Πάτερ Αντώνιος, ο Έλληνας «άγιος» της Ουγκάντα - Orthodox Christianity in Uganda

Στο χωριό Μόντε της Ουγκάντα, στην Ανατολική Αφρική, ένας ορθόδοξος ιεραπόστολος μαζί με την οικογένειά του δίνει καθημερινή μάχη με την πείνα, το AIDS, τη φτώχεια και την εξαθλίωση.  

Έχει αγκαλιάσει περίπου τετρακόσια ορφανά παιδιά και προσπαθεί με κάθε τρόπο να τα συντηρήσει με συσσίτιο, ελληνικά γράμματα και τον Λόγο του Χριστού, φυτεύοντας στις παιδικές ψυχές τους τον σπόρο της ελπίδας.

Orthodox Christianity in Uganda

«Κάθε μέρα σκέφτομαι και προσεύχομαι για την Ελλάδα» μας λέει ο πάτερ Αντώνιος, ο Έλληνας ιερέας που έφυγε από τη χώρα μας πριν από έξι χρόνια. Πήρε την απόφαση να εγκαταλείψει την Αθήνα και μαζί με την παπαδιά και τα παιδιά τους να εγκατασταθούν στην Ουγκάντα. «Τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε εδώ είναι πολλά. Μόνον ο Θεός μπορεί να δώσει τη δύναμη να τα βγάλουμε πέρα. Ο χειρότερος εχθρός μας είναι οι ασθένειες που σκοτώνουν τα αθώα παιδιά» μας λέει ο πάτερ και συμπληρώνει: «Εδώ τα παιδιά πεθαίνουν από χολέρα, τύφο, ελονοσία και AIDS. Τρέφονται μόνο με καλαμπόκι και αλεύρι, δηλαδή παρασκευάζουμε κάτι που μοιάζει με μπομπότα. Αν τους εξασφαλίσουμε πού και πού λίγο ρύζι ή λίγα φασόλια είναι ευτυχισμένα. Τρώνε ίσα ίσα για να συντηρηθούν και διψούν».

Τα παιδιά που βρίσκονται υπό τη σκέπη του πατέρα Αντώνιου μιλούν και μαθαίνουν να γράφουν ελληνικά. «Σε αυτά τα παιδιά δεν λείπει μόνον η τροφή και η μόρφωση. Τις περισσότερες φορές λείπει και το χάδι του γονέα, καθώς οι πόλεμοι είναι η μεγάλη πληγή της χώρας αυτής» εξηγεί. 

Η ενορία του Αγίου Δημητρίου, στην οποία διακονεί ο πάτερ Αντώνιος, κατάφερε να χτίσει ένα σχολείο, όμως ακόμα έχει πολλές ελλείψεις, καθώς στις αίθουσες δεν υπάρχουν ούτε καν θρανία. Ένα παιδί για να λάβει τη στοιχειώδη εκπαίδευση, δηλαδή από το δημοτικό μέχρι και το γυμνάσιο, απαιτούνται συνολικά διακόσια ευρώ. «Για εμάς είναι εξαιρετικά δύσκολο να συγκεντρώσουμε αυτά τα χρήματα χωρίς βοήθεια» εξηγεί.

Ο ίδιος γνωρίζει πολύ καλά τι θα πει φτώχεια και εξαθλίωση. Ο πάτερ Αντώνιος γεννήθηκε στην Ουγκάντα, όμως σε πολύ μικρή ηλικία έφυγε και εγκαταστάθηκε στην Κρήτη. Ο ίδιος γλίτωσε από τις παιδικές ασθένειες και κατάφερε να επιβιώσει. Ωστόσο, γύρισε πίσω για να γιατρέψει τις πληγές των συνανθρώπων του.

Κρήτη, Αθήνα
Τα παιδικά χρόνια του πατέρα Αντώνιου ήταν πολύ δύσκολα, καθώς οι γονείς του ήταν πάμπτωχοι και αρκετές φορές τα βράδια αναγκαζόταν να κοιμάται νηστικός. Οι γονείς του, γνωρίζοντας την τεράστια σημασία της μόρφωσης, έδωσαν «πνευματική τροφή» στο παιδί τους.  

Έτσι, τον έστειλαν σε εκκλησιαστικό σχολείο και μόλις αποφοίτησε με τη βοήθεια της Ορθόδοξης Εκκλησίας τον έστειλαν οικότροφο στο Καστέλι της Κρήτης, όπου τελείωσε το γυμνάσιο και το λύκειο. Ο πάτερ Αντώνιος μπορεί να μη διέθετε τα οικονομικά μέσα, διέθετε όμως πολύ πείσμα και αστείρευτη όρεξη για μάθηση. Έτσι συνέχισε τις σπουδές του στη Γεωπονική Σχολή.

«Μοναδικό στήριγμά μου στα μαθητικά και φοιτητικά χρόνια ήταν ο Θεός» μας λέει. Γι’ αυτό πήρε την απόφαση να συνεχίσει τις σπουδές του στην Ιερατική Σχολή. Για να βγάζει τα έξοδά του αναγκάζονταν παράλληλα με τις σπουδές του να εργάζεται: «Έκανα δουλειές του ποδαριού όσο ήμουν στην Αθήνα για να κατορθώσω να τελειώσω τις σπουδές μου. Έχω κάνει σχεδόν όλα τα επαγγέλματα, από επιπλοποιός μέχρι και ηλεκτρολόγος».

Η παπαδιά και τα πέντε παιδιά τους

Στο δύσκολο έργο που επιτελεί ο πάτερ Αντώνιος δεν είναι μόνος. Συνοδοιπόρος στη ζωή και στο έργο του είναι η παπαδιά του, η κυρία Ελένη, η οποία είχε την ίδια ακριβώς πορεία στη ζωή με τον σύντροφό της. Γεννήθηκε στην Ουγκάντα και βρέθηκε στη χώρα μας, όπου σπούδασε φιλολογία και παιδιατρική στην Αθήνα. Γνωρίστηκαν τον καιρό που ήταν φοιτητές. «Γνωριστήκαμε στην Αθήνα και στεφανωθήκαμε στην Κρήτη» μας λέει, ενώ τονίζει ότι «η παπαδιά δίνει τον δικό της αγώνα εδώ. Μαθαίνει στις γυναίκες βασικά πράγματα για να μεγαλώσουν σωστά τα παιδιά τους και φροντίζει τα βρέφη».

Ο ιεραπόστολος στα είκοσι χρόνια έγγαμου βίου έχει αποκτήσει πέντε παιδιά. Το μεγαλύτερο παιδί φέτος ενηλικιώνεται, μας λέει με καμάρι ο πάτερ Αντώνιος, ενώ τα υπόλοιπα τέσσερα είναι από έντεκα έως δύο ετών. Τα μεσημέρια που μαζεύεται όλη η οικογένεια γύρω από το τραπέζι ευχαριστούν τον Θεό για το ελάχιστο φαγητό που τους προσέφερε. Όπως μας εξηγεί, «στο σπίτι θέλουμε να μαγειρεύουμε ελληνικά φαγητά. Εγώ μαζεύω τα παιδιά από το σχολείο γύρω από το τραπέζι και κατά τη διάρκεια του γεύματος τούς μιλάω για την Ελλάδα και για τον Χριστό».

ΑΝΝΑ ΚΑΡΑΒΟΚΥΡΗ
Φωτ.: ΓΙΑΝΝΗΣ ΓΙΑΝΝΑΚΟΠΟΥΛΟΣ

http://www.espressonews.gr

πηγή: Καλά Νέα