Ποιος δίνει σημασία σε ένα νέο παιδί που πέθανε μόνο του στους δρόμους της Ομόνοιας;

Το κράτος φυλακίζει αντί να θεραπεύει.

Στον φίλο Κώστα Μπικάκη που έφυγε από την ζωή μετά από νοθευμένη δόση ουσιών στα 26 του χρόνια. Το αφιερώνω στην μνήμη του και ιδιαιτέρως στον άνθρωπο με το Α κεφαλαίο ιερέα Χαράλαμπο Κοπανάκη που έδειξε και έδωσε αγάπη, στήριξη, συμπαράσταση στον Κώστα. Που άνοιξε το σπίτι του και του χάρισε μαζί με την οικογένεια του- με τεράστιο κοινωνικό κόστος- στιγμές στοργής και ανθρώπινης θαλπωρής. 

Εάν είχαμε πολλούς τέτοιους παπάδες τόσο η εκκλησία μας όσο και η κοινωνία μας κατά προέκταση όλα θα ήταν "Αλλιώς" . Τον ευχαριστούμε που υπάρχει. 
Και του στέλνουμε το μήνυμα να συνεχίσει να αγαπά το " περιθώριο" της κοινωνίας 
όπως έπραττε και ο Χριστός μας. 
Μπορεί να χάθηκε μια μάχη αλλά όχι ο πόλεμος. 

Ο αγώνας συνεχίζεται.

Φίλε Κώστα, δεν θα σου πω πολλά λόγια τα οποία άλλωστε δεν αγαπούσες μια και δεν είχες συνηθίσει να ακούς στην σιωπή της μοναξιάς των ανθρώπινων συναισθημάτων. Στην παγερή σιωπή της κοινωνικής απομόνωσης και περιθωριοποίησης. Άλλωστε ο κόσμος αυτός έχει μάθει να λέει πολλά για να κατηγορήσει, να διαπομπεύσει, να συκοφαντήσει και να παραπλανήσει. Την γλώσσα και την μιλιά της αγάπης, της αλληλεγγύης και της συντροφικότητας λίγοι έως ελάχιστοι την γνωρίζουν, παρόλο που ο Χριστός μας είπε ότι ο κόσμος θα σας αναγνωρίζει ως μαθητές μου, εάν ανάμεσα σας υπάρχει αγάπη.

Λίγα λοιπόν λόγια διάλεξα να σου πω. Να κάνουμε την τελευταία μας κουβέντα. Μην φοβάσαι δεν θα μας ακούσουνε. Δεν είναι πολλοί εδώ. Μεταξύ μας είμαστε. Ποιος άλλωστε δίνει σημασία σε ένα νέο παιδί που πέθανε μόνο του στους δρόμους της Ομόνοιας. Έτσι απευθύνομαι μονάχα σε εσένα γιατί είμαι απόλυτα σίγουρος ότι με ακούς μέσα από την νέα πραγματικότητα ύπαρξης που έχεις ήδη εισέλθει.
Δύο πράγματα θέλω να σου πω και ύστερα να σωπάσω πάνω στην οδύνη της μορφής σου. Ταλαιπωρημένη, ματωμένη, σταυρωμένη.

Πρώτον να προσευχηθώ για σένα και να σου που το προσωρινό αντίο. Και δεύτερον να σου ζητήσουμε μια συγνώμη γιατί τελικά δεν καταφέραμε να σε κρατήσουμε στην ζωή. Να διαρρήξουμε τον μελαγχολικό μανδύα και ιστό που σε είχε καταστήσει δέσμιο της απαισιοδοξίας και της αρνητικότητας απέναντι στην ζωή η οποία για πολλούς λόγους δεν μπορούσε να σου δώσει χαρά και νόημα. Δεν είναι εύκολο το έργο αυτό. Δεν τα καταφέραμε και σου ζητάμε συγνώμη. Δεν ήταν εύκολο να μάθεις την γλώσσα της αγάπης της οποίας το αλφάβητο δεν γνώρισες ποτέ. Συχνά μας έλεγες ότι δεν μπορείς να καταλάβεις τι σημαίνει αγάπη, θαλπωρή, οικογένεια, συντροφικότητα. Επόμενο ήταν φίλε γιατί ποτέ δεν τα γνώρισες.

Δεν είμαστε βλέπεις όλοι ίδιοι. Δεν αντιμετωπίζουμε όλοι τις συνθήκες της ζωής με τον ίδιο τρόπο. Είμαστε διαφορετικοί μεταξύ μας οι άνθρωποι γι αυτό και αντιδρούμε διαφορετικά στα ίδια γεγονότα. Εσύ δεν άντεξες την βαρβαρότητα της ζωής. Δεν είμαστε εμείς καλύτεροι από σένα, απλά διαφορετικοί είμαστε και προς το παρόν αντέχουμε.

