Τι να πω στα παιδιά σας;;

Με λένε Σοφία Λαμπίκη και ζω στα μέρη σας 10 χρόνια (4 στα Ψαρά και 6 στη Χίο) και το επάγγελμα μου είναι φιλόλογος στα δημόσια σχολειά σας.
Με μάγεψαν στο τόπο σας τα αρχοντικά του Κάμπου πνιγμένα στις μαντερινιές, οι ανεμώνες του Προβατά σε βόλτες φλεβαριάτικες, τ΄άγρια βράχια κι οι αέρηδες οι ψαριανοί, το γαλαζοπράσινο των νερών στα Βρουλίδια, το καστροχώρι των Μεστών, ο Επιτάφιος στα Κυδιάντα, κι ο πετρωμένος Ανάβατος και η βοτσαλωτή Αποθήκα και του κύμα του Μάναγρου…
Μα πιο πολύ με μάγεψε ο πολιτισμός, που μέσα στις μνήμες των ανθρώπων ζει και κληρονομείται ακούσια, μιας κοινωνίας αστικής –πριν να υπάρξει ο όρος-, μιας κοινωνίας ανοικτής και μορφωμένης. Και των Μνημείων της ίσκιος έπεσε πάνω μου βαρύς, και της Βιβλιοθήκης του Κοραή και της Σχολής της Χίου και των αρχοντικών της Μπέλλα Βίστα αλλά προτίστως αυτός της έμφυτης ευγένειας των ανθρώπων με Παιδεία.
Ζω ανάμεσά σας αδιάλειπτα δέκα χρόνια, δεν ψηφίζω εδώ, αλλά κοινή η μοίρα μου με τη δικιά σας, γι΄αυτό δυο λόγια θα μου τα επιτρέψετε.
Παρακολουθώ με θλίψη, μέρες τώρα, την έκπτωση μιας κοινωνίας ολόκληρης τη αναμονή των δημοτικών εκλογών.
Ανταλλαγή υποψηφίων δημοτικών συμβούλων-πλουραλισμός στην ιδεολογία;-, ακούω για βουλευτές που υποστηρίζουν τον αντίθετο υποψήφιο από αυτόν που προτείνει το κόμμα τους, άνθρωποι μικροί το πολιτικό δέμας και ολίγιστοι για τον πολιτισμό και τη ιστορία του τόπου να διεκδικούν τις θέσεις, διαβάζω για ελάχιστα δηλωμένα έξοδα που αντιστοιχούν σε πολυτελείς εκδόσεις φυλλαδίων, βλέπω με τα μάτια μου ότι υποψήφιοι δεν δηλώνουν καθόλου ισολογισμούς παραβιάζοντας το νόμο, διαγωνισμούς για θέσεις εκλεκτές και άδειες περιπτέρων να προκηρύσσονται τη αγία συνδρομή του τοπικού Τύπου.

 Μα πιο πολύ βλέπω μια χαύνωση, αναντίστοιχη του επιπέδου των πολιτών της Χίου, μία παραίτηση, έναν ωχαδελφισμό και την μόνιμη επωδό που διέλυσε αυτή τη χώρα να ακούγεται απ΄όλα τα στόματα: «Χαλάρωσε! πώς κάνεις έτσι ρε παιδί μου; γιατί σου κάνει εντύπωση; πάντα έτσι γινόταν και πάντα έτσι θα γίνεται»
Έρχομαι λοιπόν κι εγώ, σαν ξένη, να ρωτήσω Χιώτες συμπολίτες, τί να απαντήσω στα παιδιά σας, αύριο στην τάξη, όταν διδάσκοντάς τα ότι «οι πολίτες είναι η πόλη» (Περικλέους Επιτάφιος), με ρωτήσουν «μα δεν είναι η πόλη οι λεφτάδες, οι κλέφτες, τα λαμόγια, κυρία;»
Και τι, όταν την Αντιγόνη διδάξω που σήκωσε τ΄ανάστημα στον τύραννο ηγεμόνα και προτίμησε το θάνατο, και μου πουν «κυρία, ούφο ήταν αυτή η τρελή, αυτά δεν γίνονται σήμερα»
Και τι όταν διδάξω Προμηθέα Δεσμώτη και την αντίστασή του, με τίμημα ισόβιο πόνο, στον Άδικο Λόγο του εξουσιαστή και με ειρωνευτούν λέγοντάς μου «εμένα, κυρία, ο πατέρας μου, μου είπε την πάρτη μου να κοιτώ και να κάνω τουμπεκί και θα με χώσει στο Δημόσιο ο βουλευτής ο τάδε»
Και πώς την Ισότητα, την Ελευθερία και την Αδελφοσύνη και πώς την τήρηση των Νόμων όταν η έφηβη θα γελάσει «κυρία, ποιοί νόμοι, προχτές τη κλήση μου την έσβησε ο δήμαρχος»
Και ποια Λογοτεχνία και ποια ευαισθησία νεανική και ποια Ποίηση; Κι όσο κι αν προσπαθώ να τα μάθω ότι "Οπου και να σας βρίσκει το κακό, αδελφοί, / όπου και να θολώνει ο νους σας / μνημονεύετε Διονύσιο Σολωμό / και μνημονεύετε Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη", (Οδυσσέας Ελύτης."Αξιον Εστί"), τελικά θα καταλήγουμε στο "Όπου και να ταξιδέψω η Ελλάδα με πληγώνει» (Γιώργος Σεφέρης.Τετράδιο Γυμνασμάτων).

Πού να βρίσκεσαι, κρυμμένος, Χιώτη εσύ που «τ΄αηδόνια δε σ' αφήνουνε να κοιμηθείς στις Πλάτρες»;
Πότε θα σηκωθείς ορθός;
Σοφία Λαμπίκη 

Αναρτήθηκε από Καφενείο Κέντρον