυσο παγώνι,
σέρνει τὴ μεγάλη οὐρά της
πάνου στὰ καμπαναριά,
τὰ πουλιὰ καὶ τὰ παιδιὰ
τὰ σταυρώνει, τὰ χρυσώνει.

Νάνι-νάνι, κοριτσάκι,
νάνι, κι ὁ πατέρας σου,
κράχτης τοῦ καλοῦ καιροῦ
σμαραγδένιο βατραχάκι
στὴ δεξιὰ γωνιὰ τοῦ φεγγαριοῦ,
στὴ φωνή του τ᾿ ἄστρα βάνει - νάνι, νάνι.

Καλή χρονιά!
Χρόνια πολλά!

Ανάρτηση από τον/τη mareld στο δροσοσταλίδα τη 2 Ιανουάριος 2009 4:01 πμ

Σ' ευχαριστούμε πολύ δροσοσταλίδα
Με αγάπη 
το χαμομηλάκι

1 comment:

  1. Αγαπημένο Χαμομηλάκι!

    Νιώθω μεγάλη συγκίνηση!

    Οι μέρες δύσκολες για όλους μας αλλά τι να πω για τα παιδιά..
    Ένα μεγάλο ευχαριστώ σε Σας
    που τόσο τρυφερά είσαστε δίπλα τους..
    Εύχομαι να βρίσκετε πάντα τη δύναμη!

    Και ο Ρίτσος μας, αυτή η λατρεμένη ψυχή..
    "Ο Ρίτσος δικαιολογεί, δικαιώνει, ευλογεί έως και διακοσμεί"

    «Ολη η συμπεριφορά, η πολιτεία του Γιάννη, όπου κι αν βρέθηκε, στις εξορίες, στα στρατόπεδα, στις φιλικές συναντήσεις, με όποιους και αν βρέθηκε, συναδέλφους ή απλούς αγωνιστές, η συμπεριφορά του, λοιπόν, ήταν μία και μόνη: να εμψυχώνει.

    «Φτάσαν οι αγέρηδες - σφυρίζουν απ' έξω - τριζοβολάν τα τζάμια. Είναι μια αγριάδα και μια δύναμη». «Σήμερα κρύο κι αγέρας - τι αγέρας - δεν μπορείς να βγεις ένα βήμα -ατέλειωτη βουή- το χιόνι στροβιλίζεται- δε στέκει - μια τρομερή ζωντάνια και δύναμη [...] κι από μέσα η καρδιά σου αποκρίνεται - βουή στη βουή - κάτι πρέπει να φτιάξουμε μεγάλο»

    Αλλά και αυτό..αυτές τις ματωμένες μέρες..δεν υπάρχουν λόγια να εκφράσει κανείς το πόνο του για τα παιδιά της Γάζας..

    Ὁ πατέρας ποὺ γυρνάει τ᾿ ἀπόβραδο μ᾿ ἕνα φαρδὺ χαμόγελο στὰ μάτια
    μ᾿ ἕνα ζεμπίλι στὰ χέρια του γεμάτο φροῦτα
    κ᾿ οἱ σταγόνες τοῦ ἱδρῶτα στὸ μέτωπό του
    εἶναι ὅπως οἱ σταγόνες τοῦ σταμνιοῦ ποὺ παγώνει τὸ νερὸ στὸ παράθυρο,
    εἶναι ἡ εἰρήνη.

    Ὅταν οἱ οὐλὲς ἀπ᾿ τὶς λαβωματιὲς κλείνουν στὸ πρόσωπο τοῦ κόσμου
    καὶ μὲς στοὺς λάκκους ποὔσκαψαν οἱ ὀβίδες φυτεύουμε δέντρα
    καὶ στὶς καρδιὲς ποὔκαψε ἡ πυρκαϊὰ δένει τὰ πρῶτα της
    μπουμπούκια ἡ ἐλπίδα
    κ᾿ οἱ νεκροὶ μποροῦν νὰ γείρουν στὸ πλευρό τους καὶ νὰ κοιμηθοῦν δίχως
    παράπονο
    ξέροντας πὼς δὲν πῆγε τὸ αἷμα τους τοῦ κάκου,
    εἶναι ἡ εἰρήνη.
    Γιάννης Ρίτσος - Εἰρήνη (ἀπόσπασμα)

    Μια ζεστή αγκαλιά και πολλή αγάπη!

    ReplyDelete

© Το χαμομηλάκι | To hamomilaki