Δεν συγχωρούνται όλα κύριοι Καλλιτέχνες, οι συνειδήσεις μας δεν μπορούν να ανεχτούν τα πάντα

Πριν λίγες μέρες, έπεσε στα χέρια μου ένθετο μεγάλης Κυριακάτικης Αθηναϊκής εφημερίδας, άρχισα να το ξεφυλλίζω και σταμάτησα στα καλλιτεχνικά. 
Διάβασα για μια παράσταση θεάτρου, που σκοπό έχει να απευθυνθεί στον ανθρωπισμό όλων μας, να μας κάνει να δούμε με άλλο μάτι ανθρώπους που έσφαλαν στο παρελθόν και «πλήρωσαν» γι αυτό, να τους βοηθήσουμε εν τέλει να επανενταχτούν στην κοινωνία.

Σε γενικές γραμμές, νομίζω ότι όλοι συμφωνούμε η δεύτερη ευκαιρία δείχνει όντως τον ανθρωπισμό μας. Αλλά η συγκεκριμένη παράσταση θίγει ένα θέμα τόσο ευαίσθητο προσπαθώντας να «δικαιώσει» αυτόν που δεν δικαιώνεται με τίποτα.
Έχει θέμα την παιδεραστία, οι επιστήμονες, λέει παράγων της παράστασης, συμφωνούν ότι η παιδεραστία είναι «αρρώστια». Ναι αλλά είναι αρρώστια που δεν θεραπεύεται ποτέ, συμπληρώνω εγώ που δεν είμαι γνώστης επιστημονικών ζητημάτων, αλλά από προσωπικό ενδιαφέρον από μικρός έχω διαβάσει πάρα πολλά επιστημονικά περιοδικά και βιβλία για τις ψυχικές ασθένειες, και το είδα παντού σαν κάτι το δεδομένο.
Είναι αρρώστια στην οποία ο ασθενής βλάπτει ένα παιδί. Ίσως περισσότερα από ένα. 
Σε ένα άλλο σημείο ο παράγων, δεν είμαι σίγουρος ότι είναι ο σκηνοθέτης, λέει «στην Ελλάδα ότι έχει σχέση με τα παιδιά είναι ιερό».
Μα νομίζω όχι μόνο στην Ελλάδα, σε όλο τον κόσμο είναι ιερό.
Τις περισσότερες δε φορές, ακόμη και στον κόσμο των ζώων, που όλες τους οι πράξεις είναι ενστικτώδεις, που δεν έχουν «Ηθική».

Όλοι μας κάποτε υπήρξαμε παιδιά, ίσως βέβαια δεν γινόμαστε όλοι γέροντες.
Αλλά παιδιά υπήρξαμε όλοι μας.
Τα παιδιά αγνά και αθώα, λευκά σαν τις σελίδες ενός άγραφου ακόμα βιβλίου από κάθε είδους αμαρτία. Τα παιδιά πρέπει να νοιαστούμε, πρέπει να φροντίσουμε να μην υπάρχει ούτε σαν σκιά το γεγονός ότι κάποιες ανεπανόρθωτες πληγές από τέτοιους «ανθρώπους» θα τα μεταβάλουν σαν ενήλικες σε ασθενείς με την ίδια, ή παρόμοιες ασθένειες.

Όχι κύριε σκηνοθέτα, κύριε παραγωγέ, κύριοι ηθοποιοί.
Η κοινωνία μας όντως είναι μια κοινωνία ανοχής, οι συνειδήσεις μας όμως δεν μπορούν να ανεχτούν τα πάντα. Τα άδεια καθίσματα στην πλατεία του θεάτρου σας είναι σίγουρο ότι θα σας κάνουν να σκεφτείτε σοβαρά τι έχετε κάνει.
 
Εσείς οι καλλιτέχνες, οι περισσότεροι ευαίσθητοι άνθρωποι, με ανοιχτούς ορίζοντες στην φαντασία τους. Δεν θα μπορούσατε να ασχοληθείτε με χίλια-δυο άλλα πράγματα;
ΓΙΑΤΙ;


Παρασκευή, 29 Μάιος 2009
Ευχαριστούμε την πηγή: αυλές και περιβόλια