Τέλος θα θέλαμε να σου πούμε με κάθε μορφή ειλικρίνειας και με όση δύναμη έχει τούτη την ώρα η πενθούσα μας καρδιά ότι δεν φταις εσύ.
Ότι δεν είσαι ένοχος, όπως τόσο χρόνια άκουγες στις αίθουσες των δικαστηρίων, όπου το ανάλγητο κράτος δίχως ίχνος ανθρωπισμού και ντροπής, σε έσερνε από τα πολύ μικρά σου χρόνια. Όχι δεν είσαι ένοχος. Είσαι αθώος. Και αυτό ήρθαμε να στο βροντοφωνάξουμε να το ακούσεις.
Ένοχοι είναι όλοι εκείνοι που θα έπρεπε να σε αγαπήσουν και δεν τον έκαναν. Εκείνοι που έπρεπε να σε αγκαλιάσουν στα πρώιμα σου χρόνια και «ξέχασαν» το πράξουν.

Εδώ στην θέση την δική μου σήμερα και σε κάθε κηδεία από τα εκατοντάδες νέα παιδιά που φεύγουν κάθε χρόνο από την ζωή θύματα των ουσιών, έπρεπε να είναι όλοι εκείνοι που με τον ένα ή άλλο τρόπο σου άρπαξαν την ζωή μέσα από τα χέρια. Σου έκοψαν το δικαίωμα στην ελπίδα και το όνειρο.

Συγγνώμη έπρεπε να έρθουν να σου πουν - και όμως δεν είναι εδώ- οι δικαστές που σε δίκαζαν και σε έστελναν κάθε τόσο στην κόλαση των φυλακών, ενώ ήσουν παιδί ακόμα, ενώ χρειαζόσουν θεραπεία. Εκείνοι οι αστυνομικοί – όχι όλοι υπήρξαν και εξαιρέσεις- που δεκάδες φορές σε χλεύασαν, οι σωφρονιστικοί υπάλληλοι – όχι όλοι υπήρξαν και εξαιρέσεις- που ποτέ δεν σε είδαν ως άνθρωπο, η εκκλησία με την ανεπαρκής και πολλές φορές παντελώς απούσα ποιμαντική της μέριμνα.

Μα κυρίως και πάνω από όλους οι υπουργοί δικαιοσύνης και δημοσίας τάξεως, που φυλακίζουν και εξοντώνουν ψυχολογικά και σωματικά παιδιά άρρωστα σαν και εσένα, τα εκατοντάδες που αυτή την στιγμή είναι στις φυλακές και υποφέρουν αντί να είναι σε θεραπευτήρια και να επουλώνουν τις ψυχικές και σωματικές πληγές τους.
Γιατί όλα αυτά τα παιδιά δεν είναι εγκληματίες αλλά άρρωστοι άνθρωποι που χρειάζονται αγάπη, αποδοχή, στήριξη, ενίσχυση και κυρίως σωματική και ψυχολογική ενίσχυση. Είναι τρελό και συγχρόνως επικίνδυνα υποκριτικό οι έμποροι του θανάτου να κυκλοφορούν ελεύθεροι και μάλιστα κρυμμένοι στην μεγαλοαστική νεοπλουτίστικη κοινωνική ζωή και οι χρήστες που είναι τα θύματα τους, η καθημερινή λεία τους, να πεθαίνουν στις φυλακές.

Αντί να θεραπεύει, το κράτος φυλακίζει με αδιαφορία, μίσος και εκδικητικότητα.
Αντί μιας ανθρώπινης αγκαλιάς, σιδεριές και χειροπέδες κυκλώνουν τα σώματα των χρηστών, λουκέτα που κάνουν τον ίδιο ήχο με τους εφιάλτες των στοιχειωμένων παιδικών τους ονείρων κλειδαμπαρώνουν την ζωή τους. Οι φυλακές δεν είναι τίποτε άλλο παρά η αδυναμία και η ανικανότητα μιας κοινωνίας να αγαπήσει και να θεραπεύσει τα μέλη της. Είναι το σύμβολο της υποκρισίας της. Του εσωτερικού της οχετού.

Καλό ταξίδι φίλε Κώστα και εύχομαι ο Χριστός που και αυτή την Μ. Εβδομάδα θα βιώσει την απόρριψη, την προδοσία και τέλος τον Σταυρό του μίσους από ένα κόσμο που ποτέ δεν κατάλαβε ποιος στην πραγματικότητα ήταν, από σήμερα να συντροφεύει στην νέα σου ζωή, μακριά από τον εφιάλτη και την κόλαση της κοινωνίας που φτιάξαμε όλοι εμείς.
Καλή Αντάμωση. 

από π. Λίβυος